ﻣﺎﺷﯿﻦ را روﺷﻦ ﮐﺮدم و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮔﻔﺘﻢ:
-ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از اﻣﺮوز ﺑﺮاي رﺳﻮﻧﺪن ﻣﻦ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﯾﺎ ﻣﺤﻞ ﮐﺎرم ﺳﺮاﻏﻢ اوﻣﺪه ﺑﺎﺷﯽ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪﺷﻢ دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪاره! ﻫﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ دارم ﻫﻢ ﺗﻨﻢ
ﺳﺎﻟﻤﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ راﻧﻨﺪه ﺷﺨﺼﯽ ﻫﻢ ﻧﺪارم.
ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﺎد ﮐﻪ دﺳﺘﺶ روي ﺳﻘﻒ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻧﻄﻖ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ:
-از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺖ و ﺣﻖ ﻧﺪاري ﺑﺪون ﻣﻦ...
ﮔﺎز دادم... از ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ي ﺟﻠﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ داﺷﺖ ﺧﺎك ﻫﺎي روي ﺷﻠﻮارش را ﻣﯽ ﺗﮑﺎﻧﺪ و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﻂ و ﻧﺸﺎن ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ!
اﯾﻦ ﯾﮑﯽ را ﮐﺠﺎي دﻟﻢ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ؟
آﺧﺮﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ را ﻫﻢ ﺗﻮي ﺟﺰوه ام ﻧﻮﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ اﺳﺘﺎد، ﻧﻔﺴﯽ از ﺳﺮ آﺳﻮدﮔﯽ ﮐﺸﯿﺪم. ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎي دﺳﺘﻢ را
ﺷﮑﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﮐﻤﯽ از ﺧﺴﺘﮕﯿﺸﺎن ﮐﻢ ﺷﻮد.
ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﺸﯿﺪ ﮐﻪ داﺷﺖ وﺳﺎﯾﻠﺶ را ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﯿﻔﻢ را روي دوﺷﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و از ﮐﻼس ﺧﺎرج ﺷﺪم. ﺻﺪاي ﻣﻬﺸﯿﺪ ﺗﻮي راﻫﺮوي داﻧﺸﮕﺎه
ﭘﯿﭽﯿﺪ:
-ﻫﻮووو ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ري ؟ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﻣﻨﻢ ﺑﯿﺎم!
آﻗﺎي اﺑﺮاﻫﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر دوﺳﺘﺶ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺎ دﯾﺪن ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ:
-ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺧﺎﻧﻮم ...
ﺳﺮم را ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪم... ﭼﻪ اﺻﺮاري داﺷﺖ ﻣﺮا ﺧﺎﻧﻮم ﺻﺪا ﮐﻨﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ام ﭼﻪ اﯾﺮادي داﺷﺖ؟
ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﺎم ﺷﺪ.
-راﺳﺘﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﮔﻪ اﻣﮑﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺟﺰوه ﺗﻮن رو ازﺗﻮن اﻣﺎﻧﺖ ﺑﮕﯿﺮم.
ﺑﯽ آﻧﮑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ، ﺟﺰوه را ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﺎﻣﻼ ﺟﺪي ﮔﻔﺘﻢ:
-ﮐﭙﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﻓﺮدا ﺑﺮام ﺑﯿﺎرﯾﺪ داﻧﺸﮕﺎه.
ﺳﺮﻋﺖ ﻗﺪﻣﻬﺎﯾﻢ را ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﭼﻬﺮه اي ﮐﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ وا رﻓﺘﻪ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدم. از اﯾﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ي ﺟﺰوه ﮔﺮﻓﺘﻨﺶ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم! ﺧﻮدش ﺗﻤﺎم ﻃﻮل
ﮐﻼس ﺟﺰوه ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺖ! ﺟﺰوه ﻫﺎي ﻣﻦ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺎرش ﻣﯽ آﻣﺪ؟!
وﻗﺘﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ ﺷﺪم، ﻧﮕﺎﻫﻢ روي ﺻﻮرت ﻣﻬﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد ﺧﯿﺮه ﻣﺎﻧﺪ. زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
-ﺳﯿﺮﯾﺶ!
ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ:
-اﻣﺮوز ﺳﮓ ﮔﺎزت ﮔﺮﻓﺘﻪ؟ ﭼﺘﻪ ﻫﺎر ﺷﺪي؟
ﻧﮕﺎﻫﻢ روي ﭼﺎدرش ﺧﯿﺮه ﻣﺎﻧﺪ... ﭼﻘﺪر ﺗﺎزﮔﯽ ﻫﺎ از دﺳﺘﺶ ﺣﺮص ﻣﯽ ﺧﻮردم!
ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ دﺳﺖ از ﺳﺮم ﺑﺮداري ﻣﻬﺸﯿﺪ؟ دﯾﺮوز ﺑﻪ ﺣﺪ ﮐﺎﻓﯽ ﮔﻨﺪ زدي ﺑﺮاي ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ام ﺑﺴﻪ!
ﻟﺐ ﺑﺮﭼﯿﺪ:
-ﻣﮕﻪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮدم؟
-دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﻮﻧﺪه ﮐﻪ ﻧﮑﺮدي؟!
ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﮔﻔﺖ:
-ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﯽ...
-ﺣﺎﻻ ﮐﻪ دﯾﺪي ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم!
-ﺧﻮب ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ.
ﺳﺮش را ﮐﺞ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﻌﺼﻮﻣﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ.
-ﻣﻈﻠﻮم ﻧﺸﻮ ﻟﻄﻔﺎ!
-ﺧﻮب ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ ﭘﺲ؟ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﺶ ﺑﺸﯽ؟
دﻟﻢ ﺑﺮاﯾﺶ ﺳﻮﺧﺖ... در دل ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ:
" اﯾﻨﻘﺪر ﺑﻬﺶ ﺳﺨﺖ ﻧﮕﯿﺮ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺳﺎده اﺳﺖ... "
در ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﺎز ﮐﺮدم و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ ﻧﮕﺎه ﺳﻨﮕﯿﻨﺶ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﺪم ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻧﺎﻫﺎر ﻣﻬﻤﻮن ﺗﻮ.
ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ دﺳﺘﻬﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪ و ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻮار ﺷﺪ.
-ﺗﻮ ﺟﻮن ﺑﺨﻮاه ﻧﺎﻫﺎر ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ دوﺳﺘـــــــــﻢ!
" از ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﻫﺮ روز ﻗﺒﻞ از ﺳﺎﻋﺖ 7 ﺑﺮﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ آدرس... ﯾﻪ ﻣﺮد ﻣﺴﻦ و ﺟﺎ اﻓﺘﺎده، ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ، ﭼﺸﻢ و اﺑﺮوي ﻣﺸﮑﯽ، ﻣﻮﻫﺎي ﺟﻮﮔﻨﺪﻣﯽ و ﻣﻌﻤﻮﻻ
ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﭘﻮش رو ﺗﻌﻘﯿﺐ ﮐﻨﯿﺪ. ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺳﺎﻧﺘﺎﻓﻪ اﺳﺖ. آدرس ﻫﻤﻪ ي ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ره رو ﺑﺮام ﯾﺎدداﺷﺖ ﮐﻨﯿﺪ و آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺗﻤﺎس
ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ. ﺳﻮاﻟﯽ ﺑﻮد ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ "
ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﺑﻮد! اﮔﺮ اس ام اس ﻧﺨﻮﻧﻪ ﭼﯽ؟... ﻧﻪ! ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻪ... اﮔﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اون ﺳﺮي ﺳﺎﻋﺖ 5
ﻣﯽ اوﻣﺪ وﻟﯿﻌﺼﺮ! ﭘﺲ ﭼﺮا ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺪه؟ از ﺑﺲ ﭘﺮروﺋﻪ!
وﻗﺘﯽ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺬﺷﺖ و ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﯿﺎﻣﺪ ﺑﯿﺨﯿﺎل ﺷﺪم و از اﺗﺎﻗﻢ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ.
ﻣﺎدر ﺟﻮن ﺑﺎ ﭘﯿﺮزن ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻣﺎ ﻧﻘﻞ ﻣﮑﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد ﺣﺴﺎﺑﯽ دوﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻃﺒﻖ روال اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روزه ﯾﺎ ﻣﺎدرﺟﻮن ﺧﺎﻧﻪ ي
ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﻮد ﯾﺎ ﭘﯿﺮزن ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺧﺎﻧﻪ ي ﻣﺎ! ﺻﺪاي ﺻﺤﺒﺘﺸﺎن از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ آﻣﺪ. ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن را روﺷﻦ ﮐﺮدم و ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﮐﺎﻧﺎل آن ﮐﺎﻧﺎل ﮐﺮدم ﺗﺎ
ﺑﻠﮑﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﺗﻤﺎﺷﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﯿﺮم ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﻮرد. ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن اﯾﺮان و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ؟؟؟! اﺳﺘﻐﻔﺮا...!
آﻫﻨﮓ زﻧﮓ ﮔﻮﺷﯿﻢ در اﺗﺎق ﭘﯿﭽﯿﺪ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪ ي ﮔﻮﺷﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﺳﺤﺮ ﺑﻮد... ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﯾﻪ ﻗﺮار ﺗﺎزه!
-ﺟﺎﻧﻢ؟
ﺻﺪاي ﻧﺎزك و دﻟﻨﺸﯿﻨﺶ در ﮔﻮﺷﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ:
-ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم ﺧﻮﺑﯽ؟ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ؟
-ﺳﻼم ﺳﺤﺮ ﺟﺎن. ﺗﻮ ﺧﻮﺑﯽ ﻋﺰﯾﺰم؟ اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ.
-ﻣﻤﻨﻮن ﻋﺰﯾﺰم. راﺳﺘﺶ ﺑﺎز ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺷﺪم ﺑﺮاي ﯾﻪ دورﻫﻤﯽ دﯾﮕﻪ. ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﯽ ﻣﻨﻮ ﻣﯿﻨﺪازن وﺳﻂ. ﺟﺮاﺗﻢ ﻧﺪارﯾﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﺎد ﺑﮕﯿﻢ ﮐﻪ! ﺗﺎ ﻣﯿﮕﯿﻢ
اﺧﻤﺎش ﻣﯿﺮه ﺗﻮ ﻫﻢ... ﭼﺮا؟
ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﺮاي ﭼﺮاﯾﺶ؟ ﮔﻔﺘﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﮐﻪ درﺳﺖ ﻧﺒﻮد! ﻋﻠﯽ ﭼﭗ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ راه ﺑﻮد!
-ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ واﻻ ﺳﺤﺮ ﺟﺎن... ﻣﻨﻢ اﺗﻔﺎﻗﺎ دوﺳﺖ دارم ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻨﻄﻮري رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺧﻮﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺎ رو ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﮐﺮدا!
-آره واﻻ! از دﺳﺖ اﯾﻦ ﻣﺮدا... ﮐﻼ ﯾﻪ ﺗﺨﺘﻪ ﺷﻮن ﮐﻤﻪ!
ﺧﻨﺪﯾﺪم. رﯾﺰ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
-ﺗﺎزه اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﻣﺎرو دﯾﻮوﻧﻪ ﮐﺮده از اﯾﻦ ﻃﺮف...
ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-ﮐﯽ؟
-ﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﺎد ﻣﻨﻮ ﻣﯽ ﮐﺸﻪ ﻫﺎ!
-ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﮕﻪ دﯾﻮوﻧﻪ ام...
-ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺪﺟﻮري ﮔﻠﻮش ﭘﯿﺸﺖ ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺧﺎﻧﻮم!
ﺗﺎزه ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎي آن روز و ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻓﺮﻫﺎد را ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم! ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﺎد ﻫﻢ ﺣﺮف زده ﺑﻮد؟
-ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪي؟
-ﻫﺎن؟
-ﻣﯿﮕﻢ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪي ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪي؟ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﺪاره ﮐﻪ! ﺷﺘﺮﯾﻪ ﮐﻪ در ﻫﺮ ﺧﻮﻧﻪ اي ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﻪ! ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺨﯿﺎل اﯾﻦ ﺑﺤﺚ دﯾﺪﻣﺖ ﻣﻔﺼﻞ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﯿﻢ.
راﺳﺘﺶ زﻧﮓ زدم ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﻓﺮدا ﺷﺐ ﺗﻮﻟﺪ ﺳﻮرن ﺟﻮﻧﻤﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺳﻮرﭘﺮاﯾﺰش ﮐﻨﻢ. ﻫﻤﻪ ي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو دﻋﻮت ﮐﺮدم. ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮاش ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ
ﻣﻮن ﺗﻮﻟﺪ ﺑﮕﯿﺮم ﭘﺎﯾﻪ اي؟
اﮔﺮ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﻓﺮﻫﺎد ﺑﺎز ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ! اﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ... ﺗﺤﺮﯾﮏ ﺷﺪن و ﺣﺴﺎﺳﯿﺘﺶ ﻓﻌﻼ ﺑﻪ ﻧﻔﻌﻤﻪ!
-آره ﻋﺰﯾﺰم ﻣﯿﺎم ﺣﺘﻤﺎ. آدرس رو ﺑﮕﻮ ﯾﺎدداﺷﺖ ﮐﻨﻢ... راﺳﺘﯽ ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﯿﺎم؟
ﺳﺤﺮ ﻣﺜﻞ دور ﭘﯿﺶ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺟﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪ:
-آخ ﺟﻮن ﮐﻪ ﻣﯿﺎي... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از اﺧﻤﺎي ﻓﺮﻫﺎد ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﯽ... ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻢ از 5 ﺑﯿﺎن ﮐﻪ ﮐﻤﮑﻢ ﻫﻢ ﺑﮑﻨﻦ ﺣﺎﻻ اﮔﺮ ﮐﺎر داﺷﺘﯽ دﯾﺮﺗﺮ ﺑﯿﺎي ﻫﻢ
اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاره وﻟﯽ اﮔﺮ ﮐﻤﮏ دوﺳﺖ داري ﻫﻤﯿﻦ 5 ﺑﯿﺎ...
ﺑﺮﮔﻪ اي از دﻓﺘﺮﭼﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻨﺪم و آدرس را ﻧﻮﺷﺘﻢ. ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﺎ ﺳﺤﺮ و ﻗﻄﻊ ﺗﻤﺎس ﺻﺪاي ﻣﺎدر ﺟﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ:
-ﮐﯽ ﺑﻮد ؟
-ﺳﺤﺮ ﺑﻮد ﻣﺎدرﺟﻮن.
-ﺳﺤﺮ؟
-ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﻮﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن رﻓﺘﻢ وارﯾﺎن و ﺑﺎم ﯾﺎدﺗﻮن اوﻣﺪ؟
-آﻫﺎن! ﺧﻮب ﭼﯿﮑﺎر داﺷﺖ؟
ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﻢ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻓﺮدا ﺷﺐ ﺗﻮﻟﺪ ﻧﺎﻣﺰدﺷﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ دﻋﻮﺗﻢ ﮐﻨﻪ.
ﺻﺪاي ﻣﺎدرﺟﻮن ﻧﮕﺮان ﺷﺪ:
-ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺮي؟
-آره!
ﺻﺪاي ﭘﯿﺮزن ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ را ﮐﻪ آرام ﮔﻔﺖ:
-اااا ﭼﯿﮑﺎرش داري؟ ﺟﻮوﻧﻪ ﺑﺰار ﺧﻮش ﺑﺎﺷﻪ...
را ﺷﻨﯿﺪم و وارد اﺗﺎﻗﻢ ﺷﺪم.
" ﮔﻠﻮﻟﻪ اي ﺷﻠﯿﮏ ﺷﺪ و ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺎد ﭘﺪرش ﺗﻮي ﮔﻮﺷﺶ ﭘﯿﭽﯿﺪ:
-ﺳﺎﻏﺮ... ﭘﺴﺖ ﻓﻄﺮﺗﺎ ﮐﺸﺘﯿﻨﺶ...
ﺳﺮش ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ اي ﻓﺮو رﻓﺖ، دﺳﺘﯽ دور ﺑﺎزوﻫﺎﯾﺶ ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ و ﺗﮑﺎﻧﺶ داد...
-آروم ﺑﺎش ﻋﺰﯾﺰم... آروم ﺑﺎش ﻋﻤﻮﺟﺎن...
ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﯿﺲ ﺷﺪ...
-ﺑﺎﺑﺎم ﮐﺠﺎﺳﺖ؟... ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟...
دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺮداﻧﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﮑﺎﻧﺶ داد و ﺻﺪاي ﺻﺎﺣﺐ دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺮداﻧﻪ ﺗﻮي ﮔﻮﺷﺶ ﭘﯿﭽﯿﺪ:
-اوﻧﺎ رﻓﺘﻦ ﺳﻔﺮ... رﻓﺘﻦ ﭘﯿﺶ ﺧﺪا... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻘﺎوم ﺑﺎﺷﻪ... ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺎﺷﻪ... ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻦ...
ﻫﻖ ﻫﻖ ﮐﺮد... دﺳﺖ ﻫﺎي ﻣﺮداﻧﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﮑﺎﻧﺶ داد... ﭼﺸﻤﻬﺎي ﭘﻒ ﮐﺮده و ﺑﺴﺘﻪ اش را ﺑﺎز ﮐﺮد... ﻧﮕﺎﻫﺶ روي ﺻﻮرت ﺻﺎﺣﺐ دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺮداﻧﻪ
ﺧﯿﺮه ﺷﺪ... دﺳﺘﻬﺎ ﻫﻨﻮز ﺗﮑﺎﻧﺶ ﻣﯽ دادﻧﺪ... ﺻﻮرﺗﺶ ﺷﺒﯿﻪ ﮔﺮگ ﺑﻮد؟... دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺮداﻧﻪ ﺗﮑﺎﻧﺶ ﻣﯽ دادﻧﺪ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪ... دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺮداﻧﻪ اي
ﺗﮑﺎﻧﺶ ﻣﯽ داد... ﺻﺪاي ﺷﻠﯿﮏ ﮔﻠﻮﻟﻪ... ﺻﺪاي ﺟﯿﻎ ﺟﮕﺮﺧﺮاش ﯾﮏ زن و ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺎد دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺎن دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺮداﻧﻪ اي ﺗﮑﺎن ﻣﯽ ﺧﻮرد
در ﻫﻢ ﻗﺎﻃﯽ ﺷﺪﻧﺪ... "
ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺟﯿﻎ ﺧﻮدم از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم... ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﯿﺲ ﻋﺮق ﺑﻮد... ﺛﺎﻧﯿﻪ اي ﺑﻌﺪ در اﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ و ﭼﺮاغ روﺷﻦ... ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮔﺮﮔﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ دﻗﺎﯾﻘﯽ ﻗﺒﻞ
ﺟﻠﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻮد ﻣﺤﻮ ﺷﺪ و ﭼﻬﺮه ي ﻧﮕﺮان و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻣﺎدرﺟﻮن و ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺗﺎر ﺷﺪه اش از اﺷﮑﯽ ﻫﺮ ﺷﺒﻪ ﺧﯿﺲ ﺟﻠﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ...
روي ﺗﺨﺖ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ... دﺳﺘﻬﺎﯾﯽ دور ﺑﺎزوﻫﺎﯾﻢ ﮔﺮه ﺷﺪ... ﻣﺮداﻧﻪ ﻧﺒﻮد، اﻣﺎ ﭘﺮ از اﻃﻤﯿﻨﺎن و آراﻣﺶ ﺑﻮد... دﺳﺘﻢ ﻟﻐﺰﯾﺪ روي دﺳﺘﻬﺎي ﭼﺮوﮐﯽ
ﮐﻪ ﻣﻬﺮ ﻣﺎدراﻧﻪ ي ﮔﻤﺸﺪه ام را در آﻏﻮﺷﺶ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﺮدم... دﺳﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻮد ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻣﻦ آراﻣﺸﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد... دﺳﺘﻬﺎي ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪه دور ﺑﺎزوﯾﻢ
ﺗﮑﺎﻧﻢ ﻣﯽ دادﻧﺪ... ﺧﻮاﺑﻢ ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﻢ ﺗﮑﺎن ﺗﮑﺎن ﻣﯽ ﺧﻮرد... ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم... از دﺳﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﮑﺎن ﺗﮑﺎﻧﻢ ﻣﯽ داد... از ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ
ﻧﺒﻮد... از آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ دروﻏﯿﻦ ﻧﺒﻮد...
-ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ دﺧﺘﺮم... ﺑﺎزم ﮐﺎﺑﻮس دﯾﺪي... ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ... آروم ﺑﺎش ﻋﺰﯾﺰم...
اﺷﮏ رﯾﺨﺘﻢ و در آﻏﻮش زﻧﯽ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ام را ﻣﺪﯾﻮﻧﺶ ﺑﻮدم... زﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎي ﻣﻦ ﭘﯿﺮ ﺷﺪ و ﺑﺮاي ﻣﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮد... آرام ﺷﺪم...
ﺻﺒﺢ ﮐﻪ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم، ﺗﻨﻢ ﮐﻮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. آﻻرم ﮔﻮﺷﯽ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم و روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﮐﺶ و ﻗﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﺑﺪﻧﻢ دادم و ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر دﺳﺘﻢ ﺑﻪ
ﺳﻤﺖ ﮔﻮﺷﯽ رﻓﺖ. ﭘﺎﮐﺖ ﻧﺎﻣﻪ ي روي ﺻﻔﺤﻪ ﭼﺸﻤﮏ ﻣﯽ زد و ﻫﯿﺠﺎن ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻧﺎﭼﯿﺰي در دﻟﻢ اﻧﺪاﺧﺖ. ﭼﺮاش را ﻧﻤﯽ داﻧﻢ! ﺳﺮﯾﻊ اس ام اس را
ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﺑﺎﻻﺧﺮه آﻗﺎي راﻧﻨﺪه ي ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺐ دﺳﺖ ﻣﺒﺎرﮐﺸﺎن ﺑﻪ دﮐﻤﻪ ﻫﺎي ﮔﻮﺷﯽ ﺧﻮرد و ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺎﻗﺎﺑﻞ ﻧﺜﺎرم ﮐﺮدﻧﺪ!
"ﭼﺸﻢ! ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﺒﺮي ﺷﺪ ﮐﻪ ﻻزم ﺑﻮد در ﺟﺮﯾﺎن ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺑﻬﺘﻮن اﻃﻼع ﻣﯿﺪم ﺧﺎﻧـــــــﻮم!"
ﭼﻨﺪ ﺑﺎر اس ام اﺳﺶ را ﺧﻮاﻧﺪم. اﯾﻦ ﻣﺮد راﻧﻨﺪه ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮد و ﻧﭽﺴﺐ! او ﻻزم و ﻏﯿﺮ ﻻزم را ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻣﯽ داد؟ ﺣﺮﺻﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﻧﻮﺷﺘﻢ:
"ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻃﻼع ﺑﺪﯾﺪ ﺧﻮدم ﻣﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ رو ﻻزﻣﻪ روش دﻗﺖ ﮐﻨﻢ ﭼﯽ رو ﻧﻪ! آدرﺳﺎ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎﺷﻪ و اﺧﺮ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ اﻃﻼع ﺑﺪﯾﺪ."
ﭘﺴﺮك ﭘﺮرو!
دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﻢ را ﺷﺴﺘﻢ و ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪه، ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ. ﻣﺎدرﺟﻮن ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﺰ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ را ﭼﯿﺪه ﺑﻮد. ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻧﮕﺎه ﻧﮕﺮاﻧﺶ را ﺑﻪ ﭘﻠﻪ
دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد. ﻟﺒﻬﺎﯾﺶ ﺗﮑﺎن ﻣﯽ ﺧﻮرد... اﻧﮕﺎر داﺷﺖ دﻋﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ... اﻧﮕﺎر داﺷﺖ ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ اﻧﺘﻈﺎرش ﺑﻪ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد دﻋﺎ ﻣﯽ
ﺧﻮاﻧﺪ... ﭼﻘﺪر ﺣﺮﮐﺖ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﺶ ﺷﺒﯿﻪ ﺧﻮاﻧﺪن آﯾﺖ اﻟﮑﺮﺳﯽ ﺑﻮد...
ﻧﮕﺎﻫﺶ روي ﻗﺪﻣﻬﺎي ﺳﺴﺘﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪ و ﺣﺮﮐﺖ ﻟﺒﻬﺎﯾﺶ ﺻﺪا دار ﺷﺪ:
-ﺧﻮﺑﯽ ﻣﺎدر؟!
ﺻﺪاﯾﺶ ﭘﺮ از ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﯾﻮاﺷﮑﯽ ﺑﻮد... ﻧﮕﺮاﻧﯽ اي ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ و ﻣﻦ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم... ﻧﮕﺮاﻧﯽ اي ﮐﻪ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ وﺟﻮد آزرده و
رﻧﺞ ﮐﺸﯿﺪه ي ﺧﻮدم ﺑﻮد... ﻧﻪ ﺑﺮاي ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮي... ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ روزي ﺑﻪ دﺳﺘﺎن ﭼﺮوﮐﺶ ﺳﭙﺮده ﺷﺪ...
ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم.
-ﺳﻼم ﻣﺎدرﺟﻮﻧﯽ... ﺧﻮﺑﻢ ﺧﯿﺎﻟﺖ راﺣﺖ، ﺑﺎدﻣﺠﻮن ﺑﻢ آﻓﺖ ﻧﺪاره!
-زﺑﻮﻧﺖ رو ﮔﺎز ﺑﮕﯿﺮ ﻣﺎدر اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ؟ ﺧﺪاروﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮي... ﺑﯿﺎ ﺑﺸﯿﻦ ﺻﺒﻮﻧﻪ ات رو ﺑﺨﻮر ﻣﺎدر.
ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﭼﺎﯾﻢ را ﺷﯿﺮﯾﻦ ﮐﺮدم... ﭼﺎﯾﻢ را ﺷﯿﺮﯾﻦ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻠﮑﻪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﭼﺎي روزم را ﺷﯿﺮﯾﻦ ﮐﻨﺪ!
-ﻋﺼﺮ زودﺗﺮ ﺑﯿﺎ ﻣﺎدر. دﯾﺸﺐ وﻗﺘﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدي اﺗﺎﻗﺖ، ﻋﻤﻮ رﺿﺎت زﻧﮓ زد ﮔﻔﺖ ﺷﺐ ﯾﻪ ﺳﺮ ﻣﯿﺎن اﯾﻨﺠﺎ.
ﻟﻘﻤﻪ ي اول را ﺗﻮي دﻫﺎﻧﻢ ﭼﭙﺎﻧﺪم و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن دﻫﺎن ﭘﺮ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻣﻦ ﺷﺐ ﺗﻮﻟﺪ دﻋﻮﺗﻢ ﻣﺎدرﺟﻮن از ﻫﻤﻮن ﺳﺮﮐﺎر ﻣﯿﺮم.
ﻣﺎدرﺟﻮن ﻟﺐ ﮔﺰﯾﺪ.
-زﺷﺘﻪ ﻣﺎدر ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﻬﻤﻮن دارﯾﻢ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺮي ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ؟
ﯾﮏ ﻗﻠﭗ از ﭼﺎﯾﻢ ﺧﻮردم. دﻫﺎﻧﻢ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺷﺪ.
-زﺷﺖ ﻣﻨﻢ ﻧﻪ ﻧﺒﻮدﻧﻢ! ﺗﺎزه ﻓﺮﻫﺎد ﻫﻢ دﻋﻮﺗﻪ دﯾﮕﻪ. اﺣﺘﻤﺎﻻ اوﻧﻢ ﻣﯿﺮه ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﻦ ﺑﻤﻮﻧﻢ ﺧﻮﻧﻪ؟
-آﺧﻪ ﻣﺎدر اوﻧﺎ ﺑﺮاي دﯾﺪن ﻣﻦ ﭘﯿﺮزن ﻧﻤﯿﺎن ﮐﻪ! ﻣﯿﺎن ﺗﻮرو ﺑﺒﯿﻨﻦ...
اﺧﻤﺎم رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ.
-ﺑﺮاي ﭼﯽ ﺑﺮاي دﯾﺪن ﻣﻦ ﺑﯿﺎن؟ ﻫﻢ ﺳﻦ ﻋﻤﻮ رﺿﺎ! ﻫﺴﺘﻢ؟ ﯾﺎ ﻫﻢ ﺳﻦ ﺧﺎﻧﻮﻣﺶ؟ ﻓﺮﻫﺎد ﻫﻢ ﺳﻦ ﻣﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺮه ﺗﻮﻟﺪ ﭘﺲ ﻣﻨﻢ ﻣﯿﺮم ﺗﻮﻟﺪ!
از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم:
-ﮐﺎري ﻧﺪاري ﻣﺎدرﺟﻮن؟
ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﯾﻦ را از اﺧﻤﻬﺎي ﺗﻮي ﻫﻤﺶ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ... اﺣﺘﻤﺎﻻ آﻣﺪن اﻣﺸﺐ ﭘﻮﯾﺎن و ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﻢ زﯾﺮ ﺳﺮ ﻓﺮﻫﺎد ﺑﻮد! اﺻﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ
ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎزي ﺷﺮوع ﺷﺪه را ﺑﻪ ﻓﺮﻫﺎد ﺑﺒﺎزم ﭘﺲ ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺗﺤﺖ ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﺑﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﺳﻮرن ﻣﯽ رﻓﺘﻢ!
ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و دﻧﺒﺎل راﻫﯽ ﺑﺮاي ﭘﯿﭽﺎﻧﺪن ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺷﺐ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﻨﺸﯽ ﭘﻮﯾﺎن ﺑﺮاي ﻣﻼﻗﺎت ﻣﺪﯾﺮﻋﺎﻣﻞ اﺣﻀﺎرم ﮐﺮد.
ﺑﺎ ﭼﺸﻢ و اﺑﺮو ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-ﭼﯽ ﮐﺎرم داره؟
ﺷﺎﻧﻪ اي ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ. ﺿﺮﺑﻪ اي ﺑﻪ در زدم و ﺑﻌﺪ از ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﭘﻮﯾﺎن ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:
-ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.
وارد ﺷﺪم. در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺴﺘﻢ:
-ﺳﻼم ﺻﺒﺢ ﺑﺨﯿﺮ.
ﺳﺮش را از روي ﮐﺎﻏﺬ ﺟﻠﻮش ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد.
-ﺳﻼم دﺧﺘﺮم ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯽ. ﺑﺸﯿﻦ.
روي ﻣﺒﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮده ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻢ.
-ﻣﻨﺸﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻫﺎم ﮐﺎر دارﯾﺪ.
ﺑﺮﮔﻪ اي ﮐﻪ ﺟﻠﻮش ﺑﻮد را ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ.
-ﺑﺨﻮن اﯾﻨﻮ.
ﺑﺮﮔﻪ را ﺑﺎ دﻗﺖ ﺧﻮاﻧﺪم دادﺧﻮاﺳﺖ ﻃﻼق ﺑﻮد!
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻃﻼق؟ ﺷﻤﺎ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ:
-ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪارم. ﺑﺮاي ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻣﻪ از ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﺧﻮاﺳﺘﻪ. ﻣﯿﺨﻮاد اﯾﻦ رو ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دادﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪه ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺒﯿﻨﻪ
ﺧﻮﺑﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ.
ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-ﺷﺎﮐﯽ زﻧﻪ ﯾﺎ ﻣﺮد؟
-زن... ﻣﮕﻪ ﻓﺮﻗﯽ داره؟
-آره ﺧﯿﻠﯽ!
دوﺑﺎره ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﺮﮔﻪ ﺷﺪم. ﺗﻨﻬﺎ دﻟﯿﻠﯽ ﮐﻪ آورده ﺑﻮد ﻋﺪم ﺗﻔﺎﻫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪ در ﺻﺪ ﻗﺎﺿﯽ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ دﻟﯿﻠﯽ ﺣﮑﻢ ﻃﻼق ﻧﻤﯽ داد.
ﺑﺎ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺮاي ﭘﻮﯾﺎن ﮔﻔﺘﻢ و ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد دادم ﺗﺎ دﻻﯾﻞ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮي ﺑﺮاي دادﺧﻮاﺳﺘﺶ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ. وﻗﺘﯽ ﺑﺤﺚ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺧﻮب اﮔﺮ اﻣﺮي ﻧﺪارﯾﺪ دﯾﮕﻪ ﺑﺮم ﺳﺮ ﮐﺎرم...
ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:
-ﺗﻮ ﻫﻢ اﻣﺸﺐ ﺗﻮﻟﺪ دﻋﻮﺗﯽ؟
دوﺑﺎره روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺑﺎ ﻟﺒﻬﺎﯾﯽ آوﯾﺰان ﮔﻔﺘﻢ:
-آره!
ﺧﻨﺪﯾﺪ.
-ﭼﺮا ﻓﺮﻫﺎد ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﺗﻮ اﻣﺸﺐ ﺑﺮي ﺗﻮﻟﺪ؟
ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم! ﯾﻌﻨﯽ ﻓﺮﻫﺎد در اﯾﻦ راﺑﻄﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺎ ﭘﻮﯾﺎن زده ﺑﻮد؟
-ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺧﻮب... ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﻣﻦ ﺑﺮم؟
ﺷﯿﻄﻨﺖ آﻣﯿﺰ ﺧﻨﺪﯾﺪ:
-ﻧﻪ! ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺎ اﻣﺸﺐ ﺧﻮدﻣﻮن رو دﻋﻮت ﮐﺮدﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ي ﺷﻤﺎ!
ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم. اﻟﺒﺘﻪ ﭼﺎره اي ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ! ﻣﺜﻼ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ؟ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﺑﺮوم و ﺑﻪ ﻓﺮﻫﺎد رﺑﻄﯽ ﻧﺪارد؟ ﯾﺎ اﮔﺮ ﻧﯿﺎﯾﻨﺪ ﻣﯽ روم؟ ﯾﺎ اﺻﻼ ﮐﻼ ﭼﻪ
ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ ﭼﻪ ﻧﯿﺎﯾﻨﺪ ﻣﯽ روم ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﻓﺮﻫﺎد درآﯾﺪ؟
-ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﺑﻬﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺻﻠﺢ ﮐﻨﯿﺪ و دوﺗﺎﯾﯽ ﺑﺮﯾﺪ ﺗﻮﻟﺪ؟
-ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪارم! ﻓﺮﻫﺎد ﻣﺸﮑﻞ داره...
-ﻣﯽ ﺧﻮاي ﻣﺎ ﺷﺐ ﻧﯿﺎﯾﻢ؟
ﮐﻤﯽ روي ﻣﺒﻞ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم:
-ﻧﻪ ﺧﻮب...
ﺧﻨﺪﯾﺪ:
-اﯾﻦ ﻧﻪ ﺧﻮﺑﺖ از ﺻﺪ ﺗﺎ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻮدا!
-ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪاﺷﺘﻢ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻗﺪﻣﺘﻮن ﺳﺮ ﭼﺸﻢ...
ﺑﺎز ﺧﻨﺪﯾﺪ:
-ﺷﺐ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎش. ﺷﻤﺎ ﺟﻮوﻧﺎ ﺑﺮﯾﺪ ﺗﻮﻟﺪ ﻣﺎ ﭘﯿﺮا ﻫﻢ ﻣﯿﺸﯿﻨﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﯾﺎد ﺟﻮوﻧﯽ ﻫﺎﻣﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ.
-ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﺎد ﺑﺮم؟
ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻬﺎم:
-اﺷﮑﺎﻟﯽ داره؟ ﻣﯿﺨﻮاي ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮي؟
ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻧﻪ ﻧﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪاره...
-ﺧﻮﺑﻪ... ﭘﺲ ﺷﺐ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎش.
ﺑﺎﺷﻪ اي ﮔﻔﺘﻢ و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺸﮑﻞ رﻓﺘﻨﻢ ﺣﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﭼﻪ ﺣﻠﯽ!!! ﻧﻤﯽ رﻓﺘﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺗﻮﻟﺪ زﻫﺮﻣﺎر ﻫﺮ دوﺗﺎﯾﻤﺎن
ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ...
ﻋﺼﺮ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ زودﺗﺮ از ﺷﺮﮐﺖ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم ﺗﺎ زودﺗﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮم و ﺑﻬﺎﻧﻪ اي دﺳﺖ ﻓﺮﻫﺎد ﻧﺪﻫﻢ.
ﺗﺎزه از ﺣﻤﺎم ﺑﯿﺮون آﻣﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺳﺮوﺻﺪاي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﺮد ﭘﻮﯾﺎن و ﺧﺎﻧﻮاده آﻣﺪه اﻧﺪ!
از اﯾﻦ زود آﻣﺪﻧﺸﺎن ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم...
ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﺧﺸﮏ ﮐﺮدم و ﺳﺸﻮار ﮐﺸﯿﺪم، آراﯾﺶ ﮐﺮدم و ﮐﺖ و داﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺷﺐ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم را ﭘﻮﺷﯿﺪم. ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ از
آﻣﺪن ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺑﻪ دﺳﺖ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ.
ﻓﺮﻫﺎد اوﻟﯿﻦ ﻧﻔﺮ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ دﯾﺪن داﻣﻨﻢ، اﺧﻤﻬﺎﯾﺶ ﺗﻮي ﻫﻢ رﻓﺖ.
ﻣﺎدرﺟﻮن ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻧﺎراﺿﯽ اي اول ﺑﻪ ﻟﺒﺎس و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﺎد اﻧﺪاﺧﺖ و ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ.
ﭘﻮﯾﺎن ﺑﺎ روي ﺧﻮش از روي ﻣﺒﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ام را ﺑﻮﺳﯿﺪ، ﺑﺎ اﮐﺮاه ﺧﻮدم را ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪم و ﺧﻮش آﻣﺪ ﮔﻔﺘﻢ. ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻓﺮﯾﺒﺎ را در آﻏﻮش
ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮐﻨﺎر ﮔﻮﺷﺶ زﻣﺰﻣﻪ وار ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ دﻟﻢ ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﮐﻤﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﻌﺬب ﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﯽ ام ﻧﮕﺎه اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﻮﯾﺎن ﮔﻔﺖ:
-ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﯾﺮﺗﻮن ﻧﺸﺪ؟
ﻓﺮﻫﺎد ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و ﺑﺎ اﮐﺮاه ﮔﻔﺖ:
-ﻧﻪ ﻫﻨﻮز...
ﺑﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن ﺻﺪاي زﻧﮓ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﺻﺤﺒﺘﺶ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ.
-ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم ﺧﻮﺑﯽ؟
ﻋﻤﺪا اﺳﻢ ﺳﺤﺮ را ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﺴﻮزد!
-ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم. ﭘﺲ ﮐﺠﺎﯾﯽ ؟ ﻓﺮﻫﺎد ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﻧﯿﻮﻣﺪه!
-ﺧﻮﻧﻪ اﯾﻢ. اﻻن راه ﻣﯿﻔﺘﯿﻢ دﯾﮕﻪ...
-راه ﻣﯿﻔﺘﯿﺪ؟ ﺑﺎ ﮐﯽ؟
وﻗﺘﯽ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﮔﻔﺖ:
-ﻧﮕﻮ ﮐﻪ ﻓﺮﻫﺎد اوﻣﺪه دﻧﺒﺎﻟﺖ!
ﺧﻨﺪﯾﺪم:
-دﻗﯿﻘﺎ!
ﺻﺪاي ﻗﻬﻘﻬﻪ اش در ﮔﻮﺷﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ:
-ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم اﻧﻘﺪر ﻏﯿﺮﺗﯽ ﺑﺎﺷﻪ! ﺑﯿﺨﯿﺎل ﭘﺎﺷﯿﺪ ﺑﯿﺎﯾﺪ دﯾﮕﻪ ﺗﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺳﺮوﮐﻠﻪ ي ﺳﻮرن ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﺸﻪ زودي ﺑﯿﺎﯾﺪ دﯾﮕﻪ ﻣﯽ
ﺧﻮاﯾﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻮرﭘﺮاﯾﺰش ﮐﻨﯿﻢ.
-ﺑﺎﺷﻪ ﻋﺰﯾﺰم. ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻤﺖ.
ﺑﻌﺪ از ﻗﻄﻊ ﺗﻤﺎﺳﻢ ﻓﺮﯾﺒﺎ ﮔﻔﺖ:
-ﭘﺎﺷﻮ دﯾﮕﻪ ﻓﺮﻫﺎد ﺟﺎن! ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎس ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻫﯽ ﺑﮕﻮ ﻫﻨﻮز دﯾﺮ ﻧﺸﺪه!
ﺑﺎ اﮐﺮاه از روي ﻣﺒﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ ﮔﻔﺖ و از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. ﻣﺎﻧﺘﻮﯾﻢ را ﭘﻮﺷﯿﺪم ﺑﺎ ﭘﻮﯾﺎن و ﻓﺮﯾﺒﺎ دﺳﺖ دادم و ﺑﺎ ﻣﺎدر ﺟﻮن
ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم. در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻧﮕﺮان ﻣﺎدرﺟﻮن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺷﺐ زود ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدﯾﻢ.
و از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم و راﻫﯽ ﺗﻮﻟﺪي ﺷﺪم ﮐﻪ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﻓﺮﻫﺎد ﺑﺮاﯾﻢ ﻋﺰاﯾﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد!
اﺧﻤﻬﺎي ﺗﻮﻫﻢ، ﻻﯾﯽ ﮐﺸﯿﺪن وﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎﻻ، رد ﮐﺮدن ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ و ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻫﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻤﯽ آراﻣﺘﺮ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ... ﭘﺎﯾﺎﻧﺶ
ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺟﻠﻮي درش ﺑﻮد:
-ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﺑﺎﺷﯽ ... ﻟﺒﺎس ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﺮ ﻧﺪاﺷﺘﯽ ﺑﭙﻮﺷﯽ؟
و زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد:
-ورداﺷﺘﻪ داﻣﻦ ﻧﯿﻢ وﺟﺒﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪي ﮐﻪ ﺑﺮه ﺟﻠﻮش ﻗﺮ و ﻗﻤﯿﺶ ﺑﯿﺎد!
ﺑﻪ اﺧﺘﯿﺎر ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻮراب رﻧﮓ ﭘﺎ و داﻣﻦ ﺗﺎ ﺳﺮ زاﻧﻮﯾﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ! ﻟﺒﺎس ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺖ! ﺣﺘﻤﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻓﺮﻫﺎد اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﻣﺸﮑﻞ
دار ﺷﺪه ﺑﻮد... از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم و ﻣﻨﺘﻈﺮش ﻧﻤﺎﻧﺪم... ﻓﺮﻫﺎد ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺴﺘﻦ ﻗﻔﻞ ﻓﺮﻣﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺑﺎز ﺷﺪ و از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ.
اوﻟﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﻀﻮرم ﺷﺪ، ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ روﺑﻪ روي در ﻧﺸﺴﺘﻪ و اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ در ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺧﺪاروﺷﮑﺮ ﻫﻨﻮز
ﺳﻮرن ﻧﯿﺎﻣﺪه و ﺑﻪ ﺻﻮرت رﺳﻤﯽ ﺗﻮﻟﺪ ﺷﺮوع ﻧﺸﺪه ﺑﻮد. ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در آﻣﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ:
-ﺳﻼم ﺧﻮﺑﯿﺪ؟ ﭼﻘﺪر دﯾﺮ اوﻣﺪﯾﺪ!
اﺑﺮوﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻫﻨﻮز ﺗﻮﻟﺪ ﻫﻢ ﺷﺮوع ﻧﺸﺪه ﻫﺎ! ﻣﻄﻤﺌﻨﯿﺪ دﯾﺮ اوﻣﺪم؟!
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻣﻦ در ذﻫﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﺮا ﻫﻨﻮز دﺳﺘﻢ را ول ﻧﮑﺮده! ﯾﮏ دﺳﺖ دادن ﺳﺎده ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ... ﺻﺪاي ﻓﺮﻫﺎد از ﺟﺎ
ﭘﺮاﻧﺪم!
-ﺳﻼم.
دﺳﺘﻢ را از دﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و دﺳﺖ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او دراز ﮐﺮد... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ اﻣﺎ ﺧﻮدم را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮدم.
-ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم.
ﻧﮕﺎﻫﻢ را ﺑﻪ ﺳﺤﺮ دوﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻨﺎر ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﯾﻮاﺷﮑﯽ اي ﺑﻪ رﻓﺘﺎرﻫﺎي اﯾﻦ دوﺗﺎ زده ﺑﻮد... دﺳﺘﻢ را ﮐﺸﯿﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ
ﺧﻮدش ﻣﯽ ﺑﺮد ﮔﻔﺖ:
-ﺳﻼم... آﻗﺎ ﻓﺮﻫﺎد ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﺸﯿﻨﯿﺪ...
و زﯾﺮ ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ:
-ﺧﺪا اﻣﺸﺒﻮ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﮐﻨﻪ! ﺷﺮوﻋﺶ اﯾﻦ ﺑﺎﺷﻪ آﺧﺮش ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ ﭼﯿﻪ...
ﺧﻨﺪﯾﺪم.
-ﻧﺨﻨﺪ ورﭘﺮﯾﺪه... ﺧﻮب داري ﮐﯿﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ اﯾﻦ دوﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﻮن ﻫﻢ ﻣﯽ ﭘﺮﻧﺎ!
ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻗﻬﻘﻬﻪ زدم و ﻧﮕﺎه ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮي را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدم ﮐﺸﯿﺪم. ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮐﺮدم و ﺑﺮاي ﺗﻌﻮﯾﺾ ﻟﺒﺎس ﺑﺎ
ﺳﺤﺮ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﺶ رﻓﺘﯿﻢ.
ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺑﺮود ﺗﺎ ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﻋﻮض ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدش را روي ﺗﺨﺖ اﻧﺪاﺧﺖ و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮔﻔﺖ:
-ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ در ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﯿﺎي...
ﻣﺘﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-ﮐﯽ؟
- ﺗﻮ ﺧﻨﮕﯽ ﯾﺎ ﺧﻮدت رو ﻣﯿﺰﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﻨﮕﯽ؟
-ﻫﺎن؟
-ﮐﻮﻓﺖ! ﻣﯿﮕﻢ ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﮐﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﭘﺎﺷﻪ ﺑﯿﺎد دﻧﺒﺎﻟﺖ!
ﺧﻨﺪﯾﺪم.
-آﻫﺎن
ﺳﺤﺮ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻤﺎره ﮔﯿﺮي ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ ﺷﺪ و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮔﻔﺖ:
-ﺑﺒﺨﺸﯿﺪا وﻟﯽ دو دﻗﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻮ ﻣﻦ ﯾﻪ زﻧﮓ ﺑﻪ آﻗﺎﻣﻮن ﺑﺰﻧﻢ.
ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﺑﻪ ﺟﺎﻟﺒﺎﺳﯽ آوﯾﺰون ﮐﺮدم، ﺟﻠﻮي آﯾﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎدم و در ﺣﺎل ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدن ﻟﺒﺎس و ﺗﺠﺪﯾﺪ آراﯾﺸﻢ ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ي ﺳﺤﺮ ﻫﻢ ﮔﻮش دادم:
-ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم. ﮐﺠﺎﯾﯽ؟... ﮐﯽ ﻣﯽ رﺳﯽ؟... ﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﻏﺬا ﺑﮕﯿﺮي ﺧﻮدم ﺑﺮات اﻣﺸﺐ ﯾﻪ ﺷﺎم ﺧﻮﺷﻤﺰه ﭘﺨﺘﻢ ﮐﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎت رو ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺨﻮري...
ﺳﺮوﺻﺪا؟ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ! ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن روﺷﻨﻪ... ﺑﺎﺷﻪ، زودي ﺑﯿﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ...
ﺗﻠﻔﻨﺶ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﮔﻔﺖ:
-زودي ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون ﻣﻦ ﺑﺮم ﺧﺒﺮ ﺑﺪم ﮐﻪ ﺳﻮرن داره ﻣﯽ رﺳﻪ...
ﻟﺤﻈﻪ ي آﺧﺮ ﻗﺒﻞ از ﺧﺎرج ﺷﺪن از اﺗﺎق ﮔﻔﺖ:
-راﺳﺘﯽ ﻟﺒﺎﺳﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ... ﻓﺮم ﮐﺘﺖ رو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم... ﭼﻘﺪر ﻫﻢ ﻧﺎز ﺷﺪي اﻣﺸﺐ! ﭼﻪ ﺷﻮد!!!
ﺧﻨﺪﯾﺪ و رﻓﺖ و ﺑﺎز ﻧﮕﺎﻫﻢ در آﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ... زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
- ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ داري ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﺗﻮ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاي؟
ﺻﺪاي زﻧﮓ، ورود ﺳﻮرن رو اﻋﻼم ﮐﺮد و ﻫﻤﮕﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﺷﺪﯾﻢ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮي ﺗﻮي ﺳﺮوﯾﺲ ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺧﻮاب و
ﯾﮑﯽ دوﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﭘﺸﺖ اﭘﻦ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ. ﺳﺤﺮ ﺑﺮاي ﺧﻮش آﻣﺪ ﮔﻮﯾﯽ ﺟﻠﻮ رﻓﺖ و در رو ﺑﺎز ﮐﺮد. ﺳﻮرن ﺑﯽ ﺧﺒﺮ از ﺣﻀﻮر ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺳﺤﺮ رو ﺑﻐﻞ
ﮐﺮد و ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﻣﺸﻐﻮل زﻣﺰﻣﻪ ﻫﺎي ﻋﺎﺷﻘﻮﻧﻪ اش ﺷﺪ و ﺻﻮرت ﺳﺤﺮ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻟﺤﻈﻪ ي ﻗﺒﻞ ﮔﻞ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ... ﻃﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ
ﺳﺤﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد، ﺳﻮرن ﻫﻢ ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻣﯽ اﻣﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﭘﺴﺮا ﮐﻪ ﭘﺸﺖ اﭘﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺮف ﺷﺎدي
دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺮف ﺷﺎدي زد و دو ﻧﻔﺮ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﭘﺮ از ﮐﺎﻏﺬ رﻧﮕﯽ ﺑﻮد و ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ و ﻣﻦ اﺳﻤﺶ رو ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ
زدن و ﺑﻘﯿﻪ از ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻫﺎ ﺑﯿﺮون رﯾﺨﺘﻦ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮﻧﺪن آﻫﻨﮓ ﺗﻮﻟﺪت ﻣﺒﺎرك ﺷﺪن. ﭼﻬﺮه ي ﺑﻬﺖ زده ي ﺳﻮرن ﺷﺎدي و ﻫﯿﺠﺎﻧﻤﻮن
رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺷﻌﺮ رو ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪﯾﻢ و دﺳﺖ ﻣﯽ زدﯾﻢ... ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺳﻮرن ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺑﯿﺎد ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺑﻄﺮي آﺑﯽ ﮐﻪ از
ﯾﺨﭽﺎل ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد رو روي ﺳﺮش ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ دﻫﺎن ﺳﻮرن ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ و ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻪ ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
-دﯾﺪم ﺣﺴﺎﺑﯽ داغ ﮐﺮدي ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻨﮑﺖ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ آب روﻏﻦ ﻗﺎﻃﯽ ﻧﮑﺮدي داداش...
ﺳﻮرن ﺧﻮاﺳﺖ دﻧﺒﺎل ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﮐﻪ ﻓﺮار ﮐﺮده و ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺮه ﮐﻪ ﻗﺎﻟﯿﭽﻪ ي ﮐﻮﭼﯿﮏ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﭘﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد زﯾﺮ ﭘﺎش
ﺳﺮ ﺧﻮرد و ﺳﻮرن ﻫﻢ در ﭘﯽ اش... ﯾﮏ دﻓﻌﻪ ﺟﻤﻊ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ و ﺳﺤﺮ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﻮرن رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮاش اﻓﺘﺎده ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ
ﺧﯿﺲ ﺑﻮدن ﺳﻨﮕﺎ ﺳﺤﺮ ﻫﻢ زﻣﯿﻦ ﺧﻮرد و اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﮕﺎه ﺷﻤﺎﺗﺖ ﺑﺎر ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ي ﺟﻠﻮش ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد، ﮐﺸﯿﺪه
ﺷﺪ...
ﺟﻠﻮي ﺧﻨﺪه ي رﯾﺰي ﮐﻪ ﯾﻮاﺷﮑﯽ روي ﻟﺒﻬﺎﯾﻢ ﺟﺎ ﺧﻮش ﮐﺮده ﺑﻮد را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺤﺮ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﺻﺪاي ﻓﺮﻫﺎد ﻣﺘﻮﻗﻔﻢ
ﮐﺮد...
-ﺻﺒﺮ ﮐﻦ زﻣﯿﻦ ﺧﯿﺴﻪ اﻻن ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﯿﻔﺘﯽ...
ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﺎد و ﻧﮕﺎه ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ و اول ﺳﺤﺮ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻮرن ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدم ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﺸﯿﻨﺪ و وﻗﺘﯽ
ﺧﯿﺎﻟﻤﺎن راﺣﺖ ﺷﺪ ﻫﺮ دو ﺣﺎﻟﺸﺎن ﺧﻮب اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻨﺪه زودﺗﺮ از روي زﻣﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ...
آﻫﻨﮓ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ، ﺧﻮدم را روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ي دو ﻧﻔﺮه اي ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﺑﻮد اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻣﺸﻐﻮل ﺧﺸﮏ ﮐﺮدن ﻋﺮق ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ.
دﺳﺘﺶ را ﻟﺒﻪ ي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮐﻼﻓﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم و ﺧﻮدش ﺑﺸﻨﻮﯾﻢ ﮔﻔﺖ:
-ﺧﻮش ﻣﯿﮕﺬره؟
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﮑﺮدم، ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﻪ ﺳﻮال ﭘﺮ از ﻃﻌﻨﻪ و ﮐﻨﺎﯾﻪ اش ﻫﻢ ﻧﺪادم. دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﺐ ﺧﻮﺑﻢ را ﺧﺮاب ﮐﻨﻢ...
دوﺑﺎره ﺻﺪاي ﮐﻼﻓﻪ و ﻋﺼﺒﯽ اش در ﮔﻮﺷﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ:
-ﭼﺮا اﯾﻨﻄﻮري ﺷﺪي ؟ از ﺧﻮدم ﻣﺘﻨﻔﺮم ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ اﺷﻨﺎت ﮐﺮدم...
ﺳﺮم را ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪم و ﮐﻼﻓﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-ﻣﮕﻪ ﭼﻪ ﺟﻮري ﺷﺪم؟ ﻣﻦ ﻋﻮض ﺷﺪم ﯾﺎ ﺗﻮ؟!
دﺳﺘﯽ ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﮐﺸﯿﺪ.
-ﻣﻦ ﻋﻮض ﺷﺪم ﻗﺒﻮل... وﻟﯽ ﺗﻮ ﭼﺮا اﯾﻨﻄﻮري ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﻣﻨﻮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي؟ ﺑﺎﺷﻪ ﻗﺒﻮل! وﻟﯽ ﺑﺮاي ﻋﺼﺒﯽ ﮐﺮدﻧﻢ ﻧﺮو ﺳﻤﺖ ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ... ﭘﺎ ﻧﺸﻮ ﺑﺎﻫﺎش
ﺑﺮﻗﺺ...
ﭘﻮزﺧﻨﺪ زدم:
-ﭼﯽ در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي؟ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﻋﺼﺒﯽ ﮐﺮدن ﺗﻮ ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﺧﻮدم و ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﻨﻢ؟
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﺮاي ﺧﻮردن ﻟﯿﻮاﻧﯽ آب ﺳﺮد و ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ از دﺳﺖ ﻣﯽ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ.
ﺗﻤﺎم ﻣﺴﯿﺮ در ﺳﮑﻮت ﮐﺎﻣﻞ ﺳﭙﺮي ﺷﺪ. ﻧﻪ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﯾﻠﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺳﮑﻮت داﺷﺘﻢ ﻧﻪ ﻓﺮﻫﺎد ﺣﺮﻓﯽ ﻣﯽ زد... اﻧﮕﺎر او ﻫﻢ دﯾﮕﺮ ﺣﺲ و ﺣﺎل ﺑﺤﺚ
ﮐﺮدن ﻧﺪاﺷﺖ... اﻧﮕﺎر ﮐﻮﺗﺎه آﻣﺪه ﺑﻮد... اﻧﮕﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﭙﺬﯾﺮد ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ در ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ او دوﺳﺖ دارد ﺑﺎﺷﺪ... اﻧﮕﺎر ﺑﺎورش ﺷﺪه
ﺑﻮد...
ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ زﯾﺮ ﻟﺒﯽ اي ﮔﻔﺘﻢ و ﺣﺘﯽ زﺑﺎﻧﻢ ﻧﭽﺮﺧﯿﺪ ﺑﺮاي ﯾﮏ ﺗﻌﺎرف ﺷﺎﺑﺪﻟﻌﻈﯿﻤﯽ ﺑﺮاي ورودش ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ!
در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺴﺘﻢ و ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪم. ﭼﺮاغ ﻫﺎي ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻨﻮز روﺷﻦ ﺑﻮد و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎدرﺟﻮن ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪه...
ﺗﺎ ﺟﻠﻮي در ﺑﺮﺳﻢ ﻣﺎﻧﺘﻮ ام را در آوردم و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺷﺎﻟﻢ را... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻔﺸﻬﺎﯾﻢ را ﺗﻮي ﺟﺎﮐﻔﺸﯽ ﺑﮕﺬارم... ﭘﺲ ﺑﯿﺨﯿﺎل
ﻫﻤﺎن ﺟﻠﻮي در رﻫﺎﯾﺸﺎن ﮐﺮدم.
ﻣﺎدر ﺑﺰرگ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻋﯿﻨﮏ ﻗﺪﯾﻤﯽ اش ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻮد. ﭼﺸﻤﺎن ﻧﮕﺮاﻧﺶ را ﺑﻪ ﻗﺮان ﺗﻮي دﺳﺘﺎﻧﺶ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ اﻧﮑﺎر ﮐﻨﺪ
دﻗﺎﯾﻘﯽ ﻗﺒﻞ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه اﯾﺴﺘﺎده و اﻧﺘﻈﺎر اﻣﺪﻧﻢ را ﮐﺸﯿﺪه... دﺳﺘﺎﻧﻢ را دور ﺷﺎﻧﻪ اش ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺳﻼم ﺑﻪ ﻣﺎدرﺟﻮن ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺧﻮدم...
ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺗﻘﻼ ﻣﯽ ﮐﺮد دﺳﺘﺎﻧﻢ را از دور ﺷﺎﻧﻪ اش ﺑﺎز ﮐﻨﺪ ﺟﻮاب ﺳﻼﻣﻢ را داد... ﮐﻨﺎرش روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻟﯿﻮان ﭼﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺨﺎر ازش
ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺻﺎﺣﺒﺶ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد را ﺑﺮداﺷﺘﻢ.
- ﭼﺎﯾﯽ ﻣﻨﻮ ﺑﺰار ﺳﺮﺟﺎش...
ﺧﻨﺪﯾﺪم و دوﺑﺎره ﻗﻠﭗ دﯾﮕﺮي از ﭼﺎي ﺧﻮردم.
-ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ؟
-آره ﻣﺎدرﺟﻮن، ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد.
ﻟﺒﺨﻨﺪ زد... ﭼﺮوﮐﻬﺎي ﺻﻮرﺗﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ را ﺑﻪ ﻟﺐ ﻣﻦ ﻫﻢ آورد و دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ.
ﭼﯿﻦ و ﭼﺮوﮐﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺎن ﮔﺬر ﻋﻤﺮش ﺑﻮد را ﻟﻤﺲ ﮐﺮدم، ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم، آرام ﺷﺪم...
اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﺧﯿﺎل ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ را از ﺧﻮدم راﺣﺖ ﮐﺮدم ﻫﻢ ﺧﯿﺎل ﻓﺮﻫﺎد را... اﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮ دو دﻟﮕﯿﺮ ﺷﺪﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﻬﺘﺮ از ﺗﻮي آب ﻧﻤﮏ ﻧﮕﻪ
داﺷﺘﻨﺸﺎن ﺑﻮد... ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ را ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺑﯿﺨﯿﺎل ﺷﺪه اﻣﺎ ﻓﺮﻫﺎد... ﺑﺎﻻﺧﺮه دﯾﺮ ﯾﺎ زور ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ در ﻣﻮرد ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ دروغ ﮔﻔﺘﻪ ام...
ﭘﺸﺖ ﯾﮑﯽ از ﻣﯿﺰﻫﺎي دﻧﺞ ِ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎﭘﯽ ﮐﻪ آدرس داده ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ و اﻧﺘﻈﺎرش را ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم... ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﻣﺎه ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد
ﻣﺮا ﺑﺒﯿﻨﺪ. ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم اﮔﺮ ﺧﺒﺮ ﻣﻮﺛﻘﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ﻫﯿﭻ دﺳﺘﻤﺰدي ﻧﺼﯿﺒﺶ ﻧﺸﻮد ﭘﺴﺮك ِ ﻧﭽﺴﺐ... از اﯾﻦ ﺳﺮ ﻣﺎه
زﻧﮓ زدﻧﺶ ﺣﺮﺻﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد... از ﮔﺰارش ﻧﺪادﻧﺶ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر...
-ﺳﻼم.
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﯽ ام اﻧﺪاﺧﺘﻢ. دﻗﯿﻘﺎ راس ﺳﺎﻋﺖ 5 رﺳﯿﺪه ﺑﻮد. زﯾﺮﻟﺒﯽ ﺟﻮاب ﺳﻼﻣﺶ را دادم و ﻧﮕﺎه ﻣﻨﺘﻈﺮم را ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ دوﺧﺘﻢ...
ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﯽ آن ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﯽ اﻧﺪازد ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﻮي روي ﻣﯿﺰ. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ اي ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮدن ﻣﻨﻮ ﺷﺪ و ﺑﺎز ﺑﯽ
آن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﯽ اﻧﺪازد ﺑﺎ اﺷﺎره ي دﺳﺖ ﮔﺎرﺳﻮن را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ.
-اﺳﭙﺮﺳﻮ ﻟﻄﻔﺎ...
اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﯿﺮه ﺷﺪن ﺑﺮاي اﻧﺘﺨﺎب ﯾﮏ اﺳﭙﺮﺳﻮ؟
ﮔﺎرﺳﻮن:
-دوﺗﺎ؟
وﻗﺘﯽ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم ﺧﻮدم ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ.
-ﻧﻪ، ﯾﻪ ﻫﺎت ﭼﺎﮐﻠﺖ ﻫﻢ ﻟﻄﻒ ﮐﻨﯿﺪ.
ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﻟﺐ ﮔﺎرﺳﻮن را ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻨﻢ، ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺑﻮد ﯾﺎ ﻓﻘﻂ ﻧﺸﺎﻧﻪ اي از ادب؟
-ﺑﺮاي ﭼﯽ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﯾﺎرو ﺑِﭙﺎ ﮔﺬاﺷﺘﯽ؟
ﺟﺎ ﺧﻮردم! ﭼﻘﺪر ﺑﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ رﻓﺖ ﺳﺮ اﺻﻞ ﻣﻄﻠﺐ! ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ:
-اوم... ﺧﻮب ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ!... ﺑﺎﺑﺎﻣﻪ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺒﯿﻨﻢ زن داره ﯾﺎ ﻧﻪ... اوم...
ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد...
-آدرﺳﺎ رو ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪ؟
وﻗﺘﯽ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم دوﺑﺎره ﻻل ﺷﺪه و ﺗﺎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ دﻫﺎن ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ! ﮐﻼﻓﻪ روي ﻣﯿﺰ ﺿﺮب ﮔﺮﻓﺘﻢ... ﮔﺎرﺳﻮن ﺳﻔﺎرش ﻫﺎ را ﮔﺬاﺷﺖ و
ﻫﻨﻮز ﻧﮕﺎه راﻧﻨﺪه ﮐﻪ ﺣﺘﯽ اﺳﻤﺶ را ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺧﯿﺮه ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد...
ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮري رﻓﺘﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد؟ اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﺮاي ﻣﻦ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد! ﻃﻮري رﻓﺘﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد اﻧﮕﺎر ﻣﻦ ﻧﻮﮐﺮش ﻫﺴﺘﻢ ﻧﻪ ﺑﺮﻋﮑﺲ!!!
در آراﻣﺶ ﮐﺎﻣﻞ ﻗﻬﻮه اش را ﺧﻮرد، دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻨﻮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﭘﻮل اﺳﭙﺮﺳﻮﯾﺶ را روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺑﻬﺖ زده ﻣﻦ ﻫﻢ از
ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم.
-ﮐﺠﺎ؟
ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر در اﯾﻦ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ از اﻣﺪﻧﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ:
-ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﯽ در ﻣﻮرد ﻋﻠﺘﺶ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺑﺎﻫﺎم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯽ ﺧﺒﺮم ﮐﻦ.
ﻋﺼﺒﯽ ﻗﺒﻞ از آن ﮐﻪ ﺑﭽﺮﺧﺪ و ﺑﺮود ﮔﻔﺘﻢ:
-ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داره ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﭼﻪ ﮐﺎري ﺑﻪ ﻗﻮل ﺷﻤﺎ ﺑﺮاش ﺑِﭙﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ؟... ﺷﻤﺎ ﮐﺎرﺗﻮ اﻧﺠﺎم دادي، آدرﺳﻮ ﺑﺪه ﭘﻮﻟﺘﻮ ﺑﮕﯿﺮ.
ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد...
-اﺷﺘﺒﺎﻫﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻣﻦ آدﻣﺘﻢ! ﻟﻨﮓ اون ﯾﻪ ﻗﺮون ﭘﻮل ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﻢ... ﻓﻌﻼ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﺗﺮه ﺑﻔﻬﻤﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ وﺳﻂ ﭼﯿﮑﺎره اي!
-ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد، ﻗﺪﻣﯽ از ﻣﯿﺰ دور ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺻﺪاي آرام و آراﻣﺶ ﻟﻌﻨﺘﯽ اش ﮔﻔﺖ:
-ﺷﻤﺎره ام رو ﮐﻪ داري؟ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ زﻧﮓ ﺑﺰن.
ﻗﺪم دوم را ﮐﻪ ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم اﮔﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰﻧﻢ ﻣﯽ رود...
-ﺑﺎﺷﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ...
ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ... ﺑﺎز ﻫﻢ ﭘﻮزﺧﻨﺪ و ﺑﺎز ﻫﻢ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻦ ﺣﺮص در ﺑﯿﺎرش...
-ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ. دارن ﻧﮕﺎﻣﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﻦ...
ﭘﻮﻟﺶ را از روي ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻨﺪوق رﻓﺖ. ﺑﯿﺨﯿﺎل ﻫﺎت ﭼﺎﮐﻠﺘﻢ ﺷﺪم، ﮐﯿﻔﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﭘﺴﺮك راﻧﻨﺪه ي ﭘﺮرو ي ِ
ﺧﻮدﺧﻮاه از ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ.
دﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ را ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﺎ آراﻣﺶ داﺷﺖ ﻗﺪم ﻣﯽ زد... آراﻣﺸﺶ ﻋﺼﺒﯽ ام ﻣﯽ ﮐﺮد... ﺑﺎز ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺟﻮﺟﻪ
اردك دﻧﺒﺎﻟﺶ راه ﻣﯽ رﻓﺘﻢ... ﻣﺪام ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﻠﻨﺠﺎر ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ دﻫﻨﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و دوﺑﺎره ﺳﻮاﻟﺶ را ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪﻫﻢ... ﮔﻔﺘﻦ
ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮐﻪ اﺻﻼ ﻣﺤﺎل ﺑﻮد! دروغ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﻮره ﺗﻮي ﮐﺘﺶ ﻧﻤﯽ رﻓﺖ... اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ راﻧﻨﺪه اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮدم... از ﻫﻤﺎن روز اول ﻫﻢ
ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺮاﯾﻢ ﺷﺎخ ﺑﺸﻮد... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻫﺎﯾﻢ...!
ﻣﺴﯿﺮش را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎرك ﺗﻐﯿﯿﺮ داد، ﻣﻨﻢ ﻣﻮﺿﻊ ﺟﻮﺟﻪ اردﮐﯽ ام را ﺗﻐﯿﯿﺮ دادم، ﺳﺮﻋﺖ ﻗﺪم ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺮدم و اﯾﻦ ﺑﺎر ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ اش
ﻗﺪم ﺑﺮداﺷﺘﻢ. ﻗﺪش ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺪون ﮐﻔﺶ ﭘﺎﺷﻨﻪ دار ﺗﺎ ﺳﺮ ﺷﺎﻧﻪ اش ﻣﯽ رﺳﯿﺪم... ﺑﺎر اول ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪش ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم... ﺑﯽ
اﺧﺘﯿﺎر ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺗﯿﭙﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯾﺶ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﻣﺎرك ﻧﯿﺴﺖ، اﻣﺎ ﻣﺮﺗﺐ و ﺳﺖ ﺑﻮد... ﺟﯿﻦ ﺳﻨﮓ ﺷﻮر ﺷﺪه ي ﺑﺮﻓﯽ، ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻣﺮداﻧﻪ ي آب
ﺳﻮرﻣﻪ اي ﮐﻪ آﺳﺘﯿﻦ ﻫﺎﯾﺶ را ﺗﺎ روي آرﻧﺠﺶ ﺗﺎ زده ﺑﻮد، ﮐﺘﻮﻧﯽ ﺳﻔﯿﺪ آﺑﯽ، ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﻣﺸﮑﯽ ﺳﮕﮏ دار، ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺳﺸﻮار
ﮐﺸﯿﺪه و ﮐﻤﯽ ﻓﺸﻦ ﺷﺪه ﺑﺎﻻﯾﯽ داده ﺑﻮد... ﺑﻮي ﻋﻄﺮ ﻣﻼﯾﻤﯽ ﻫﻢ ﻣﯽ داد... ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم...
-دﯾﺪ زدﻧﺖ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ؟
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﻤﺎن ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ اش ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ...
-ﻫﺎن؟
-اﮔﺮ ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﮐﺎﻓﯽ دﯾﺪ زدي، ﺑﺸﯿﻦ...
ﻧﮕﺎﻫﻢ را در ﻓﻀﺎي اﻃﺮاف ﭼﺮﺧﺎﻧﺪم و روي ﻧﯿﻤﮑﺘﯽ ﮐﻪ درﺳﺖ ﮐﻨﺎرش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪم... ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻣﺜﻞ ﻫﺮ وﻗﺖ دﯾﮕﺮي ﮐﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ
ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺳﺮخ ﺷﺪم...
ﺑﺒﺨﺸﯿﺪي زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم و ﮔﻮﺷﻪ ي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ زﯾﺮ ﻟﺒﯽ ام ﻧﮑﺮد، ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻧﺸﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﯿﺪ ﻣﯿﺪاﻧﻢ! ﭼﻮن ﭘﻮزﺧﻨﺪش
ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ ﺷﺪ...
-ﺧﻮب؟
ﺑﯽ ﺣﻮاس دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻫﺎن؟
-داري ﺗﻮي ذﻫﻨﺖ دروغ و راﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ردﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﺖ اﺻﻼ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ؟ ﺷﺎﯾﺪم اوﻧﻘﺪر ﻣﺤﻮ ﻣﻦ ﺷﺪي ﮐﻪ ﮐﻼ ﺣﻮاﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ!
ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم و ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺘﻢ:
-اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ رو از ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺎري؟!
دﺳﺘﺶ را روي ﻟﺒﻪ ي ﻧﯿﻤﮑﺖ دراز ﮐﺮد، ﭘﺎي ﭼﭙﺶ را روي ﭘﺎي راﺳﺘﺶ اﻧﺪاﺧﺖ...
-ﻣﻨﺒﻊ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻣﻦ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺪاره... ﺑﻬﺘﺮه در ﻣﻮرد ﭼﯿﺰي ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﺸﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ!
اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ ﭘﻮزﺧﻨﺪ زدم:
-اون وﻗﺖ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺷﺨﺼﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﯿﺸﻪ؟
ﯾﮑﯽ از اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ.
-دﻗﯿﻘﺎ ﮐﺪوم ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺷﺨﺼﯽ؟!
-ﻋﻠﺖ ﮐﺎرام و ﺑﻪ ﻗﻮل ﺗﻮ ﺑِﭙﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﻢ!
ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ، اﯾﻦ ﺑﺎر ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﻧﺰد، دﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ را از ﻟﺒﻪ ﻫﺎي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﻣﺘﻤﺎﯾﻞ ﺷﺪ و ﺧﯿﺮه ﺗﻮي ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ
ﭘﺮﺳﯿﺪ:
-وﻗﺘﯽ ﻣﻨﻮ ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﺑِﭙﺎي ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ادﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﭘﺪرﺗﻪ وﻟﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻮدت ﭘﺎم رو ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺎزي ﮐﺸﻮﻧﺪي... ﭘﺲ ﺣﻘﻤﻪ ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻢ دارم ﺟﺎﺳﻮﺳﯿﻪ
ﮐﯿﻮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. روﺷﻦ ﺷﺪ؟
آن ﻗﺪر ﺳﻨﮕﯿﻦ روﺷﻦ ﺷﺪ آﺧﺮش را ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺧﻮدم را ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم... ﻗﺒﻞ از آﻧﮑﻪ دﻫﺎن ﺑﺎز ﮐﻨﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ:
-ﺧﻮاﻫﺸﺎ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ راﺳﺘﺶ رو ﺑﮕﻮ اﮔﺮم ﻧﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺑﮕﯽ ﺗﺮو ﺑﻪ ﺧﯿﺮ و ﻣﺎرو ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ. ﻣﻦ از ﺧﯿﺮ اﯾﻦ 1 ﻣﺎه ﻋﻼﻓﯿﻢ و ﺣﻘﻮﻗﻢ ﻣﯿﮕﺬرم ﺗﻮ
ﻫﻢ ﻣﯿﺮي ﯾﻪ ﺑِﭙﺎي دﯾﮕﻪ ﺑﺮاي اﯾﻦ آﻗﺎي ﭘﻮﯾﺎن ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﯽ!
دﻫﺎﻧﻢ را ﺑﺴﺘﻢ... ﻧﯿﻤﺨﯿﺰ ﺷﺪم از روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮم و ﻗﯿﺪ داﻧﺴﺘﻪ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺰﻧﻢ اﻣﺎ ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﺪم... ﺣﺲ دوﺑﺎره ﺑِﭙﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن را ﻧﺪاﺷﺘﻢ...
اﺻﻼ... ﺷﺎﯾﺪ... ﻓﻘﻂ ﺷﺎﯾﺪ اﻣﮑﺎن داﺷﺖ ﺑﺘﻮاﻧﻢ از اﯾﻦ آدم ﻧﭽﺴﺐ ﺑﺮاي رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻫﺪﻓﻢ ﮐﻤﮏ ﺑﮕﯿﺮم... اﺻﻼ اﮔﺮ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ واﻗﻌﺎ ﺑﯿﺨﯿﺎل 1 ﻣﺎﻫﺶ ﻣﯽ
ﺷﺪ؟ اﮔﺮ ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻣﯿﮕﺬاﺷﺖ ﮐﻒ دﺳﺖ ﭘﻮﯾﺎن ﭼﻪ؟ دوﺑﺎره روي ﻧﯿﻤﮑﺖ وﻟﻮ ﺷﺪم...
ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﺣﺮﮐﺎﺗﻢ را زﯾﺮ ذره ﺑﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد...
زﻣﺰﻣﻪ وار ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻣﯿﺨﻮام ﺳﺮ از ﮐﺎرش در ﺑﯿﺎرم...
دﺳﺘﺶ را ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎز ﻫﻤﺎن ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﮐﺶ آﻣﺪه ي ﻣﺴﺨﺮه...
-ﻧﺸﻨﯿﺪم ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ.
ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺮدم و ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻮش ﮐَﺮش ﺑﺮﺳﺪ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻣﯿﺨﻮام ﺳﺮ از ﮐﺎرش در ﺑﯿﺎرم.
-ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺸﻪ؟
ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم... ﮔﻔﺘﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ از دﺳﺘﻢ ﺑﺮﻧﻤﯽ آﻣﺪ... اﺻﻼ دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺖ او ﺳﺮ از ﮐﺎر ﻣﻦ در ﺑﯿﺎورد ﮐﻪ! دوﺑﺎره ﻧﯿﻤﺨﯿﺰ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺷﻤﺮده ﺷﻤﺮده
ﮔﻔﺖ:
-ﺗﻮ ﺑﺮاي ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮ از ﮐﺎر ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺎر ﻗﺎﭼﺎق ﻣﻮاد ﻣﺨﺪره در ﺑﯿﺎري؟
دوﺑﺎره روي ﻧﯿﻤﮑﺖ وﻟﻮ ﺷﺪم... ﻟﻌﻨﺘﯽ ﮔﻮﯾﺎ ﺧﻮدش ﺳﺮ از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ در آورده ﺑﻮد!
-ﺧﻮب ﺣﺎﻻ روراﺳﺖ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﭼﯿﻪ.
ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم...
-ﻓﺮض ﮐﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ازش اﻧﺘﻘﺎم ﺑﮕﯿﺮم ﻟﻮش ﺑﺪم.
-واﻗﻌﺎ؟ ﺧﻮب ﺗﻮ ﮐﻪ از اول ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﯽ ﻃﺮف ﭼﯿﮑﺎره اﺳﺖ ﻣﯽ رﻓﺘﯽ ﻟﻮش ﻣﯽ دادي... ﻧﮕﻮ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ... از ﺷﻨﯿﺪن ﻣﺎﺟﺮا ذره اي
ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮑﺮدي!
دﺳﺘﺎم ﻣﺸﺖ ﺷﺪ، ﺗﻤﺎم ﮐﺎﺑﻮﺳﺎم ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ و ﺑﺎ ﻧﻔﺮت ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻣﯽ ﺧﻮام اﻧﻘﺪر ازش ﻣﺪرك داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺳﺮش ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﺮه ﺑﺎﻻي دار.
اﺑﺮوﻫﺎش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﺎﻻ...
-ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ﻧﻔﺮت؟
-اﯾﻨﺶ دﯾﮕﻪ وارد ﺷﺪن ﺑﻪ ﺣﺮﯾﻢ ﺷﺨﺼﯿﻪ... ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ رو ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﺪ آدرﺳﺎ رو ﺑﺪﯾﺪ و ﺣﻘﻮﻗﺘﻮن رو ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ.
دوﺑﺎره ﺻﺎف ﻧﺸﺴﺖ، دﺳﺘﺎش رو ﮔﺬاﺷﺖ ﻟﺒﻪ ي ﺻﻨﺪﻟﯽ...
-ﮐﻤﮑﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ.
-ﺗﺎﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻫﻢ ﮐﻠﯽ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدﯾﺪ دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ.
-رﻓﺘﻢ ﺗﻮي اﻧﺒﺎرﺷﻮن.
ﺻﺎف ﺳﺮﺟﺎم ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻬﺖ زده ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-ﭼﯽ؟ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﺮدي؟
اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺟﺎي ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ.
-اﮔﺮ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻮ، ﭘﺲ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدي ﭼﻄﻮري ﺳﺮ از ﮐﺎرﺷﻮن در آوردم و ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﯽ ﻫﺴﺘﻦ؟
-ﻣﻦ ازت ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم اﯾﻦ ﮐﺎرو ﺑﮑﻨﯽ!
-ﯾﻪ ﺟﺎﻫﺎﯾﯿﺶ رو ﺑﺮاي ﺣﺲ ﻣﺎﺟﺮاﺟﻮﯾﯽ ﺧﻮدم رﻓﺘﻢ... وﻗﺘﯽ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪادم اداﻣﻪ داد:
-درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﯿﻔﺘﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﮐﺎرا...
اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ ﭘﻮزﺧﻨﺪ زدم:
-ﺧﺪاروﺷﮑﺮ وﮐﯿﻞ وﺻﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم!
-ﻫﺮﻃﻮر دوﺳﺖ داري ﻓﮑﺮ ﮐﻦ.
-آدرﺳﺎ رو ﺑﺪه و ﺣﻘﻮﻗﺖ رو ﺑﮕﯿﺮ.
دوﺑﺎره ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد.
-ﺗﻮ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻧﺪاري ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدت اﻓﺘﺎدي دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﮐﺎرا؟
وﻗﺘﯽ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪادم از روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ، دﺳﺘﺎش رو ﮐﺮد ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش ﺧﯿﺎل ﮐﺮدم ﻣﯿﺨﻮاد آدرﺳﺎ رو ﺑﻬﻢ ﺑﺪه ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد ﺑﻪ
اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻮدن ﻓﮑﺮم ﭘﯽ ﺑﺮدم.
-اﻟﮑﯽ ﻧﺸﯿﻦ ﺗﻮي ﭘﺎرك ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن.
ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﮔﺮد ﺷﺪه ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ راﻫﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﯽ رﻓﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ داد زدم:
-آدرﺳﺎ رو ﺑﺪه...
ﺣﺘﯽ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ واﮐﻨﺸﯽ ﻧﺸﻮن ﻧﺪاد و رﻓﺖ!
ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ
وارد اﺗﺎق ﺷﺪم و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ 4 ﺗﺎ ﮐﺎرﻣﻨﺪ ﺑﺨﺶ ﺣﺴﺎﺑﺪاري اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻫﺮ 4 ﺗﺎﺷﻮن ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر ﺑﻮدن. 2 ﺗﺎ دﺧﺘﺮ ﺟﻮون ﯾﻪ ﻣﺮد ﻣﯿﺎن ﺳﺎل و ﯾﻪ ﭘﺴﺮ
ﺟﻮون... ﮐﺪوﻣﺸﻮن ﮔﺰﯾﻨﻪ ي ﺑﻬﺘﺮي ﺑﻮد؟
ﻗﺒﻞ از اوﻧﮑﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮم ﺑﺎ ﮐﺪوﻣﺸﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺑﺸﻢ، ﯾﮑﯽ از دﺧﺘﺮا ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد.
-اﻣﺮي داﺷﺘﯿﺪ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪش ﻣﻠﯿﺢ و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺑﻮد. ﺻﻮرت ﺟﺬاﺑﯽ ﻫﻢ داﺷﺖ. ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم:
-دﻓﺘﺮﻫﺎي ﺣﺴﺎﺑﺮﺳﯽ 6 ﻣﺎه اﺧﯿﺮ رو ﻣﯽ ﺧﻮام.
ﻧﮕﺎﻫﺶ رﻧﮓ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﮔﺮﻓﺖ:
-ﺷﻤﺎ؟ ﮐﺎرﻣﻨﺪ ﺟﺪﯾﺪ ﻫﺴﺘﯿﺪ؟
-وﮐﯿﻞ ﺟﺪﯾﺪ ﺷﺮﮐﺘﻢ... ﮐﯿﺎﻧﻔﺮ.
ﺳﺮﯾﻊ از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺳﻪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺳﻼم ﮐﺮدن و دوﺑﺎره ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎرﺷﻮن ﺷﺪن.
-ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺘﻮن. ﺑﻪ ﺟﺎي آﻗﺎي رﺳﻮﻟﯽ اوﻣﺪﯾﺪ درﺳﺘﻪ؟
ﺳﺮي ﺑﻪ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺗﮑﺎن دادم. زوﻧﮑﻨﯽ را ﮐﻪ از ﻗﻔﺴﻪ ي ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ.
-دﻓﺘﺮ ﺣﺴﺎﺑﺮﺳﯽ ﻫﻨﻮز ﺗﮑﻤﯿﻞ ﻧﺸﺪه اﻣﺎ رﯾﺰ ﺣﺴﺎب ﻫﺎي ﺷﺮﮐﺖ ﺗﻮي 6 ﻣﺎه اﺧﯿﺮ ﺗﻮي اﯾﻦ ﻫﺴﺖ.
زوﻧﮑﻦ رو از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﺗﺸﮑﺮ زﯾﺮ ﻟﺒﯽ اي ﮔﻔﺘﻢ و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم. ﮔﺰﯾﻨﻪ ي ﺑﺪي ﻧﺒﻮد!
ﺑﺎرون ﻧﻢ ﻧﻢ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ و ﻣﻦ ﺗﻮي ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺎري ﺗﻤﺎم ﺷﻮد و دﺧﺘﺮك از ﺷﺮﮐﺖ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﯾﺪ. اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روزه ﮐﻪ رﻓﺖ و
آﻣﺪش را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم دﻗﯿﻘﺎ ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ از ﺷﺮﮐﺖ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ آﯾﺪ و روزﻫﺎي زوج ﺑﻪ ﮐﻼس زﺑﺎن ﻣﯽ رود و ﺑﻌﺪ از آن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ
ﺷﺎن... وﺿﻌﯿﺖ ﻣﺎﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺘﻮﺳﻂ رو ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ... ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻫﻢ دﺧﺘﺮك ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺮواز ﺑﻮد ﺷﺎﯾﺪ دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ
ﺧﻮاﺳﺘﻢ! ﮐﺴﯽ ﮐﻪ آﻧﭽﻪ ﺳﻬﻤﻢ و ﺣﻘﻢ ﺑﻮد را ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ! ﺳﺎﻋﺖ 5 ﺑﻮد ﮐﻪ از ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم. ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺪودا ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺪاش ﻣﯽ
ﺷﺪ. ﺟﻠﻮي در ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺷﺪم. از اوﺿﺎع ﮐﻤﺮدردش ﭘﺮﺳﯿﺪم و ﺳﺮِ درد و دﻟﺶ ﺑﺎز ﺷﺪ... دﺧﺘﺮك ﮐﻪ از ﺷﺮﮐﺖ ﺑﯿﺮون
آﻣﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺘﻢ:
-اﯾﺸﺎﻻ زودﺗﺮ ﺧﻮب ﺑﺸﯿﺪ، ﺑﺎ اﺟﺎزه...
از ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم و ﮐﻨﺎر دﺧﺘﺮك ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﯾﺴﺘﮕﺎه اﺗﻮﺑﻮس ﺳﺮ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻣﯽ رﻓﺖ اﯾﺴﺘﺎدم.
-داره ﺑﺎرون ﻣﯿﺎد، ﺑﯿﺎ ﺳﻮار ﺷﻮ ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺖ.
دﺧﺘﺮك ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﺑﺎز ﻫﻢ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ دﻟﻨﺸﯿﻦ...
-ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻢ ﮐﯿﺎﻧﻔﺮ، ﻣﻤﻨﻮن ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﻤﯿﺸﻢ.
-ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ دﺧﺘﺮ ﺑﯿﺎ ﺑﺎﻻ ﺧﯿﺲ ﺷﺪي.
ﺧﻨﺪﯾﺪ و اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺑﯿﺨﯿﺎل ﺗﻌﺎرف ﮐﺮدن ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻮار ﺷﺪ.
در را ﮐﻪ ﺑﺴﺖ دوﺑﺎره ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎ روي ﻟﺒﺶ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ:
-ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﺪﻣﺎ.
ﺧﻨﺪﯾﺪم. ﺷﯿﺸﻪ ام را ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻ دادم.
-اﻧﻘﺪر ﺗﻌﺎرف ﻧﮑﻦ دﺧﺘﺮ ﺟﻮن.
ﺳﺮ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﮐﻪ رﺳﯿﺪم ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ:
-ﻣﻤﻨﻮن ﺧﺎﻧﻢ ﮐﯿﺎﻧﻔﺮ اﯾﻨﺠﺎ ﭘﯿﺎده ﻣﯿﺸﻢ.
ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺶ از ﺟﻠﻮي اﯾﺴﺘﮕﺎه اﺗﻮﺑﻮس رد ﺷﺪم.
-ﻣﺴﯿﺮت ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
ﻧﮕﺎﻫﺶ روي اﯾﺴﺘﮕﺎه ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد.
-ﺧﻮدم ﻣﯿﺮم ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯿﺸﻢ... اﺗﻮﺑﻮس ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﯿﺮه ﺗﺎ ﺟﻠﻮي ﮐﻼﺳﻤﻮن.
-ﮐﻼﺳﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
آدرﺳﯽ را ﮐﻪ دﻗﯿﻖ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد.
-ﺧﻮﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺴﯿﺮﯾﻢ.
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ:
-واﻗﻌﺎ؟
-آره دﺧﺘﺮ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﺪارم ﺑﺎﻫﺎت ﮐﻪ! ﻣﻨﻢ دارم ﻣﯿﺮم ﻫﻤﻮن ﺧﯿﺎﺑﻮن ﮐﻼس زﺑﺎن ﺛﺒﺖ ﻧﺎم ﮐﻨﻢ.
ﻫﯿﺠﺎن زده ﮔﻔﺖ:
-واي راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ؟ ﻣﻨﻢ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﻣﯿﺮم ﮐﻼس زﺑﺎن!
اﺑﺮوﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺘﻌﺠﺒﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﺮﻓﺘﻢ:
-واﻗﻌﺎ؟! ﭼﻪ ﺟﺎﻟﺐ! ﭘﺲ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﺴﯿﺮﯾﻢ.
-ﺗﺎزه ﺛﺒﺖ ﻧﺎم ﮐﺮدﯾﺪ؟
ﻣﺮاﺣﻞ ﺛﺒﺖ ﻧﺎم اﺟﺒﺎرﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮم اﻣﺪ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ! ﭼﻘﺪر ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻨﺪ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻌﺪ از ﺷﺮوع ﺗﺮم ﺑﺮوم ﺳﺮ ﮐﻼﺳﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ از ﺳﻄﺤﻢ
ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮل ﻣﻮﺳﺴﻪ ﺑﺤﺚ ﮐﺮده ﺑﻮدم! و ﺧﺪاروﺷﮑﺮ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﻮل ﺣﻼل ﻣﺸﮑﻼت اﺳﺖ! ﻓﻘﻂ ﻧﯿﺎز ﺑﻮد ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺷﻬﺮﯾﻪ ام ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ
ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺣﻞ ﺷﻮد...
-آره.
-اﻻن ﮐﻪ وﺳﻂ ﺗﺮﻣﻪ ﭼﻄﻮري ﻗﺒﻮل ﮐﺮدن؟
-دﯾﮕﻪ دﯾﮕﻪ!
دوﺑﺎره ﺧﻨﺪﯾﺪ... ﺣﯿﻒ ﻧﺒﻮد ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ازش ﺳﻮ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻢ؟ اﻓﮑﺎر ﻣﺰاﺣﻢ را ﭘﺲ زدم و ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﺗﮑﺮار ﮐﺮدم:
" اﯾﻦ راه ﺑﻪ ﻧﻔﻊ اوﻧﻢ ﻫﺴﺖ... ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺑﻪ اون ﻫﻢ ﺳﻮد ﻣﯽ رﺳﻪ... اوﻧﻘﺪري ﺑﻬﺶ ﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﺟﺒﺮان ﺑﺸﻪ... "
ﻗﺪم اول را ﺑﺮاي ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮداﺷﺘﻢ...
-راﺳﺘﯽ اﺳﻤﺖ ﭼﯿﻪ؟
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آﯾﻨﻪ ي ﺳﻤﺖ دﺧﺘﺮك اﻧﺪاﺧﺘﻢ و دور ﺑﺮﮔﺮدون را دور زدم.
-ﺳﺎرا... ﺳﺎرا رﺣﯿﻤﯽ.
اﺳﻤﺶ را ﺑﺎ ﺻﺪاي آراﻣﯽ ﺗﮑﺮار ﮐﺮدم:
-ﺳﺎرا... اﺳﻤﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﻪ ﻋﺰﯾﺰم.
-ﻣﺮﺳﯽ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﯿﺎﻧﻔﺮ.
ﻗﺪم دوم:
-اﻧﻘﺪر ﻧﮕﻮ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﯿﺎﻧﻔﺮ. ﺗﻮي ﺷﺮﮐﺖ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ اﻻن! ﺻﺪام ﮐﻦ.
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﺎز از ذﻫﻨﻢ ﮔﺬﺷﺖ ﭼﻘﺪر ﺑﺎﻧﻤﮏ ﻣﯽ ﺧﻨﺪد و ﭼﻘﺪر ﺣﯿﻒ اﺳﺖ ﺑﺮاي وارد ﺷﺪن ﺑﻪ ﺑﺎزي ﮐﺜﯿﻒ ﻣﺎ...
-اﺳﻤﺘﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﯿﺎﻧﻔﺮ...
وﻗﺘﯽ اﺧﻤﻬﺎي ﺗﻮي ﻫﻤﻢ را دﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
-ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺧﺎﻧﻮم ِ ... آﺧﻪ اﺳﻤﺘﻮن ﺧﺎﺻﻪ ﺑﺎ ﻟﻔﻆ ﺟﺎن ﯾﺎ ﺧﺎﻧﻮم آﻫﻨﮕﯿﻦ ﻧﻤﯿﺸﻪ...
ﺟﻠﻮي ﻣﻮﺳﺴﻪ زﺑﺎن اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺧﺪاروﺷﮑﺮ! ﭘﺲ اﯾﻦ آﻫﻨﮕﯿﻦ ﻧﺒﻮدﻧﺶ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺻﺪام ﮐﻨﯽ.
ﻗﻔﻞ ﻓﺮﻣﺎن را ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻢ ﺻﺪاي ﭘﺮ از ﺷﯿﻄﻨﺘﺶ در ﮔﻮﺷﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ:
-ﺑﺪو ﺧﺎﻟﯽ اﻻن ﮐﻼﺳﻤﻮن دﯾﺮ ﻣﯿﺸﻪ...
ﻗﺪم ﺳﻮم را ﺧﻮدش ﺑﺮداﺷﺖ!
و ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﻟﺬت ﺑﺮدم از ﺧﺎﻟﯽ! ﮐﺎش واﻗﻌﺎ ِ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮدم... ﺧﺎﻟﯽ از ﻫﺮ ﺣﺲ ﻧﻔﺮﺗﯽ... ﺧﺎﻟﯽ از ﻫﺮ ﺣﺲ اﻧﺘﻘﺎم ﺟﻮﯾﯽ اي... ﺧﺎﻟﯽ
از ﻫﺮ ﮐﺎﺑﻮس ﺷﺒﺎﻧﻪ اي... ﮐﺎش واﻗﻌﺎ ﯾﮏ ِ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮدم...
-ﻓﺮدا ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺧﻮان ﺑﺮن ﺑﯿﺮون...
ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﭘﻮزﺧﻨﺪ زدم.
-ا ﭼﯽ ﺷﺪه ﺧﻮدت ﺧﺒﺮم ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﻗﺒﻼ ﮐﻪ ﺳﺤﺮ ﺑﺮاي دﻋﻮت زﻧﮓ ﻣﯽ زد!
-ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻢ ﺳﺤﺮ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻪ.
وﻗﺘﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم، ﮔﻔﺖ:
-ﺑﻪ ﺳﺤﺮ ﻣﯿﮕﻢ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻪ ﺧﺪاﺣﺎف...
ﻣﯿﺎن ﮐﻼﻣﺶ ﭘﺮﯾﺪم و ﻋﺼﺒﯽ ﻏﺮﯾﺪم:
-ﺑﭽﻪ ﺑﺎزي راه ﻧﻨﺪاز ﻓﺮﻫﺎد.
اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﯾﮏ ﺗﻠﻨﮕﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺎدش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد:
-ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ام ﯾﺎ ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﺎ دوﺳﺖ ﺻﻤﯿﻤﯿﻢ ﻣﻨﻮ ﺗﺤﺮﯾﮏ ﮐﻨﯽ؟ از اﯾﻦ ﺑﺎ دﺳﺖ ﭘﺲ زدن ﺑﺎ ﭘﺎ ﭘﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪﻧﺎت ﻫﯿﭻ ﺳﺮ درﻧﻤﯿﺎرم!
ﭼﺸﻤﺎم ﮔﺮد ﺷﺪ ﺗﻮي ﮔﻮﺷﯽ ﻓﺮﯾﺎد زدم:
-ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﮑﺸﻢ؟! ﺗﻮﻫﻢ زدي! ﺧﻮدت رو ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻪ ﯾﻪ رواﻧﺸﻨﺎس ﻧﺸﻮن ﺑﺪه!
ﺗﻤﺎس رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم و ﺧﻮدم رو ﭘﺮت ﮐﺮدم روي ﺗﺨﺖ... ﻟﻌﻨﺘﯽ... اﯾﻨﻄﻮري ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻋﺼﺒﯿﻢ ﮐﻨﻪ... ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم؟ ﭼﯽ ﺧﯿﺎل ﮐﺮده ﺑﺎ
ﺧﻮدش؟ ﻋﺎﺷﻖ ﭼﺸﻢ و اﺑﺮوﺷﻢ؟
-...
ﮐﻼﻓﻪ دﺳﺘﯽ ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم، در اﺗﺎق رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎدر ﺟﻮن دوﺑﺎره ﺻﺪام ﮐﻨﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺟﺎﻧﻢ ﻣﺎدرﺟﻮن؟
-ﺗﻠﻔﻦ.
-ﮐﯿﻪ؟... ﺑﺎﺷﻪ اﻻن ﺑﺮﻣﯿﺪارم از ﺑﺎﻻ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺰارﯾﺪ.
ﮔﻮﺷﯽ رو ﮐﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺻﺪاي ﻣﺎدرﺟﻮن ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳﯿﺪ:
-ﻣﻬﺸﯿﺪه.
ﺗﺎ از ﺷﺮﮐﺖ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﯾﻢ ﮐﻤﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ، ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ده دﻗﯿﻘﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ دور ﭘﯿﺶ
ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ... ﭘﺴﺮك ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد آن ﺗﺎﯾﻢ اﺳﺖ و اﺻﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻬﺎﻧﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﺪﻫﻢ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ دﯾﺮ رﺳﯿﺪن ﺑﺎﺷﺪ!
ﺟﻠﻮي ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﮐﻪ رﺳﯿﺪم راس ﺳﺎﻋﺖ 5 ﺑﻮد ﻧﻔﺲ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﭘﺎرك ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻼف دور ﭘﯿﺶ اﺻﻼ ﺟﺎي ﭘﺎرك ﻣﻮﺟﻮد
ﻧﺒﻮد! ﮐﻠﯽ ﺧﯿﺎﺑﺎن را ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﯾﮏ ﺟﺎي ﭘﺎرك ﻧﺼﯿﺒﻢ ﺷﺪ. ده دﻗﯿﻘﻪ از ﺳﺎﻋﺖ 5 ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ وارد ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﺷﺪم. ﺳﺮ ﻫﻤﺎن ﻣﯿﺰ دور
ﭘﯿﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ي ﮐﻨﺎرش... وﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺘﻢ ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮه اش ﺗﻮي ذوﻗﻢ زد... ﺣﺘﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺮﺳﻢ ﺑﻌﺪ
ﺳﻔﺎرش ﺑﺪﻫﺪ... ﻧﻤﯽ داﻧﻢ از ﺻﺪاي ﻗﺪم ﻫﺎﯾﻢ ﺑﻮد ﯾﺎ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ.
-ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﮐﺎﻓﯽ دﯾﺮ ﮐﺮدي دﯾﮕﻪ ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ واﯾﺴﯽ ﺑﺎﻻ ﺳﺮم ﺗﻤﺎﺷﺎم ﮐﻨﯽ.
ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻢ و زﯾﺮ ﻟﺒﯽ ﺳﻼم ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﻫﻤﺎن آراﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﻼم ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺟﻮاب ﺷﻨﯿﺪم.
ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه ام را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮه اش دﯾﺪ ﮔﻔﺖ:
-ﭼﯿﻪ؟ آدم آن ﺗﺎﯾﻢ ﺗﻮﻗﻊ داره ﺳﻔﺎرش ﻧﺪن ﺗﺎ ﺑﺮﺳﻪ ﯾﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دﯾﺮ رﺳﯿﺪﻧﺶ رو اﻃﻼع ﻣﯿﺪه!
ﺑﻪ ﮔﺎرﺳﻮﻧﯽ ﮐﻪ از ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰﻣﺎن رد ﻣﯽ ﺷﺪ ﺳﻔﺎرش ﻫﺎت ﭼﺎﮐﻠﺖ دادم. دور ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﻫﺎت ﭼﺎﮐﻠﺘﻢ ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﯿﺨﯿﺎﻟﺶ ﺷﺪه ﺑﻮدم اﯾﻦ دور ﺑﺎﯾﺪ
ﺣﻮاﺳﻢ را ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮدم! وﻗﺘﯽ دوﺑﺎره ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺣﺮف آﻣﺪم:
-ﺧﻮب؟ ﺑﺮاي ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﺑﯿﺎم اﯾﻨﺠﺎ؟
ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه اش را از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ. ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﻫﻢ ﻧﺰد!
-ﮔﻔﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﻟﻮش ﺑﺪي درﺳﺘﻪ؟
دﺳﺘﻢ را زﯾﺮ ﭼﺎﻧﻪ زدم و ﮐﻨﺠﮑﺎواﻧﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-درﺳﺘﻪ ﺧﻮب؟
-ﭘﺲ ﭼﺮا دﺳﺖ دﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
-آدرﺳﺎ رو ﺑﻬﻢ ﻧﺪادي ﮐﻪ!
-ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ. ﯾﺎ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻗﺮاره ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﯾﺎ ﻣﺪرك ﺑﻔﺮﺳﺘﯿﻢ...
ﮔﺎرﺳﻮن ﻫﺎت ﭼﺎﮐﻠﺖ را روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﭘﺮﺳﯿﺪ:
-اﻣﺮي ﻧﯿﺴﺖ؟
وﻗﺘﯽ ﺳﮑﻮت ﭘﺴﺮك راﻧﻨﺪه را دﯾﺪم ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻣﺘﺸﮑﺮم.
دﺳﺘﺎﻧﻢ را دور ﻟﯿﻮاﻧﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدم، ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪم ﮔﺎرﺳﻮن دور ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ:
-اﯾﻦ ﺑﺎزي ﻣﻨﻪ ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻮ ﺧﻮدت رو واردش ﮐﻨﯽ.
-واردش ﺷﺪم!
وﻗﺘﯽ ﺳﮑﻮﺗﻢ را دﯾﺪ دوﺑﺎره ﺧﻮدش اداﻣﻪ داد:
-ﻣﯿﺨﻮاي ﺧﻮدت ﺑﺮي اداره ي ﭘﻠﯿﺲ ﯾﺎ ﻣﺪارك رو ﺑﻔﺮﺳﺘﯽ؟
-ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم!
اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ.
-ﭘﺲ ﭼﯽ؟
-ﻓﻌﻼ وﻗﺘﺶ ﻧﺸﺪه ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﮐﺎري ﺑﮑﻨﻢ... ﻫﻨﻮز زوده... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮه آدرﺳﺎ رو ﺑﺪي ﭘﻮﻟﺖ رو ﺑﮕﯿﺮي...
ﻧﮕﺎﻫﺶ را از ﭘﻨﺠﺮه ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﺎي آراﻣﺶ ﺣﺎﻻ ﭘﺮ از ﺧﺸﻢ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ:
-ﺑﺎر اﺧﺮت ﺑﺎﺷﻪ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﻨﯽ ﭘﻮﻟﺖ رو ﺑﮕﯿﺮ ﺑﺮو... از اول ﻧﺒﺎﯾﺪ ﭘﺎم رو ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﺸﻮﻧﺪي ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮐﺸﻮﻧﺪﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ اﺧﺮش ﺗﺤﻤﻠﻢ ﮐﻨﯽ.
-ﭼﺮا؟
ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺣﺲ ﮐﺮدم ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ...
-ﻣﻨﻢ دﻻﯾﻞ ﺧﻮدﻣﻮ دارم.
-ﭼﻪ دﻻﯾﻠﯽ؟
دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه دوﺧﺖ...
-ﺗﻮ دﻻﯾﻞ ﻣﻨﻮ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﭘﺲ ﻣﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ دﻻﯾﻞ ﺗﻮرو ﺑﻔﻬﻤﻢ...
ﻟﯿﻮان ﺧﺎﻟﯽ ﻗﻬﻮه اش را روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ...
-ﺑﻌﺪا... اﻻن ﻧﻪ وﻗﺘﺸﻪ ﻧﻪ ﺟﺎي ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮاي ﺻﺤﺒﺖ در اﯾﻦ ﻣﻮرده... ﺑﻬﺘﺮه زودﺗﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮي ﮐﻪ از ﭼﻪ ﻃﺮﯾﻘﯽ ﻣﯿﺨﻮاي ﻟﻮﺷﻮن ﺑﺪي وﮔﺮﻧﻪ ﺧﻮدم
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ وارد ﻋﻤﻞ ﻣﯿﺸﻢ.
دﻧﮕﺶ را روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و رﻓﺖ...
دﺳﺘﺎﻧﻢ دوﺑﺎره دور ﻟﯿﻮان ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ... ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد... ﺑﯿﺨﯿﺎل ﻫﺎت ﭼﺎﮐﻠﺖ ﯾﺦ ﺷﺪم و ﺑﻌﺪ از ﺣﺴﺎب ﮐﺮدن از ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم...
اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺶ را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺎزي ﮐﺸﯿﺪم... ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺎز ﻫﻢ داﺷﺘﻢ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﭘﺎي ﺳﺎرا را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺎزي ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﺮدم؟... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎ
ﻧﮕﺎﻫﻢ را ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪم... اﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ وارد ﻋﻤﻞ ﺷﻮد ﺗﻤﺎم ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﻧﻘﺶ ﺑﺮ آب ﻣﯽ ﺷﻮد... اه ﮐﺠﺎ ﭘﺎرﮐﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم؟...
ﻟﻌﻨﺘﯽ...
ﮐﯿﻔﻢ را ﮔﻮﺷﻪ اي اﻧﺪاﺧﺘﻢ و روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺣﻮﺻﻠﻪ ي در آوردن ﺟﻮراﺑﻬﺎﯾﻢ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ... ﭘﺎﯾﻢ را دراز ﮐﺮدم و ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻣﯿﺰ... ﭘﺎي ﭼﭗ
روي ﭘﺎي راﺳﺖ... ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ را ﺑﺴﺘﻢ... ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪاي ﻣﺎدرﺟﻮن از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪم:
-ﭘﺎﺗﻮ از روي ﻣﯿﺰ ﺑﺮدار... ﺗﻮ درﺳﺖ ﺑﺸﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ دﺧﺘﺮ...
-ﺳﻼم! ﮐﯽ اوﻣﺪﯾﺪ؟
-ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮐﯽ اوﻣﺪم؟
-از اول ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدﯾﺪ؟
ﻣﺎدرﺟﻮن ﻧﮕﺎه ﻋﺎﻗﻞ اﻧﺪر ﺳﻔﯿﻬﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ...
-ﯾﻌﻨﯽ از در اوﻣﺪي ﻣﻨﻮ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻧﺪﯾﺪي؟
اﺑﺮوﻫﺎم رو ﺑﻪ ﻧﺸﻮﻧﻪ ي ﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ.
-دﯾﺪم ﻟﺒﺎﺳﺎﺗﻮن ﺑﻪ ﺟﺎﻟﺒﺎﺳﯽ ﺟﻠﻮي در آوﯾﺰون ﻧﯿﺴﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ دﯾﮕﻪ!
-ﺣﻮاﺳﻢ ﻧﺒﻮد اول ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻃﻼع ﺑﺪم ﺑﻌﺪ ﻟﺒﺎﺳﺎم رو ﺑﺮﯾﺰم ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻟﺒﺎﺳﺸﻮﯾﯽ...
ﺧﻨﺪﯾﺪم و دوﺑﺎره ﭼﺸﻤﻬﺎم رو ﺑﺴﺘﻢ...
-ﭘﺎﺗﻮ از روي ﻣﯿﺰ ﺑﺮدار، اﮔﺮم ﺧﻮاﺑﺖ ﻣﯿﺎد ﺑﺮو ﺗﻮي اﺗﺎﻗﺖ ﺑﺨﻮاب...
ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺗﮑﺎﻧﯽ ﺑﺨﻮرم ﯾﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ را ﺑﺎز ﮐﻨﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-ﭼﺎﯾﯽ دارﯾﻢ ﻣﺎدرﺟﻮن؟
-آره ﻣﯽ رﯾﺰم ﺑﺮات... ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو ﻟﺒﺎﺳﺎت رو ﻋﻮض ﮐﻦ دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﺖ رو ﻫﻢ ﺑﺸﻮر...
ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻓﮑﺮم درﮔﯿﺮ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﭘﺴﺮك راﻧﻨﺪه... ﭼﻪ دﻟﯿﻠﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﺻﺮار ﺑﻪ ﻫﻤﺮاﻫﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ اﮔﺮ زودﺗﺮ از زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ
ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﻮﯾﺎن را ﻟﻮ ﻣﯽ داد ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻧﻘﺶ ﺑﺮ آب ﻣﯽ ﺷﺪ... ﻣﺴﻠﻤﺎ ﻧﻪ آﻧﻘﺪر ﻣﺪرك داﺷﺖ ﮐﻪ ﭘﻮﯾﺎن اﻋﺪام ﺷﻮد و ﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎﻧﺪﺷﺎن را از
ﻫﻢ ﺑﭙﺎﺷﺎﻧﺪ... و ﺑﺮاي ﺑﺎر ﺻﺪم ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺶ را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺎزي ﮐﺸﯿﺪم...
-ﺗﻮ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ! دﺧﺘﺮ ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو ﻟﺒﺎﺳﺎت رو ﻋﻮض ﮐﻦ... ﺻﺪ ﺑﺎر ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺎﺗﻮ روي ﻣﯿﺰ ﻧﺰار روي اﯾﻦ ﻣﯿﺰ ﻇﺮف ﻣﯿﻮه ﻣﯿﺰارﯾﻢ ﻣﻬﻤﻮن ﻣﯿﺎد
ﻣﯿﺰ ﺑﻮي ﭘﺎ ﻣﯿﺪه ﺑﺪش ﻣﯿﺎد...
ﺧﻨﺪﯾﺪم...
-ﻣﻬﻤﻮن ﻣﯿﺨﻮاد ﻣﯿﻮه ﺑﺨﻮره ﯾﺎ ﻣﯿﺰ رو ﺑﻮ ﮐﻨﻪ؟
ﭘﺎم رو ﻫﻞ داد و از روي ﻣﯿﺰ اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ...
-از ﺻﺪ ﻓﺮﺳﺨﯽ ﻫﻢ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻣﯿﺰ ﺑﻮ ﭘﺎ ﻣﯿﺪه!
ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺘﻢ:
-دﻗﯿﻘﺎ از ﮐﺠﺎش ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ؟
-اااا دﺧﺘﺮ ﺟﺎي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺣﺮف ﺑﮕﯿﺮي ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو ﻟﺒﺎﺳﺎت رو ﻋﻮض ﮐﻦ دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﺖ رو ﺑﺸﻮر...
ﻟﯿﻮان ﭼﺎﯾﯽ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و روي ﻣﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﺎدرﺟﻮن ﭘﺎﯾﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻮ ﻣﯽ داد ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﯾﮏ ﻗﻨﺪ ﻫﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و اول ﺗﻮي ﻟﯿﻮان ﭼﺎي ﺧﯿﺲ
دادم و ﺑﻌﺪ ﺗﻮي دﻫﺎﻧﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﯾﮏ ﻗﻠﭗ از ﭼﺎي داغ ﺧﻮردم... داﻏﯿﺶ ﮔﻠﻮﯾﻢ را ﺳﻮزاﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ روﯾﻢ ﺧﻮدم ﻧﯿﺎوردم و ﯾﮏ ﻗﻠﭗ دﯾﮕﻪ ﺧﻮردم...
زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﺎدرﺟﻮن ﻫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ و ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ...
ﭼﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺑﮕﻮ دﯾﮕﻪ ﻣﺎدر ﺟﻮن...
ﻟﯿﻮان ﭼﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ...
-ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ ﺑﺮﯾﻢ ﺳﺮ ﺧﺎك؟
وﻗﺘﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم و ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم ﺑﺎ ﺻﺪاي آراﻣﯽ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد:
-ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ ﺳﺎﻟﮕﺮدﺷﻮﻧﻪ...
ﺑﯽ ﺣﺮف از روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم... ﺑﻐﺾ ﺑﻪ ﮔﻠﻮﯾﻢ ﭼﻨﮓ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد...
ﻣﺎدرﺟﻮن ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ:
-ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮي ؟
ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻐﻀﻢ را ﻓﺮو ﺑﺪﻫﻢ...
-ﻣﯿﺮم ﻟﺒﺎﺳﺎم رو ﻋﻮض ﮐﻨﻢ... 5 ﺷﻨﺒﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺳﺮﺧﺎك...
ﮐﯿﻔﻢ را ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮداﺷﺘﻢ و زﯾﺮ ﻧﮕﺎه ﻫﺎي ﻧﮕﺮان و ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﺲ ﻣﺎدرﺟﻮن از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ... در اﺗﺎﻗﻢ را ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﻐﻀﯽ ﮐﻪ
ﺗﻮي ﮔﻠﻮﯾﻢ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﺷﮑﺴﺖ... ﻣﯿﺎن ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﮏ داﺷﺘﻢ ﺻﺪاﯾﺶ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﺎدرﺟﻮن ﻧﺮﺳﺪ ﻧﺎﻟﯿﺪم:
-ﯾﻪ ﺳﺎﻟﮕﺮد دﯾﮕﻪ و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز اﻧﺘﻘﺎم ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ... ﻫﻨﻮز آروم ﻧﺸﺪم... ﻫﻨﻮز اون ﻟﻌﻨﺘﯽ داره ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﻪ...
ﮔﻮﺷﻪ اي اﯾﺴﺘﺎدم و ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺮﺧﺎك ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﺑﻮدﻧﺪ...
ﻣﺎدري ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل داﻏﺪار ﻓﺮزﻧﺪش ﺑﻮد... ﻣﺎدري ﮐﻪ ﻣﺎدري ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺮاﯾﻢ... ﻣﺎدري ﮐﻪ روزﻫﺎي ﺑﯽ ﮐﺴﯽ ﭘﻨﺎﻫﻢ ﺑﻮد...
و ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﻫﻨﻮز ﺳﺮ ﺧﺎك دوﺳﺘﺶ ﺑﻐﺾ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﺮداﻧﻪ اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ... ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﺧﻮدش دوﺳﺘﺶ و
ﻫﻤﺴﺮش ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ... ﻫﻨﻮز ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﻣﯽ آﻣﺪ ﺳﺮﺧﺎﮐﺸﺎن و ﺑﻐﺾ ﻣﯽ ﮐﺮد...
ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ اﯾﻦ ﺑﺎر ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﻢ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻐﺾ ﺗﻮي ﮔﻠﻮﯾﻢ را ﺧﻔﻪ ﮐﻨﻢ... ﺑﻬﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻓﮏ ﻣﻨﻘﺒﺾ ﺷﺪه ﯾﺎ راه ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ي ﻧﻔﺲ ﻧﻤﯽ دﻫﻢ...
اﯾﻦ ﺑﺎر ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺒﺎرم... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺸﮑﻨﻢ...
ﻣﺎدرﺟﻮن ﭼﺎدرش را از روي ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﻨﺎر ﻣﯽ زﻧﺪ و ﺧﯿﺮه ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ اﻣﺎ دﻫﺎﻧﺶ ﺑﺎز ﻧﺸﺪه ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد... ﻧﻤﯽ داﻧﻢ در
ﺻﻮرﺗﻢ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺘﺎﺑﺎن از ﺳﺮ ﺧﺎك ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد، ﺑﺎ آن ﭘﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ درد ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﻟﺮزان اﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻣﯽ آﯾﺪ... در آﻏﻮﺷﻢ ﻣﯽ ﮔﯿﺮد، ﺳﺮم
را ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ اش ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯽ دﻫﺪ و ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ:
-ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻦ ... ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻦ ﻋﺰﯾﺰم... ﻧﺮﯾﺰ ﺗﻮ ﺧﻮدت ﻣﺎدر... اﯾﻨﻄﻮري ﻧﮑﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدت...
ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺒﺎرم... از ﺑﺎﻻي ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻟﺮزان ﭘﯿﺮزﻧﯽ ﮐﻪ در آﻏﻮﺷﻢ ﻣﯽ ﻟﺮزد ﺑﻪ ﻣﺮدي ﺧﯿﺮه ﻣﯽ ﺷﻮم ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ را از ﻣﻦ
ﻣﯽ دزد... ﮐﻪ ﺑﺎ وﻗﺎﺣﺖ ﺳﺮ ﺧﺎك ﻣﺎدر و ﭘﺪرم ﻧﺸﺴﺘﻪ... ﻣﺎدر و ﭘﺪري ﮐﻪ ﺧﻮدش آﻧﻬﺎ را از ﻣﻦ درﯾﻎ ﮐﺮد... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﻤﯽ ﺑﺎرم...
ﺑﻐﺾ ﺗﻮي ﮔﻠﻮﯾﻢ را ﻧﮕﻪ ﻣﯽ دارم ﺗﺎ ﻧﻔﺮت ﺷﻮد... ﺗﺎ ﻗﺪﻣﻬﺎﯾﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺷﻮد...
ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ اﻧﺪازد و ﻗﻄﺮات اﺷﮏ ﭘﺸﺖ ﻫﻢ از روي ﮔﻮﻧﻪ اش ﺳﺮ ﻣﯽ ﺧﻮرﻧﺪ... ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎ ﺷﺪت ﺑﯿﺸﺘﺮي ﻣﯽ ﻟﺮزد... از روي زﻣﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ
ﻣﯽ ﺷﻮد... ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ اﻧﺪازد و از ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ ﭘﺪر و ﻣﺎدري ﮐﻪ از ﻣﻦ دزدﯾﺪ، دور ﻣﯽ ﺷﻮد... ﻫﺮ ﭼﻪ او دورﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد، دﯾﺪ ﻣﻦ ﺗﺎر ﺗﺮ ﻣﯽ
ﺷﻮد...
ﺳﺎﯾﻪ ي ﻣﺮدي از ﻻي در ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﻮد... ﻫﺮ ﭼﻪ او ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻣﯽ آﯾﺪ ﻣﻦ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ ﻣﯽ روم... ﺳﺎﯾﻪ اش ﮐﺶ ﻣﯽ آﯾﺪ و ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﻮدش ﻧﻤﺎﯾﺎن ﻣﯽ
ﺷﻮد... ﺑﺎز ﻫﻢ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ ﻣﯽ روم... ﯾﮏ ﻗﺪم او ﯾﮏ ﻗﺪم ﻣﻦ... آﻧﻘﺪر ﻋﻘﺐ ﻣﯽ روم ﮐﻪ ﭘﺸﺘﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد ﺑﻪ دﯾﻮار ِ ﺳﺮد ِ اﺗﺎق ِ ﺗﺎرﯾﮏ... ﻣﯽ ﻟﺮزم و او
ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد... ﺑﻐﺾ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و او ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻣﯽ آﯾﺪ... ﻫﺮﭼﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺻﻮرﺗﺶ واﺿﺢ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد...
زﻧﯽ آرام ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ... ﯾﻪ دﺧﺘﺮ دارم ﺷﺎه ﻧﺪاره... ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﯽ ﮐﺸﯿﺪه و ﺳﯿﺎه ِ ﺳﯿﺎه... از ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺗﺎ ﻧﺪاره... ﻟﺒﻬﺎي ﺧﺸﮏ و ﮐﺸﯿﺪه... ﺑﻪ ﮐﺲ ﮐﺴﻮﻧﺶ
ﻧﻤﯽ دم... دﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ازﺷﺎن ﺧﻮن ﻣﯽ ﭼﮑﯿﺪ... ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ دم ﮐﻪ ﮐﺲ ﺑﺎﺷﻪ... ﺑﻪ ﯾﮏ ﻗﺪﻣﯽ ام ﮐﻪ ﻣﯽ رﺳﺪ از ﺗﻪ دل ﺟﯿﻎ ﻣﯿﮑﺸﻢ و ﺻﺪاي ﺟﯿﻎ ﻫﺎي
ﮔﻮﺷﺨﺮاﺷﻢ ﻣﯿﺎن ﺻﺪاي زﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪ و ﺻﺪاي ﺷﻠﯿﮏ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﻮد...
ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎم ﺷﺒﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﺑﻮس ﮔﺮﯾﺒﺎﻧﮕﯿﺮم ﻣﯽ ﺷﻮم، ﭼﺮاغ اﺗﺎق روﺷﻦ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻟﺮزان زﻧﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ ﺑﺎر زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻢ ﺷﺪه ﭘﻨﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﻮد...
دﺳﺘﺎن ﭼﺮوﮐﯿﺪه اش ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ روي ﮐﻤﺮ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد... آرام ﻣﯽ ﺷﻮم... ﺑﻐﺾ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ... اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺰم... ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﺗﻤﺎم ﺑﻐﻀﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوز
ﮔﻠﻮﯾﻢ را ﻓﺸﺮد و ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮاي ﺳﺎﻟﮕﺮد از دﺳﺖ دادن ﭘﺪر و ﻣﺎدري ﮐﻪ ﺣﺴﺮﺗﺸﺎن ﺑﻪ دﻟﻢ اﺳﺖ و داغ اﻧﺘﻘﺎﻣﺸﺎن ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ، ﺑﺒﺎرم... اﺷﮏ ﻣﯽ
رﯾﺰم... اﻣﺸﺐ ﺑﺪﺟﻮري ﻫﻮاي دﻟﻢ ﺑﺎراﻧﯽ اﺳﺖ... ﺑﺮاي ﻫﻮاي ﺑﺎراﻧﯽ دﻟﻢ، در آﻏﻮش زﻧﯽ ﮐﻪ اﮔﺮ داﻏﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻤﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﯽ ﺑﺎرم...
از ﻃﺮﻓﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﯾﺦ راﺑﻄﻪ ام ﺑﺎ ﺳﺎرا آب ﺷﻮد و از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ ﻧﮕﺮان ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﭘﺴﺮك راﻧﻨﺪه ﺑﻮدم. اﮔﺮ ﻧﺎﻏﺎﻓﻞ ﭘﻮﯾﺎن را ﻟﻮ ﻣﯽ داد
ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ. ﺑﺮاي ﺑﺎر ﺻﺪم ﮔﻮﺷﯽ را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮم و ازش ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﮐﻤﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﺎز ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﺪم و ﮔﻮﺷﯽ
را روي ﻣﯿﺰم ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺧﻮدم را ﺑﺎ ﮐﺎر ﺳﺮﮔﺮم ﮐﻨﻢ... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮدم و ﭼﯿﺰي از ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪم ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم...
ﺿﺮﺑﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻣﻨﺸﯽ ﭘﻮﯾﺎن در اﺗﺎق ﭘﯿﭽﯿﺪ:
-ﺧﺎﻧﻢ ﮐﯿﺎﻧﻔﺮ وﻗﺖ ﻧﺎﻫﺎره. ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯿﺎرﯾﺪ ﺳﻠﻒ ﯾﺎ ﺑﮕﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﻏﺬا رو ﺑﯿﺎرن اﺗﺎﻗﺘﻮن؟
ﻗﺒﻞ از آن ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﻨﻢ و ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ، ﭘﻮﯾﺎن از ﺳﺎﻟﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺰ ﻣﻨﺸﯽ در آن ﻗﺮار داﺷﺖ و ﺑﯿﻦ اﺗﺎق ﻣﻦ و ﺧﻮدش ﺑﻮد ﮔﻔﺖ:
-ﻏﺬاي ﺧﺎﻧﻢ ﮐﯿﺎﻧﻔﺮ رو ﻫﻢ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﺑﺎﻻ.
ﻣﻨﺸﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﻣﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪ، ﭼﺸﻤﯽ ﮔﻔﺖ و از اﺗﺎﻗﻢ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﯿﺨﯿﺎل ﻧﺎﻫﺎري ﺷﺪم ﮐﻪ از ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﮐﻮﻓﺘﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد!
ﮐﺎش زودﺗﺮ ﺑﻬﺎﻧﻪ آورده ﺑﻮدم... آه ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎز ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯽ و ﻣﺸﻐﻮل ﮐﻠﻨﺠﺎر رﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺷﺪم... ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ؟
اﮔﺮ ﺟﺮي ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﭼﻪ؟ اﮔﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺮ و ﺳﺮي ﺑﺎ آﻧﻬﺎ دارم ﭼﻪ؟
-ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟
از ﺷﻨﯿﺪن ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺻﺪاي ﭘﻮﯾﺎن ﺗﺮﺳﯿﺪم و ﮔﻮﺷﯽ از دﺳﺘﻢ ول ﺷﺪ و روي زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد. ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺮاي ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﮔﻮﺷﯽ ﺧﻢ ﺷﺪم.
-ﺗﺮﺳﻮﻧﺪﻣﺖ؟
ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ.
-ﻧﻪ ﻧﻪ...
اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را در ﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪ و دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪ:
-ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ واﻗﻌﺎ؟
ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻟﺤﻦ ﺻﺤﺒﺘﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﺪ:
-ﺧﻮﺑﻢ... ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ.
ﻫﻨﻮز ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﯿﺨﯿﺎل ﺷﺪ و ﺑﺤﺚ را ﻋﻮض ﮐﺮد:
-ﺑﯿﺎ ﺗﺎ ﻏﺬا ﺳﺮد ﻧﺸﺪه...
ﻣﻨﺘﻈﺮم ﻧﻤﺎﻧﺪ رﻓﺖ و ﻣﻦ از ﺗﻪ دل ﺧﺪارا ﺷﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﻣﺒﺎدي آداب ﺑﻮدﻧﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ؟ دﺳﺘﯽ روي
ﺟﯿﺐ ﻣﺎﻧﺘﻮم ﮐﺸﯿﺪم وﻗﺘﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم ﺧﺒﺮي از ﮔﻮﺷﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻋﻘﺐ ﮔﺮد ﮐﺮدم و ﮔﻮﺷﯽ را از روي ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﯿﻦ زﻧﮓ
زدن ﯾﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪن ﺗﺮدﯾﺪ داﺷﺘﻢ ﺑﺮاي ﺻﺮف ﻧﺎﻫﺎر ﺑﻪ اﺗﺎق ﭘﻮﯾﺎن رﻓﺘﻢ.
ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﯿﺰ را ﭼﯿﺪه و ﺑﺪون اﻧﮑﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻏﺬاﯾﺶ ﺑﺰﻧﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد... ﭼﻘﺪر رﺿﺎ ﭘﻮﯾﺎن ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﻣﺤﺘﺮم ﺑﺎﺷﺪ اﮔﺮ
ﮔﺬﺷﺘﻪ اش را ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ... ﭼﻘﺪر ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ اﮔﺮ ﻫﻨﻮز ﭘﺪر و ﻣﺎدرم زﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ... دﯾﺪم ﺗﺎر ﺷﺪ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ
ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺧﻮدم را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ. ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ روﺑﺮوﯾﯽ ﺧﻮدش اﺷﺎره ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
-ﺑﺸﯿﻦ دﺧتر
ﺗﻨﻢ ﻣﻮر ﻣﻮر ﺷﺪ و از ﻟﻔﻈﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻧﯿﺎورد ﻟﺮزﯾﺪم... ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﺎر ﺷﺪ... روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ، ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ اول ﻣﻦ ﺷﺮوع
ﮐﻨﻢ... ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم... ﺑﺎ ﻏﺬاﯾﻢ ﺑﺎزي ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﻢ ﺷﻮد و ﺷﺮوع ﮐﻨﺪ... ﺻﺪاي آه ﻋﻤﯿﻘﺶ را ﺷﻨﯿﺪم و ﺑﻌﺪ زﻣﺰﻣﻪ
ي آراﻣﺶ:
-ﮐﺎش اون ﺷﺐ ﭘﺸﺖ در اﺗﺎق ﻧﺒﻮدي ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﻧﻘﺪر ﺳﺮد ﻧﺒﺎﺷﻪ...
ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪن زدم... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺷﻨﯿﺪ... ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﺎ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺷﻨﯿﺪي ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدت را ﺑﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪن ﺑﺰﻧﯽ... ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﮐﻪ 01 ﺳﺎﻟﯽ
ﻣﯽ ﺷﺪ ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪن زده ﺑﻮدم... و ﺷﻨﯿﺪه ﻫﺎﯾﻢ را در ﺳﮑﻮت ﺑﻪ دوش ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ زﻣﺎن ﻣﻨﺎﺳﺒﺶ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺣﺮﻓﯽ ﻣﯽ زدم... ﻧﺒﺎﯾﺪ
ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم... ﻧﺒﺎﯾﺪ اداﻣﻪ ﻣﯽ دادم...
ﭘﻮﯾﺎن ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﺮف زدن ﯾﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﻣﻦ ﻧﺒﻮد... اﻧﮕﺎر ﻓﻘﻂ دﻟﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ...
-ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎت ﻫﻢ رﻓﯿﻖ ﺑﻮدﯾﻢ ﻫﻢ ﺑﺮادر... ﻫﻤﻪ ﮐﺎرﻣﻮن ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮد ﺣﺘﯽ دﺧﺘﺮ ﺑﺎزﯾﻤﻮن... دوره ي ﻣﺎ ﻣﺜﻞ دوره ي ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ! ﺗﻪ ﺷﯿﻄﻨﺘﻤﻮن واﯾﺴﺎدن
ﺳﺮ ﺧﯿﺎﺑﻮن و ﻣﺘﻠﮏ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﺪرﺳﻪ اي ﻫﺎ ﺑﻮد... ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﺑﻪ دﺧﺘﺮه ﻣﯽ ﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ و ﺗﺎ ﺷﺐ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ ﺗﺎزه ﮐﻠﯽ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ﺷﯿﻄﻨﺖ
ﮐﺮدﯾﻢ و اﮔﺮ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﻨﻪ ﻫﺎﻣﻮن ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪن ﮐﺎرﻣﻮن ﺗﻤﻮم ﺑﻮد... ﻧﻈﺮ ﺑﺪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻮس ﻣﺮدم... ﺗﻮي ﻫﻤﻮن ﺳﺮ ﺧﯿﺎﺑﻮن واﯾﺴﺎدﻧﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﺪم ﺣﺎل
ﻣﻬﺮداد ﻋﻮض ﺷﺪه...
ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﻏﺬاﯾﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺗﮑﯿﻪ داد ﺑﻮد ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ و ﺧﯿﺮه ﺑﻪ دود ﺳﯿﮕﺎرش ﺗﻮي ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺳﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد...
-ﭼﻨﺪ روز اول ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﺸﻪ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪه اﻣﺎ ﺑﻌﺪش وﻗﺘﯽ دﺧﺘﺮه داﺷﺖ از ﺟﻠﻮﻣﻮن رد ﻣﯿﺸﺪ و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻬﺶ ﺗﯿﮑﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﯿﻦ
ﺧﻨﺪﯾﺪن و ﻧﺨﻨﺪﯾﺪن ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭘﺎي ﭼﺸﻤﻢ ﺳﻮﺧﺖ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﻣﻬﺮداد روي ﻣﻦ دﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ ﺻﺪاش از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ وﻗﺘﯽ
ﮔﻔﺖ دور اﯾﻦ ﯾﮑﯿﻮ ﺧﻂ ﺑﮑﺶ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎش ﻣﯽ ﮐﺮدم... ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﻣﻬﺮداد در ﻣﻮرد ﯾﻪ دﺧﺘﺮ اﯾﻨﻄﻮري ﺑﮕﻪ! ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ازش ﭘﺮﺳﯿﺪم
ﻓﺎﻣﯿﻠﺘﻮن ﺑﻮد؟ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮاق ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ؟ ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم و دﯾﮕﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم... اﻧﻘﺪر ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ
ﺑﯿﺨﯿﺎل ﻣﺸﺘﯽ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﺳﺎده ﻧﺼﯿﺒﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد.... ﭼﻨﺪ روزي ﮐﺎرم ﺷﺪه ﺑﻮد زاغ ﺳﯿﺎه ﻣﻬﺮداد رو ﭼﻮب زدن... ﺳﺎﯾﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﯾﻪ اش
ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم دل و دﯾﻨﺶ رو ﺑﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ﺑﺎﺧﺘﻪ... ﻧﻪ ﻓﺎﻣﯿﻠﺸﻮن ﺑﻮد ﻧﻪ آﺷﻨﺎ. ﺗﺎزه اوﻣﺪه ﺑﻮدن اﯾﻦ ﻣﺤﻞ. ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮاﻫﺮي دﺧﺘﺮه ﻫﻢ
ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮد ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻮم. ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪﺷﻢ ﻣﻬﺮداد اﻧﻘﺪر دﻧﺒﺎل دﺧﺘﺮه رﻓﺖ و اوﻣﺪ ﺗﺎ ﺗﻮي ﻣﺤﻞ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺷﺪ. ﺑﺎﺑﺎت ﺳﻨﯽ ﻧﺪاﺷﺖ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﺎدرت ﻧﺎﻣﺰد
ﮐﺮد. اوﻧﻘﺪر ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻪ. ﻧﺎﻣﺰدﺷﻮن ﮐﺮدن و ﻗﺮار ﺷﺪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻦ ﺗﺎ ﯾﮑﻢ اوﺿﺎع ﻣﺎﻟﯽ ﻣﻬﺮداد رو ﺑﻪ راه ﺑﺸﻪ... از
ﻫﻤﻮن وﻗﺘﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ دوﺗﺎﯾﯽ اﻓﺘﺎدﯾﻢ دﻧﺒﺎل ﮐﺎر... دﻧﺒﺎل ﮐﺎري ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺷﺒﻪ ﭘﻮﻟﺪارﻣﻮن ﮐﻨﻪ و از دﯾﻮار ﻣﺮدم ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﻪ...
دوﺑﺎره ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ دود ﺳﯿﮕﺎرش... ﺑﺮق اﺷﮏ رو ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎش ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ... ﯾﻪ ﭘﮏ ﻋﻤﯿﻖ از ﺳﯿﮕﺎرش ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
-ﻣﺎ ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻫﺮﮐﺎري...
ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد و ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ اﺷﮏ ﭼﺸﻤﺎش رو ﮔﺮﻓﺖ... از روي ﻣﺒﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻇﺮف دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده ي ﻏﺬام اﻧﺪاﺧﺖ،
ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪ آﺷﻨﺎي ﻋﻤﻮ رﺿﺎﯾﯽ ﮐﻪ روي ﭘﺸﺘﺶ ﺳﻮارم ﻣﯿﮑﺮد و ﺧﺮم ﻣﯽ ﺷﺪ رو ﻟﺒﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﺑﭽﮕﯿﻬﺎ... ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از
اون ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺗﺎرﯾﮏ 01 ﺳﺎﻟﮕﯿﻢ... ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺻﺪا ﺑﻮد ﺑﺮام، ﮔﻔﺖ:
-ﭼﺮا ﻏﺬاﺗﻮ ﻧﺨﻮردي ؟ ﻣﻦ ﺣﺮف زدم، ﺗﻮ از ﻏﺬا اﻓﺘﺎدي؟
ﻣﻨﻢ ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم... ﺑﻐﺾ ﺗﻮي ﮔﻠﻮم، راه ﻧﻔﺴﻤﻮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد... ﮐﻼﻓﻪ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم.
-ﻣﻦ ﺑﺮم ﺳﺮ ﮐﺎرم دﯾﮕﻪ...
ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺤﺰون روي ﻟﺒﺶ ﻧﺸﺴﺖ و دوﺑﺎره ﻫﺎﻟﻪ ي اﺷﮏ... ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻧﺸﻮن ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺗﮑﻮن داد... ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﻪ در اﺗﺎق رﺳﻮﻧﺪم و از اﺗﺎﻗﯽ
ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﺮ از دود و ﺧﺎﻃﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﻮدم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﯿﺮون و ﻧﮕﺎه ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﻨﺸﯽ رو ﺑﻪ ﺟﻮن ﺧﺮﯾﺪم وﻗﺘﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪن ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ و
ﭼﺸﻤﺎي اﺷﮑﯿﻢ...
ﺟﻤﻠﻪ ي آﺧﺮش ﻣﺪام ﺗﻮي ﺳﺮم ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﺷﺪ... ﺧﻮدم رو روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺮت ﮐﺮدم و زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
-دروغ ﮔﻔﺖ... ﺣﺮﻓﺶ دروغ ﺑﻮد... ﺑﺎﺑﺎم ﺷﺮﯾﮏ ﮔﻨﺪﮐﺎرﯾﺎش ﻧﺒﻮد... ﻓﻘﻂ اﯾﻨﻄﻮري ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺧﻮدش رو ﺗﺒﺮﺋﻪ ﮐﻨﻪ... ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺧﻮدش رو ﺑﯽ
ﮔﻨﺎه ﮐﻨﻪ... ﺑﺎﺑﺎي ﻣﻦ ﻣﺜﻞ اون ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﯽ ﻧﺒﻮد...
زﯾﺮ ﻟﺐ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ را ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ذره اي ﺑﻪ ﺻﺤﺘﺸﺎن اﯾﻤﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻢ... اﯾﻤﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﯿﮕﻨﺎﻫﯽ ﭘﺪرم، ﻓﻘﻂ... ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﺸﻪ دﻟﻢ ﻣﯽ
ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺪرم ﺑﯽ ﮔﻨﺎه ﺑﺎﺷﺪ... ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺑﭽﮕﯽ ام ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اﻧﻬﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﻮدﻧﺪ در آن ﺷﺐ ﭘﺎﯾﯿﺰي دﺳﺖ ﭘﺪرم ﻧﺒﻮد... از
ﻫﻤﺎن ﺑﭽﮕﯽ ﭘﺪرم ﯾﮏ ﻣﺮد واﻗﻌﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﯽ ﮔﻨﺎه ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ... ﺑﯽ ﮔﻨﺎه ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺗﺮﯾﻦ دوﺳﺘﺶ... اﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎز ﻫﻢ ﺻﺪاﯾﺶ در
ﮔﻮﺷﻢ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ:
" ﻣﺎ ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻫﺮﮐﺎري..."
ﺑﺮاي ﺑﺎر ﻫﺰارم در اﯾﻦ روز ﮐﺬاﯾﯽ ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم و ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺗﺎر ﺷﺪ...
ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﺎز ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮدم. زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮم ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﻠﯿﺲ اﻃﻼع ﻧﺪاده و ﻗﺎﻧﻌﺶ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ زﻣﺎن ﮐﺎﻓﯽ را
ﺑﺮاي اﺟﺮاي ﻧﻘﺸﻪ ام ﺑﺪﻫﺪ و ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺳﺮ از ﮐﺎرش در ﺑﯿﺎورم... ﺑﻪ ﺷﺪت دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﺮا ﺧﻮدش را وارد ﺑﺎزي اي ﮐﺮده ﮐﻪ ﺑﻪ
او اﺻﻼ ﻫﯿﭻ رﺑﻄﯽ ﻧﺪارد...
اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ دﻻﯾﻞ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮي ﻫﻢ ﺑﺮاي ﮔﻨﺎه ﮐﺎر ﺑﻮدن ﭘﻮﯾﺎن ﺑﺎﺷﻢ... ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم وﻗﺘﯽ ﭘﺎﯾﺸﺎن ﺑﻪ دادﮔﺎه ﮐﺸﯿﺪه ﺷﻮد ﭘﺮوﻧﺪه ي ﻗﺘﻞ
ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد را ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺮﯾﺎن ﺧﻮاﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺖ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﺮس اﯾﻨﮑﻪ واﻗﻌﺎ ﺗﻮي دادﮔﺎه ﺛﺎﺑﺖ ﺷﻮد ﭘﺪرم ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر
ﺑﻮد ﻣﺎﻧﻊ از اﯾﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﻘﺸﻪ ي اوﻟﯿﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ... ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ راه دﯾﮕﺮي ﺑﺮاي ﻣﺤﮑﻮم ﮐﺮدﻧﺶ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﺮدم... ﻧﺒﺎﯾﺪ ﭘﺎي
ﭘﺪر و ﻣﺎدري ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﯿﺶ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎن ﺧﺎك ﺷﺪه ﺑﻮد را ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪم... ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺧﻮدم ﻗﺎﺿﯽ ﻣﯽ ﺷﺪم و ﭘﻮﯾﺎن را ﻣﺠﺎزات ﻣﯽ
ﮐﺮدم ﺑﯽ اﻧﮑﻪ ﻋﻠﺘﺶ را ﺑﮕﻮﯾﻢ...
روي ﺗﺨﺖ ﻏﻠﻄﯽ زدم و ﺑﺎز ﮔﻮﺷﯽ را ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮدم... ﺷﺎﯾﺪ اﺻﻼ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ اس ام اس ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﺮاي ﻓﺮدا ﻗﺮار ﺑﮕﺬارم... اﯾﻨﻄﻮري
ﺣﺪاﻗﻞ زﻧﮓ ﻧﺰده ام ﺗﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﺳﺮدش ﻋﺼﺒﯽ ام ﮐﻨﺪ...
ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ از ﺗﺼﻤﯿﻤﻢ ﺑﺮﮔﺮدم ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺑﺮاﯾﺶ ﻧﻮﺷﺘﻢ:
" ﺳﻼم ﻓﺮدا ﺳﺎﻋﺖ 5 ﻫﻤﻮن ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ "
ﮔﻮﺷﯽ را ﮐﻨﺎر ﺑﺎﻟﺸﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و دراز ﮐﺸﯿﺪم. ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ ﺟﻮاب اس ام اﺳﻢ ﺑﯿﺎﯾﺪ... ﻣﺜﻼ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﺎ ﻋﻠﯿﮏ ﺳﻼم ﭼﺸﻢ ﺧﺎﻧﻮم... ﺷﺎﯾﺪ
ﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻧﻪ ﻣﻦ وﻗﺖ ﻧﺪارم...
ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ دﯾﮕﺮ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺧﯿﺮه ﺷﺪن ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪ ي ﮔﻮﺷﯽ ﺷﺪم. ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺨﻮاﺑﻢ... اﻣﺎ ﺗﻼﺷﻢ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﺑﻮد... ﺗﻤﺎم ﻓﮑﺮم
ﻣﻌﻄﻮف ﭘﺴﺮك ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ راﻧﻨﺪه ﺑﻮد و ﻟﺤﻈﻪ اي از ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﮐﻨﺎر ﻧﻤﯽ رﻓﺖ... ﯾﻌﻨﯽ ﻓﺮدا ﻣﯽ آﻣﺪ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﻗﺮار؟ دورﻫﺎي
ﭘﯿﺶ ﻫﻢ ﺟﻮاب ﻧﺪاده ﺑﻮد اﻣﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد... ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻧﯿﺎ ﺳﺮ ﻗﺮار ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد... ﯾﻌﻨﯽ اس ام اس ﻫﺎﯾﺶ را ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ... ﻓﻘﻂ اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﺟﻮاب
دادن اﻋﺘﻘﺎدي ﻧﺪاﺷﺖ... اه... ﭘﺴﺮك ﻟﻌﻨﺘﯽ...
راس ﺳﺎﻋﺖ 5، ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ... از اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻫﺎت ﭼﺎﮐﻠﺖ ﺳﻔﺎرش ﺑﺪﻫﻢ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎر اﯾﻦ ﺟﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدم؟
ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻫﺎت ﭼﺎﮐﻠﺖ ﺳﻔﺎرش دادم و ﻧﺨﻮردم؟ ﭼﻨﺪﺗﺎ اﺳﭙﺮﺳﻮ ﺳﻔﺎرش داد و ﺧﻮرد؟! ﭼﻘﺪر ﻓﺮق ﺑﻮد ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و ﭘﺴﺮك ﻣﻐﺮور و ﭘﺮروي راﻧﻨﺪه...
ﭼﻘﺪر راﺣﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻢ و از اﺷﺘﻬﺎ ﻣﯽ اﻓﺘﺎدم و ﭼﻘﺪر راﺣﺖ ﺑﯿﻦ آن ﻫﻤﻪ ﺗﻠﺨﯽ، ﺗﻠﺦ ﺗﺮﯾﻦ ﻗﻬﻮه را ﻣﺰﻣﺰه ﻣﯿﮑﺮد... ﻗﺒﻞ از ﺧﻮدش، ﺑﻮي
ﻋﻄﺮش ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻣﻢ رﺳﯿﺪ... ﺳﺮم را ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺟﻠﻮﯾﻢ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد... ﺑﻪ اﺣﺘﺮاﻣﺶ ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪم... ﺗﺎزﮔﯽ ﻫﺎ داﺷﺘﻢ ﯾﺎد ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﺴﺮك
ﻣﻐﺮور ﭼﻄﻮر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﻢ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻮﭼﮑﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ داد از اﯾﻦ اﺣﺘﺮام ﻧﯿﻢ ﺑﻨﺪ، از اﯾﻦ ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪن ﻫﻢ راﺿﯽ اﺳﺖ!
ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﻼﻣﻢ را زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺎﻧﺪم ﭼﻄﻮر ﻣﯿﺎن آن ﻫﻤﻪ ﺻﺪا زﻣﺰﻣﻪ ام را ﺷﻨﯿﺪ و او ﻫﻢ ﺳﻼﻣﺶ را ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﻘﻂ ﻟﺐ زد...
اﻧﮕﺎر ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺳﻼم از ﮔﻠﻮﯾﺶ ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎﻣﺪ... ﮔﺎرﺳﻮن آﻣﺪ و ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺜﻞ دورﻫﺎي ﭘﯿﺶ ﺳﻔﺎرش دادﯾﻢ... وﻗﺘﯽ ﺑﺎز ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﺎت ﭼﺎﮐﻠﺖ،
دوﺑﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻤﺮﻧﮕﺶ روي ﻟﺒﺶ ﺟﺎ ﺧﺸﮏ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﯾﻮاﺷﮑﯽ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻨﺪد ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ﺟﺬاب ﻣﯽ ﺷﻮد...
-ﺧﻮب؟
ﭼﻘﺪر ﮐﻢ ﺣﺮف ﺑﻮد اﯾﻦ ﺑﺸﺮ... ﺳﮑﻮت را ﺑﺎ ﯾﮏ ﺧﻮب ﮐﻮﺗﺎه ﺷﮑﺴﺖ... ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ 2 ﻣﺎه ﮐﻼ اﯾﻦ ﭘﺴﺮك ﭼﻨﺪ
ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮف زده؟
ﮔﺎرﺳﻮن ﺳﻔﺎرش ﻫﺎ را روي ﻣﯿﺰ ﭼﯿﺪ و ﺟﻤﻠﻪ ي ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ را ﺗﮑﺮار ﮐﺮد:
-اﻣﺮي ﻧﯿﺴﺖ؟
ﭘﺴﺮك راﻧﻨﺪه ﻓﻘﻂ ﺳﺮي ﺗﮑﺎن داد... ﮔﺎرﺳﻮن ﮐﻪ دور ﺷﺪ اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را ﮐﻤﯽ در ﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪ و دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ:
-ﺧﻮب؟!
دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ را دور ﻟﯿﻮان ﮔﺮم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﺳﻮاﻟﻢ را ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-ﭼﺮا ﺧﻮدت رو ﺑﻪ زور ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺗﻮي اﯾﻦ ﺑﺎزي ﻧﮕﻪ داري؟
دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ ﺑﯿﺮون از ﭘﻨﺠﺮه دوﺧﺖ ﮐﺎش ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم از ﺟﺎن اﯾﻦ ﭘﻨﺠﺮه ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ... ﻣﮕﺮ در اﯾﻦ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﭼﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﺤﻮش
ﻣﯽ ﺷﺪ؟
اﺳﭙﺮﺳﻮي ﺗﻠﺨﺶ را ﻣﺰﻣﺰه ﮐﺮد...
-اﺳﻤﺖ ﭼﯿﻪ؟
ﭼﻘﺪر ﺟﻮاﺑﺶ ﺑﻪ ﺳﻮال ﻣﻦ رﺑﻂ داﺷﺖ واﻗﻌﺎ! اﺧﻤﻬﺎﯾﻢ را در ﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪم و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺟﻮاب ﺳﻮاﻟﺶ ﺷﺪم... اﺳﭙﺮﺳﻮي ﺗﻠﺨﺶ را ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪ،
ﻧﮕﺎﻫﺶ را از ﭘﻨﺠﺮه ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ... ﻟﯿﻮاﻧﻢ را ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺻﺪاﯾﺶ در ﮔﻮﺷﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ:
-ﺑﺮادرم ﯾﮏ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻣﺮد... ﺟﺴﺪش رو ﮔﻮﺷﻪ ي اﻧﺒﺎري ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم... 2 ﺳﺎل از ﻣﻦ ﮐﻮﭼﯿﮑﺘﺮ ﺑﻮد... ﺗﺎزه 32 ﺳﺎﻟﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد... ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ
داﺷﺖ ﺑﺮاش دﻧﺒﺎل زن ﻣﯽ ﮔﺸﺖ...
دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﭘﻨﺠﺮه ي ﮐﺬاﯾﯽ دوﺧﺖ...
-اُوِر دز ﮐﺮده ﺑﻮد... ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﯾﻌﻨﯽ اﻧﻘﺪر ﻣﻮاد ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻗﻠﺒﺶ ﺳﻨﮓ ﮐﻮپ ﮐﺮد و ﻣﺮد... وﻗﺘﯽ ﻣﺮد ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ
ﮐَﺴﻢ ﻣﺮده... ﻋﻠﯽ ﺑﺮام ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺑﺮادر ِ ﺳﺎده ﻧﺒﻮد... از وﻗﺘﯽ ﻧﻮن آور ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﺪم، ﻫﻢ ﺑﺎﺑﺎش ﺑﻮدم... ﻫﻢ رﻓﯿﻘﺶ... ﻫﻢ ﺑﺮادرش... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻣﯽ
ﻓﻬﻤﯽ ﭼﻘﺪر ﺳﺨﺘﻪ ﯾﻬﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰت رو ﺑﺎ ﻫﻢ از دﺳﺖ ﺑﺪي ﯾﺎ ﻧﻪ...
از آراﻣﺶ ﻋﺬاب آورش ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد... اﻧﮕﺎر او ﻫﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد... دﺳﺘﻬﺎﯾﺶ را روي ﺷﻘﯿﻘﻪ اش ﮔﺬاﺷﺖ... آرﻧﺠﺶ را روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ
و زﻣﺰﻣﻪ وار ﮔﻔﺖ:
-ﺑﺎزم ﻣﯽ ﺧﻮاي ﻫﺎت ﭼﺎﮐﻠﺘﺖ رو دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده ﺑﺰاري؟ دوﺳﺖ ﻧﺪاري ﻧﻤﯽ ﺧﻮرﯾﺶ ﯾﺎ اﻧﻘﺪر دوﺳﺶ داري ﻧﻤﯽ ﺧﻮرﯾﺶ؟!
آﻧﻘﺪر از ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻗﺒﻠﯽ اش ﺷﻮك زده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺷﻮﺧﯽ اش ﺣﺘﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ را روي ﻟﺒﻢ ﻧﯿﺎورد... ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﺗﻮﺟﻪ اش ﻗﻨﺪ ﺗﻮي دﻟﻢ آب ﻧﮑﺮد... دﻟﻢ ﻣﯽ
ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﯾﮏ ﺑﺎره از دﺳﺖ دادن را ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ... اﻣﺎ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﻫﺎت ﭼﺎﮐﻠﺘﻢ را ﺧﻮردم و ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﺪم ﮐﻪ ﭼﺮا ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺗﻠﺦ
ﺳﻔﺎرش ﻧﺪادم... آﻧﻘﺪر ﺗﻠﺦ ﮐﻪ ﺗﻮي ﺗﻠﺨﯽ دﻫﺎﻧﻢ ﻫﻞ ﺷﻮد... ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺧﺰﯾﺪ روي ﻟﯿﻮان اﺳﭙﺮﺳﻮي ﺧﺎﻟﯽ اش...
وﻗﺘﯽ از ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﺑﯿﺮون آﻣﺪﯾﻢ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺧﺪاﻧﮕﻬﺪاري زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺷﺎﻧﺲ آورده و ﺟﻠﻮي ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﭘﺎرﮐﺶ
ﮐﺮده ﺑﻮدم... ﻫﻨﻮز در ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎز ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
-اﺳﻤﺖ ﭼﯿﻪ؟
ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻣﯽ ﺷﻨﻮد زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
-...
ﭼﻘﺪر ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﺑﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮك، ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺳﺮ ﮐﻼﺳﯽ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻤﺎن داﺷﺘﻢ اﺳﺘﺎدش از ﻣﻦ ﮐﻤﺘﺮ اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ
ﺳﺮش ﻣﯽ ﺷﻮد!
ﮐﺴﻞ و ﺧﻮاب آﻟﻮد ﺧﻤﯿﺎزه ي دﯾﮕﺮي ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﯽ ﺗﺎﺑﺎﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﮐﻼس ﻋﺎﻟﯽ! ﻣﺎﻧﺪم... زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﺣﻮاﺳﻢ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺎرا ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺦ
اﺳﺘﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺟﺰ ﭼﺮت و ﭘﺮت ﻫﺎي او ﺗﻮﺟﻬﺶ ﺑﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮي ﻧﺒﻮد... ﭼﻘﺪر ﺗﻮي ﮐﺎرش ﺟﺪي ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ...
ﮐﻢ ﮐﻢ ﭼﺸﻤﻬﺎم داﺷﺖ روي ﻫﻢ ﻣﯽ رﻓﺖ ﮐﻪ اﺳﺘﺎد ﭘﺎﯾﺎن ﮐﻼس را اﻋﻼم ﮐﺮد.
-Goodbye until next session
ﺧﻤﯿﺎزه ي ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﯽ اراده ام ﺗﻮﺟﻪ اﺳﺘﺎد و ﯾﮑﯽ دوﺗﺎ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮐﺸﺎﻧﺪ. اﺳﺘﺎد ﺳﺮي ﺑﺎ اﻓﺴﻮس ﺗﮑﺎن داد، اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ
ﺑﺮاي او و ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ! ﺳﺎرا ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ را از اﺳﺘﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﮔﻔﺖ:
-اﺻﻼ ﭼﯿﺰي ﻫﻢ از درس ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪي؟
ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺟﻮاب دادم:
-ﺻﺪاش ﺑﺮام ﻣﺜﻞ ﻻﻻﯾﯽ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ.
ﺧﻨﺪﯾﺪ.
-ﺧﻮب اﮔﺮ ﭼﯿﺰي ﯾﺎد ﻧﻤﯿﮕﯿﺮي ﻧﯿﺎ. داري ﭘﻮﻟﺖ رو ﻫﺪر ﻣﯿﺪﯾﺎ...
و ﺑﻌﺪ ﺷﻨﯿﺪم زﯾﺮ ﻟﺒﯽ ﮔﻔﺖ:
-اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ ﭘﻮﻻ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎﻫﺎ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ...
ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪن زدم. ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎري ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﻮش ﻣﻬﺎرت داﺷﺘﻢ!
-ﺑﺮﯾﻢ؟
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ وﺳﺎﯾﻠﺶ را ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ:
-ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻧﻤﯿﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﺮو.
ﺟﻤﻠﻪ ي زﯾﺮﻟﺒﯽ اش ﻣﺠﺎﺑﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد زﻣﺎن ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺮاي ﻣﻄﺮح ﮐﺮدن ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدم دارم ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎ اﺻﺮار ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻧﻪ ﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﮐﺎرت دارم.
اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را در ﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﭘﺮﺳﯿﺪ:
-ﭼﻪ ﮐﺎري؟
-ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﺑﯿﺎ...
ﮐﯿﻔﻢ را روي دوﺷﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪم ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه از ﮐﻼس ﻣﺰﺧﺮﻓﺶ دل ﺑﮑﻨﺪ.
ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ ﺷﺪ. اﻧﮕﺎر ﺗﻮي وﺟﻮد اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ اﺳﻢ اﻋﺘﻤﺎد وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺎري ﺑﺮاي ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﺑﻬﺶ
ﮐﺮده ﺑﻮدم ﭼﯿﺰي ﻧﺼﯿﺒﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻤﻠﻪ ي اﻣﺮوز ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻮر اﻣﯿﺪي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ از ﻣﻄﺮح ﮐﺮدن ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدم ﭘﺸﯿﻤﺎن ﻧﺸﻮم و ﻫﻨﻮز
ﺟﺴﺎرت ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮاي ﺑﯿﺎﻧﺶ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ...
ﺟﻠﻮي ﯾﮏ ﭘﺎرك ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻠﻮت ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ. ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم اﮔﺮ ﺑﺮوم ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﯾﺎ رﺳﺘﻮران ﻣﻌﺬب ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ ﯾﮏ ﺟﺎي ﺑﺪون ﺧﺮج را
اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ﺑﯿﺎﯾﺪ. اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﻮي رﻓﺘﺎرش ﺗﺮدﯾﺪ ﻣﻮج ﻣﯽ زد. داﺷﺘﻢ ﻓﺮﻣﺎن را ﻗﻔﻞ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﯿﺎورد و ﭘﺮﺳﯿﺪ:
-در ﻣﻮرد ﮐﺎر ﺷﺮﮐﺘﻪ؟ ﻧﮑﻨﻪ از ﮐﺎرم ﻧﺎراﺿﯽ اﯾﺪ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪم.
-ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺧﯿﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ. ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﻬﺖ ﯾﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺑﺪم ﺑﺎﺑﺎ.
ﺣﺘﯽ ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﻧﻮك ﺳﻮزﻧﯽ ﭼﯿﻦ اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﻧﺸﺪ... ﺑﺪون ﻣﮑﺚ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
-ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد؟!
-ﺷﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﯿﺎﻟﺖ راﺣﺖ.
از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم و ﻫﻢ ﻗﺪم ﺑﺎ ﺳﺎرا ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎرك ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ.
ﺧﻮدم را روي ﻧﯿﻤﮑﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﺳﺎرا ﺗﺎ او ﻫﻢ ﺑﺸﯿﻨﺪ. ﻣﻌﺬب روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺖ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. ﻫﻮا
ﮐﻤﯽ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-دﯾﺮت ﺷﺪه؟
-آره ﯾﮑﻢ...
-اﺷﮑﺎل ﻧﺪاره ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺖ ﺗﺎ ﺧﻮﻧﻪ.
ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ:
-ﻧﻪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ اﮔﺮ ﻣﯿﺸﻪ زودﺗﺮ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺗﻮﺑﻮس ﺑﺮﺳﻢ...
ﮐﻤﯽ ﺣﺮﻓﻢ را ﻣﺰﻣﺰه ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-ﺗﻮي ﺑﺨﺶ ﺣﺴﺎﺑﺪاري ﮐﯽ ﻣﺴﺌﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ ﭼﮑﺎﺳﺖ؟
ﺑﻪ وﺿﻮح ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم اﺧﻢ ﮐﺮد و ﮐﻤﯽ ﺳﺮﺟﺎﯾﺶ ﺻﺎف ﺗﺮ ﻧﺸﺴﺖ.
-ﭼﻄﻮر؟
-ﺟﻮاﺑﻤﻮ ﺑﺪه اول.
-اون ﯾﮑﯽ ﺧﺎﻧﻮﻣﻪ. ﮐﻼ ﻣﺴﺌﻮل اﺻﻠﯽ ﺑﺨﺶ اوﻧﻪ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯿﺶ ﯾﺎ ﻧﻪ اون ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد آﻗﺎي ﭘﻮﯾﺎن اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻫﺮﮐﯽ
دﺳﺘﺶ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺎﺷﻪ از روي ﻟﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪن ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻪ.
-ﻟﯿﺴﺘﺎ ﺑﺮ ﭼﻪ اﺳﺎﺳﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯿﺸﻪ؟
-ﺑﺮاﺳﺎس ﺟﻨﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﺸﺎي دﯾﮕﻪ ﺳﻔﺎرش ﻣﯿﺪن و در ﮐﻞ ﺧﺮوﺟﯿﺎي ﻣﺎﻟﯽ... ﭼﺮا اﯾﻦ ﺳﻮاﻻ رو ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯽ؟!
-اون ﻟﯿﺴﺘﻮ ﮐﯽ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻪ؟
ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﺪاﯾﺶ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺖ:
-ﻣﻦ... ﺑﺮاي ﭼﯽ اﯾﻦ ﺳﻮاﻻ رو ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯽ؟ ﭼﺮا از ﺧﻮد ﭘﻮﯾﺎن ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﯽ؟
ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺣﺮف اﺻﻠﯽ را زدم:
-ﻣﯽ ﺧﻮام ﯾﻪ ﭼﮏ ﺳﻔﯿﺪ اﻣﻀﺎ از ﭘﻮﯾﺎن ﺑﮕﯿﺮم. ﮐﺎر ﺳﺨﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ...
ﭼﺸﻤﻬﺎي ﮔﺮد ﺷﺪه از ﺗﻌﺠﺒﺶ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪ اي ﺳﺎﮐﺘﻢ ﮐﺮد... ﺳﺮﯾﻊ اداﻣﻪ دادم:
-ﭘﺎي ﺗﻮ وﺳﻂ ﻧﻤﯿﺎد... ﺑﻪ اﺳﻢ ﯾﻪ ﺑﺨﺶ دﯾﮕﻪ درﺧﻮاﺳﺖ رو ﻣﯽ زﻧﯿﻢ.
ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ، ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد...
-ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ...
ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻓﺮار ﮐﻨﺪ و ﺑﺮود ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﺎزوﯾﺶ را ﮐﺸﯿﺪم.
-ﺻﺒﺮ ﮐﻦ. ﻫﺮﭼﻘﺪر ﺑﺨﻮاي ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺪم...
-اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﻼﻓﻪ ﻗﻮاﻧﯿﻦ اﮔﺮ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﮐﺎرﻣﻮ از دﺳﺖ ﻣﯿﺪم...
ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ دوﺑﺎره روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪﻣﺶ و ﺧﻮدم ﻫﻢ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ.
-ﺧﻮاه ﻧﺎﺧﻮاه ﮐﺎرﺗﻮ ﺑﻪ زودي از دﺳﺖ ﻣﯿﺪي.
ﭼﺸﻤﻬﺎش ﺑﺎزﺗﺮ ﺷﺪ. ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر دﯾﮕﺮ ﻧﺒﺎﯾﺪ دل ﺑﺒﻨﺪد...
-ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ وﻗﺘﯽ ﭘﻮﯾﺎن ﺑﯿﻔﺘﻪ زﻧﺪان دﯾﮕﻪ ﺷﺮﮐﺘﺶ ﺳﺮﭘﺎ ﺑﻤﻮﻧﻪ...
-ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﭘﻮﯾﺎن ﺑﯿﻔﺘﻪ زﻧﺪان؟
-رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺘﺶ ﻧﺪاره وﻟﯽ ﺷﮏ دارم ﭘﺴﺮش ﻫﻢ ﺑﺨﻮاد ﺑﻌﺪش ﺷﺮﮐﺘﻮ ﻧﮕﻪ داره ﯾﺎ اﺻﻼ دوﻟﺖ اﻣﻮاﻟﺶ رو ﻣﺼﺎدره ﻧﮑﻨﻪ.
-ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺪوﻧﯽ؟ ﭘﻠﯿﺴﯽ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪم.
-ﻧﻪ ﭘﻠﯿﺲ ﻧﯿﺴﺘﻢ وﻟﯽ ﻣﯽ دوﻧﻢ...
-ﺗﻮ اﺻﻼ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟ ﭼﺮا اﯾﻨﺎرو داري ﻣﯿﮕﯽ؟ ﭼﺮا ﭼﮏ ﺳﻔﯿﺪ اﻣﻀﺎ ﻣﯿﺨﻮاي؟
دوﺑﺎره داﺷﺖ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ دوﺑﺎره ﺑﺎزوﯾﺶ را ﭼﺴﺒﯿﺪم...
-ﻣﻦ دﺧﺘﺮ دوﺳﺖ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﭘﻮﯾﺎﻧﻢ. ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻗﺒﻞ اون اﻣﻮال ﭘﺪرﻣﻮ ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺣﻘﻤﻮ ﭘﺲ ﺑﮕﯿﺮم.
-ﭼﺮا اﯾﻨﻄﻮري؟ اﯾﻨﻄﻮري ﮐﻼه ﺑﺮدارﯾﻪ.
-ﭼﺎره اي ﺟﺰ اﯾﻦ ﻧﺪارم اﮔﺮ ﺑﯿﻔﺘﻪ زﻧﺪان دﯾﮕﻪ دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻨﺪ ﻧﻤﯿﺸﻪ. ﻗﺒﻞ از ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ اش ﮐﻪ ﮐﻼ اﻣﻮاﻟﺶ ﺗﻮﻗﯿﻒ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﻌﺪﺷﻢ ﺷﮏ دارم ﺣﺘﯽ
ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ورﺛﻪ اش ﺑﺮﺳﻪ.
-ﻣﮕﻪ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﺮده؟
ﮐﻼﻓﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻫﺮﭼﯽ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﺪوﻧﯽ ﺑﺮات ﺑﻬﺘﺮه... ﮐﺎر زﯾﺎدي ازت ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺳﺎرا... ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮام اﯾﻦ ﺑﺎر ﺗﻮي ﻟﯿﺴﺖ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ در اﺻﻞ درﺧﻮاﺳﺘﺶ از ﻃﺮف ﻣﻨﻪ
رو ﻫﻢ وارد ﮐﻨﯽ. ﻣﺒﻠﻐﺶ زﯾﺎد ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪش ﮐﻪ اون ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد ﻻزم ﭼﮑﺎرو درﺧﻮاﺳﺖ داد ﺗﻮ اوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ رو از
ﻟﯿﺴﺖ ﺣﺬف ﻣﯿﮑﻨﯽ و ﭼﮏ ﺳﻔﯿﺪ اﻣﻀﺎ رو ﻣﯿﺪي ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎدﮔﯽ... ﯾﮏ ﻣﻠﯿﻮن ﺑﻬﺖ ﺑﺪم ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﻮﺑﻪ؟
ﭼﺸﻤﺎش ﺑﺮق زد اﻣﺎ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد...
-ﺑﺮات ﯾﻪ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﮐﺎر ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺮي اوﻧﺠﺎ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ.
-اﮔﺮ ﺑﻔﻬﻤﻦ ﭼﯽ؟
-ﭼﻄﻮري ﺑﻔﻬﻤﻦ؟
-از روي ﺗﻌﺪاد ﭼﮑﺎ. ﺑﻌﺪﺷﻢ وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﻣﺒﻠﻎ رو وارد ﮐﻨﯽ ﺑﺮي ﺑﺎﻧﮏ ﺑﺮاي ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻣﺒﻠﻎ ﭼﮏ ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮن و ﻟﻮ ﻣﯿﺮي...
ﻟﺒﺨﻨﺪ آراﻣﺶ ﺑﺨﺸﯽ زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻣﻦ ﭼﮑﻮ ﻧﻤﯽ ﺑﺮم ﺑﺎﻧﮏ ﺧﯿﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ.
دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ و ﺑﻌﺪ از ﺟﺎﯾﺶ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ.
-دﯾﺮم ﺷﺪه...
ﮐﯿﻔﻢ را از روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻢ ﻗﺪم ﺑﺎ ﺳﺎرا ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﮔﻔﺘﻢ:
-در ﻣﻮردش ﻓﮑﺮ ﮐﻦ... ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﺿﺮري ﻧﻤﯿﺮﺳﻪ ﺣﺮوم و ﺣﻼﻟﺶ ﻫﻢ ﭘﺎي ﺧﻮدم. در ﻣﻮردش ﻫﻢ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺣﺮف ﻧﺰن. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﭘﻮﯾﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ
ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮﮐﺴﯽ اﻃﻤﯿﻨﺎن داره. ﻣﻦ ﺟﺎي دﺧﺘﺮش ﺑﻮدم ﻫﻤﯿﺸﻪ.
ﭘﻮزﺧﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ ﻧﺸﺴﺖ و زﻣﺰﻣﻪ اش را ﺷﻨﯿﺪم وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺖ:
-دﺧﺘﺮ! اﻧﮕﺎر اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده ﺷﺪﯾﺪا! دﺧﺘﺮ ﯾﺎ دﺷﻤﻦ؟
ﺳﺎرا ﭼﻨﺪ روزي ﻧﺎز ﮐﺮد اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﺎر ﺟﺪﯾﺪ و ﻣﺒﻠﻎ ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻗﻮﻟﺶ را داده ﺑﻮدم وﺳﻮﺳﻪ اش ﮐﺮد... ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺳﻔﺎرﺷﺎت
اﯾﻦ ﻣﺎه ﮐﺎري ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ام را اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دﻫﺪ اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻢ ﻋﻤﻞ ﻧﮑﻨﻢ ﻗﺒﻞ از آﻧﮑﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﮐﺎري ﺑﮑﻨﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻟﻮ ﻣﯽ دﻫﺪ و ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﺶ
ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺶ را ﺧﻮاﻫﻢ داد.
وﻗﺘﯽ ﺧﯿﺎﻟﻢ از ﺳﺎرا راﺣﺖ ﺷﺪ، ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﺪارك ﻻزم ﺑﺮاي دﺳﺘﮕﯿﺮي ﭘﻮﯾﺎن اﻓﺘﺎدم. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ دوﺑﺎره ﺑﺎ ﭘﺴﺮك راﻧﻨﺪه ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﯽ
ﻣﯿﻞ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم... اﻧﮕﺎر ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﻤﺎس ﻫﺎ و ﻗﺮارﻫﺎي ﭘﺮ از ﺳﮑﻮت ﻋﺎدت ﻣﯿﮑﺮدم!... ﺑﻌﺪ از دو ﺑﻮق ﺻﺪاﯾﺶ در ﮔﻮﺷﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ.
-ﺳﻼم.
ﺻﺪاﯾﺶ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ... ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺳﻼم.
ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺳﮑﻮت ﺷﺪ... ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﺗﺮدﯾﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-از اون آدرﺳﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدي ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﭼﻘﺪر ﻣﯿﺸﻪ ﻣﺪرك ﺟﻮر ﮐﺮد؟
ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﯿﺪ ﺗﻮي ﮔﻮﺷﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎز ﻫﻢ از ﯾﮏ ﭘﻨﺠﺮه اي ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد... ﺑﯿﺮوﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﭼﯿﺰي دارد
ﮐﻪ او را اﯾﻨﻘﺪر ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺟﺬب ﻣﯿﮑﻨﺪ!
-ﻧﻪ اوﻧﻘﺪري ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاي!
-ﻓﻘﻂ آدرس ﯾﻪ اﻧﺒﺎره؟
-ﻧﻪ! آدرس ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ. اﻧﮕﺎر ﺟﺎﯾﯿﻪ ﮐﻪ ﻗﺮاراﺷﻮن رو ﺗﻮش ﻣﯿﺰارن.
-زﯾﺎد ﻣﯿﺮن اون ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻪ؟
-ﺣﺪودا ﺗﻮي ﻣﺎه ﮔﺬﺷﺘﻪ دوﺑﺎر رﻓﺘﻦ.
ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-وﻗﺘﯽ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺎن ﭼﯿﺰي دﺳﺘﺸﻮن ﻧﯿﺴﺖ؟
-ﺗﻮي اﯾﻦ دوﺗﺎ ﻗﺮار 4 ﻧﻔﺮ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺪوم ﯾﻪ ﮐﯿﻒ دﺳﺘﺸﻮن ﺑﻮد.
-ﭘﻮﯾﺎن ﻫﻢ؟
-آره. ﯾﻪ ﺳﺎﻣﺴﻮﻧﺖ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد.
ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﭘﻮﯾﺎن زﯾﺎد از ﮐﯿﻒ دﺳﺘﯽ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽ آﯾﺪ و اﮔﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺣﻤﻠﺶ ﺷﻮد ﺣﺘﻤﺎ ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﺗﻮﯾﺶ اﺳﺖ...
-ﮐﺴﯿﻮ ﺳﺮاغ داري ﻣﻮﺗﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟
ﺗﻮي ﺻﺪاﯾﺶ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻣﻮج ﻣﯽ زد وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺖ:
-ﺣﺘﻤﺎ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻣﻮﺗﻮر داﺷﺘﻦ دزد ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ!
ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم...
-آره ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ... ﻣﯿﺨﻮاي ﮐﯿﻔﺸﻮ ﺑﺰﻧﻪ؟
ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﮐﯿﻒ ﻫﺮ ﭼﻬﺎرﺗﺎﺷﻮن رو!
-ﺧُﻞ ﺷﺪي؟ اﯾﻨﻄﻮري ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻣﯿﺸﻦ ﮐﺴﯽ دﻧﺒﺎﻟﺸﻮﻧﻪ!
-ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺪارك رو ﮐﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ اﻃﻼع ﻣﯿﺪﯾﻢ.
ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﻧﮕﻔﺘﻢ... ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﻘﯿﻪ ﺷﺎن ﺑﺮاﯾﻢ اﺻﻼ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ... ﻓﻘﻂ ﭘﻮﯾﺎن ﺑﻪ دام ﺑﯿﻔﺘﺪ ﺑﺮاﯾﻢ ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ...
-ﻫﻤﻪ ﺷﻮن راﻧﻨﺪه داﺷﺘﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎ درﮔﯿﺮي ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎدا!
-ﺑﺎﺷﻪ. ﺗﻮ اﮔﺮ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﮐﺸﯿﮏ ﭘﻮﯾﺎن رو ﺑﺪه و 4ﺗﺎ ﻣﻮﺗﻮري ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﻦ.
-اﻣﺮي ﺑﺎﺷﻪ؟
ﮐﻼﻓﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺧﻮدت ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯽ. اﮔﺮم اﻻن ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ اداﻣﻪ ﺑﺪي آدرﺳﺎ رو ﺑﺪه و ﺧﻮدت رو ﺑﮑﺶ ﮐﻨﺎر.
-ﮐﺎش ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮي اون ﺳﺮت ﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬره... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ آﺧﺮ اﯾﻦ ﺑﺎزي ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ؟ ﺗﻮ ﺑﺮﻧﺪه ﻣﯿﺸﯿﻮ و ﯾﻪ ﺑﺎﻧﺪو ﺑﻪ ﮔﻨﺪ ﻣﯿﮑﺸﯽ؟
ﻗﺒﻞ از آﻧﮑﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﻨﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﺻﺪاي ﺑﻮﻗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﮔﻮﺷﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﺮد اﯾﻦ ﭘﺴﺮك ﻣﻐﺮور ِ ﭘﺮرو ﺗﻤﺎس را ﻗﻄﻊ ﮐﺮده...
ﮔﻮﺷﯽ را روي ﻣﯿﺰ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮم ﮔﺬاﺷﺘﻢ و زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
-آﺧﺮش ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ... ﻣﻬﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻼﺷﻤﻮ ﺑﮑﻨﻢ... ﻣﻬﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺷﺮﻣﻨﺪه ي ﭘﺪر و ﻣﺎدري ﻧﺸﻢ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ زﯾﺮ ﺧﺎﮐﻦ...
ﺑﺎ دﻗﺖ ﻣﺪارك را زﯾﺮ و رو ﮐﺮدم. ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻗﺮارداد ﺑﻮد و ﻣﺒﻠﻎ زﯾﺎدي ﭘﻮل ﺑﻪ دﻻر... ﻓﺮوﺷﻨﺪه رﺿﺎ ﭘﻮﯾﺎن ﺧﺮﯾﺪار ﻣﺮدي ﺑﻪ اﺳﻢ اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ. ﻣﻮرد
ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻫﻢ ﻫﺮوﺋﯿﻦ و ﮐﺮاك ﺑﻮد. ﻣﻘﺪارش آﻧﻘﺪري ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﮑﻢ اﻋﺪام ﺑﺪﻫﻨﺪ... ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم راﺿﯽ ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد.
ﭘﺴﺮك راﻧﻨﺪه ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه اش را ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪم دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﯿﺮﮔﯽ اش ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺳﮑﻮت را ﺷﮑﺴﺖ:
-ﻣﮕﻪ ﭼﻘﺪر ازش ﻣﺘﻨﻔﺮي ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮري داري ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﯽ؟
ﺳﺮم را ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺑﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺧﯿﻠﯽ... اوﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﺗﺎ اﻋﺪام ﻧﺸﻪ آراﻣﺶ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ... ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻋﺬاب ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ روز ﺑﺮﺳﻢ... ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻣﺠﺎزات ﺷﺪﻧﺶ رو
ﺑﺒﯿﻨﻢ.
-ﺧﻮب ﭼﺮا زودﺗﺮ ﭘﯿﮕﯿﺮش ﻧﺸﺪي؟
او ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ را ﻣﯽ داﻧﺴﺖ! ﭘﺲ ﭼﻪ اﺷﮑﺎﻟﯽ داﺷﺖ اﮔﺮ از آن ﻗﺴﻤﺘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﺳﺮ در ﻣﯽ آورد؟
-ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺳﻬﻤﻤﻮ ازش ﭘﺲ ﺑﮕﯿﺮم!
-ﺳﻬﻤﺘﻮ؟
-آره... ﺣﻖ اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎي ﯾﺘﯿﻤﯿﻤﻮ...
اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ، اﯾﻦ ﺑﺎر ﺗﻮي ﺻﺪاﯾﺶ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻮج ﻣﯽ زد:
-واﻗﻌﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺣﻘﯽ داري؟ اﮔﺮم داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻣﺎﻟﯽ ﮐﻪ از ﻣﻮاد ﻓﺮوﺷﯽ و ﺑﻪ ﻗﻮل ﺗﻮ آدم ﮐﺸﯽ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺧﻮردن داره؟
ﺷﯿﺸﻪ ي ﮐﻨﺎرم را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪم و زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
-ﻧﻪ ﻧﺪاره اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام زن و ﺑﭽﻪ اش ﻫﻢ ﺑﺨﻮرن... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﺳﺎﻻﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﻮدم ﺣﺎﻻ اوﻧﺎ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺑﮑﺸﻦ... ﺷﺎﯾﺪ ﺣﻘﺸﻮن
ﻧﺒﺎﺷﻪ اﻣﺎ اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻢ ﺣﻖ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد...
ﭘﺴﺮك راﻧﻨﺪه ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ از روﺷﻦ ﮐﺮدن ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﺧﺎﻧﻪ ي ﻣﺎ را در ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺖ... ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ اي ﮐﻪ در ﺳﮑﻮت ﮔﺬﺷﺖ ﮔﻔﺖ:
-ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﯽ؟
-ﻓﺮدا ﻣﺪارك رو ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﯿﻢ اداره ي ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر. ﻣﺸﺨﺼﺎت ﮐﺎﻧﺘﯿﻨﺮ رو ﻫﻢ ﺑﻬﺸﻮن ﻣﯿﺪﯾﻢ اﻟﺒﺘﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد اﯾﻨﺎ ﻣﺴﯿﺮ و روزش رو
ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯿﺪن.
-اﮔﺮ ﻓﺮار ﮐﻨﻦ ﭼﯽ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم و ﺑﺎ آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ از آن ﻣﻮﺿﻮع ﺻﺤﺒﺖ و ﻟﺤﻈﺎت ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ:
-ﭘﻮﯾﺎن رو ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﻓﺮار ﮐﻨﻪ. ﻣﻤﻨﻮع اﻟﺨﺮوج ﺷﺪه. ﺑﻌﯿﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺎ اﻻن ﻫﻢ دﺳﺘﮕﯿﺮش ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻦ.
ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﭘﺮﺳﯿﺪ:
-ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻤﻨﻮع اﻟﺨﺮوج ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ؟
ﺳﺮم را ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم و ﺑﺎ آراﻣﺶ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﭼﻮن ﺷﺮﺧﺮ ﭼﮑﺸﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺟﺮا... ﻣﺒﻠﻎ ﭼﮏ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻮﺟﻮدي ﺣﺴﺎﺑﺎش ﺑﻮده. اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ وﮐﯿﻞ ِ ﺷﺮﺧﺮه ﻣﻤﻨﻮع اﻟﺨﺮوﺟﺶ ﮐﺮد! ﺑﻌﯿﺪ ﻧﯿﺴﺖ
ﺗﺎ اﻻن دﺳﺘﮕﯿﺮش ﻫﻢ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻦ.
ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻬﺎي ﭘﺴﺮك ﺗﻌﺠﺐ را ﻣﯽ دﯾﺪم...
-ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم اﻧﻘﺪر ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰﯾﺖ دﻗﯿﻖ ﺑﺎﺷﻪ!
ﺧﻨﺪﯾﺪم... ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺧﻨﺪﯾﺪم... ﺑﺎ آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻮد از ﻣﻦ درﯾﻎ ﺷﺪه ﺑﻮد...
ﭼﻘﺪر ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺎﺷﻢ و راﺣﺖ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ... راﺣﺖ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ در ﻫﻮاﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﻣﺪﺗﯽ دﯾﮕﺮ ﭘﻮﯾﺎن دﯾﮕﺮ از ان ﻧﻔﺲ
ﻧﻤﯿﮑﺸﺪ...
ﺟﻠﻮي در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎن اﯾﺴﺘﺎد. ﻗﺒﻞ از آﻧﮑﻪ در را ﺑﺎز ﮐﻨﻢ و از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﻮم زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
-راﺳﺘﯽ ﻫﻨﻮز اﺳﻤﺘﻮ ﻧﻤﯽ دوﻧﻤﺎ!
ﺧﻨﺪﯾﺪ... ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ ﺟﺬاب ﻣﯽ ﺷﺪ... ﭼﻪ ﺧﻮب ﮐﻪ ﮐﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ...
-اﺳﻤﻢ ﻣﺤﻤﺪه... ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﺎدت ﻣﻮﻧﺪ ﺑﭙﺮﺳﯽ!
ﺻﺪاي ﭘﺮ از ﺧﻨﺪه اش، ﻟﺤﻦ ﺷﻮﺧﺶ و ﺑﺮق ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﺎزﮔﯽ داﺷﺖ... ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ در ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﺒﻨﺪم ﺻﺪاﯾﺶ در ﮔﻮﺷﻢ ﻧﺸﺴﺖ:
-دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﺑﺎ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا راﺑﻄﻪ ﻣﻮن ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺎرﭘﻞ!
ﺧﻨﺪﯾﺪم... ﺳﺮي ﺗﮑﺎن دادم و از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺗﮏ ﺑﻮﻗﯽ زد و دور ﺷﺪ... ﺗﻪ دﻟﻢ داﺷﺘﻨﺪ ﻗﻨﺪ آب ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ... در ﺣﯿﺎط را ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺧﻨﺪان
ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ...
ﻣﺎدرﺟﻮن ﻣﺸﻐﻮل ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن ﻣﯿﺰ ﺷﺎم ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻫﻢ داﺷﺘﻢ ﻇﺮﻓﻬﺎرا ﻣﯽ ﺷﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺻﺪاي زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﻫﻮل ﮐﺮدم... اﻧﮕﺎر ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺑﻪ
ﺧﺎﻃﺮ ﭘﻮﯾﺎن ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ!
-ﻣﺎدرﺟﻮن ﺟﻮاب ﻣﯿﺪﯾﺪ ﺗﻠﻔﻨﻮ؟
-آره ﻣﺎدر.
ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ داﺷﺘﻢ ﻇﺮف ﻫﺎ را ﻣﯽ ﺷﺴﺘﻢ اﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ي ﻣﺎدرﺟﻮن ﺑﻮد ﮐﻪ اﺧﺮش ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﺼﯿﺒﻢ ﻧﺸﺪ آﻧﻘﺪر ﯾﻮاش ﺣﺮف ﻣﯽ زد. ﭼﻨﺪ
دﻗﯿﻘﻪ اي ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ وارد آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ.
-ﺣﺎﻻ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ﻣﺎدر اﯾﺸﺎﻻ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ... ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺎدر ﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺣﺮف ﺑﺰن... ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮر ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﻓﺮﯾﺒﺎ ﺟﺎن.
ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ. اﻟﮑﯽ ﺳﺮي ﺗﮑﺎن دادم و ﺑﯽ ﺻﺪا ﭘﺮﺳﯿﺪم " ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻪ؟ "
ﻣﺎدرﺟﻮن ﺑﯽ ﺣﺮف ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ. اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را در ﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪه و ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد.
دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ را آب ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻮﺷﯽ را ﮔﺮﻓﺘﻢ.
-ﺳﻼم ﻓﺮﯾﺒﺎ ﺟﻮن ﺧﻮﺑﯿﺪ؟
ﺻﺪاي ﻧﮕﺮاﻧﺶ در ﮔﻮﺷﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ:
-ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم ﻣﺮﺳﯽ... ﻏﺮوﺑﯽ ﯾﻪ ﺳﺮي ﻣﺎﻣﻮر اوﻣﺪن دﻣﻪ ﺧﻮﻧﻪ و رﺿﺎ رو ﮔﺮﻓﺘﻦ...
اﻟﮑﯽ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم:
-واﻗﻌﺎ؟ ﭼﺮا؟ ﭼﺮا زودﺗﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﺪادﯾﺪ؟ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﺮﻣﯽ اﺻﻼ؟
-ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ واﻻ ﻣﯿﮕﻔﺘﻦ ﭼﮏ داره وﻟﯽ ﻫﺮﭼﯽ ﺣﺴﺎب ﮐﺮدﯾﻢ ﻫﯿﭻ ﺟﻮره ﻫﯿﭻ ﭼﮑﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺒﻠﻎ ﻧﮑﺸﯿﺪه ﺑﻮد.
-ﺷﺎﯾﺪ ﺟﻌﻠﯽ ﺑﺎﺷﻪ...
-ﻧﻪ رﻓﺘﯿﻢ ﮐﻼﻧﺘﺮي اﻣﻀﺎ رو ﺗﻄﺒﯿﻖ دادن.
ﭘﯿﺸﺒﻨﺪ را ﺑﺎز ﮐﺮدم و دﺳﺘﮑﺶ ﻫﺎ را روي ﻇﺮف ﺷﻮﯾﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ.
-ﮐﺪوم ﮐﻼﻧﺘﺮي ﺑﺮدﻧﺶ؟
-ﮐﻼﻧﺘﺮي ﻣﺤﻞ ﺧﻮدﻣﻮن.
-ﺑﺎﺷﻪ اﻻن ﻣﯿﺎم.
-ﻓﺮﻫﺎد اوﻣﺪ دﻧﺒﺎﻟﺖ... ﺗﺎ ﺗﻮ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺮﺳﻪ...
ﺗﻤﺎس را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم و ﻗﺒﻞ از آﻧﮑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﯿﺮوزي روي ﻟﺒﻢ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺎدرﺟﻮن ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﯽ رﻓﺘﺎرﻫﺎﯾﻢ را زﯾﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺖ. ﺳﺮﯾﻊ
اﺑﺮوﻫﺎﯾﻢ را ﺗﻮي ﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪم:
-ﮔﺮﻓﺘﻨﺶ... اﻻن ﻓﺮﻫﺎد ﻣﯿﺎد دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﺑﮑﻨﯿﻢ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل وﮐﯿﻠﺸﻢ دﯾﮕﻪ!
ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﻣﺎدرﺟﻮن ﻧﻤﺎﻧﺪم و از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون زدم. در اﺗﺎق را ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم و ﺑﺎ آراﻣﺶ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪم...
اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮاي رد ﮔﻢ ﮐﻨﯽ ﺑﺎ آﻗﺎي رﺳﻮﻟﯽ ﻫﻢ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﻼﻧﺘﺮي ﺑﯿﺎﯾﺪ. ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ي او ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻦ ﺑﻮد!
ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺎري ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮاي ﻧﺠﺎﺗﺶ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ اﻧﮕﺸﺖ اﺗﻬﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ!
دو ﻫﻔﺘﻪ اي از ﺑﺎزداﺷﺖ ﺷﺪن ﭘﻮﯾﺎن ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ. ﺳﻪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮي ﮐﻪ آن ﺷﺐ ﺑﺎ ﭘﻮﯾﺎن در آن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻓﺮار ﮐﺮده و از ﮐﺸﻮر ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ.
ﻓﻘﻂ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد رﺿﺎ ﭘﻮﯾﺎن! ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺒﻠﻎ ﺑﺎﻻي ﭼﮏ و اﻣﻀﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد ﭼﮏ ﺟﻌﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺴﺎب ﻫﺎي ﺑﺎﻧﮑﯽ اش ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ و ﺷﺮﮐﺘﺶ ﺑﻪ
ﺷﺮ ﺧﺮي ﮐﻪ ﭼﮏ را ﺑﻪ او داده ﺑﻮدم واﮔﺬار ﺷﺪ. دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻬﺪي ﮐﻪ ﺑﺴﺘﯿﻢ وﻓﺎدار ﺑﻤﺎﻧﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ!
ﻫﻤﺎن روزي ﮐﻪ ﭼﮏ را ﺑﻪ ﺷﺮﺧﺮ دادم ﻗﺮار ﺷﺪ ﺗﻤﺎم ﭘﻮل ﻫﺎي ﻧﻘﺪ را ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﻮﺳﺴﻪ ي ﺧﯿﺮﯾﻪ ﺑﺪﻫﺪ و ﺑﺎﻗﯽ اش را ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺑﺮدارد. اﻟﺒﺘﻪ
ﺷﺮﮐﺖ ﻫﻢ ﮐﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﺒﻮد!
آﻗﺎي رﺳﻮﻟﯽ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻧﮕﺮان ﺑﻮد و ﻣﺪام دﻧﺒﺎل ﮐﺎرﻫﺎي ﭘﻮﯾﺎن ﻣﯽ دوﯾﺪ. او ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد آﻧﻘﺪر ﺟﺮم ﭘﻮﯾﺎن ﺳﻨﮕﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻫﯽ
اش ﺛﺎﺑﺖ ﻧﺸﻮد ﺣﮑﻤﺶ اﻋﺪام اﺳﺖ. ﻓﺮﻫﺎد ﻣﺜﻞ اﺳﭙﻨﺪ روي آﺗﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد و آرام و ﻗﺮار ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﺎورش ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﭘﺪرش را ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﺮﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ
ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻓﺮﯾﺒﺎ ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻫﺮ دري ﻣﯽ زد ﺗﺎ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ رﺳﻮﻟﯽ ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﭘﻮﯾﺎن را ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﺪ. ﻣﺎدرﺟﻮن ﺑﺮاي دوﺳﺖ ﭘﺴﺮش ﻧﮕﺮان ﺑﻮد... در
اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ آرام ﺑﻮد و ﺻﺤﺒﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ﺧﻮد ﭘﻮﯾﺎن ﺑﻮد... اﻧﮕﺎر اﺻﻼ دﻟﺶ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻫﯽ اش ﺛﺎﺑﺖ ﺷﻮد... اﻧﮕﺎر ﻣﯽ داﻧﺴﺖ
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﮏ روزي ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽ رﺳﺪ... اﻧﮕﺎر اﺻﻼ دﻟﺶ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﺠﺎت ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ... و اﯾﻦ ﻧﻈﺮﯾﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪ ﮐﻪ در ﺟﻠﺴﻪ ي اول
دادﮔﺎه ﺗﻤﺎم اﺗﻬﺎﻣﺎت را ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ وﮐﯿﻞ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﺪ!
ﻓﺼﻞ ﺷﺸﻢ
ﻃﻨﺎب دور ﮔﺮدﻧﺶ ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ، ﺻﺪاي ﻣﺮدي در ﮔﻮﺷﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ:
-اﮔﻪ ﺣﺮﻓﯽ داري ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دﻓﺎع آﺧﺮ، ﺑﮕﻮ.
زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
-اون ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻫﻪ...
ﺿﺮﺑﻪ اي ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ زﯾﺮ ﭘﺎﯾﺶ ﺧﻮرد و ﺑﻌﺪ ﻣﺮدي ﻣﯿﺎن ﻫﻮا و زﻣﯿﻦ ﺗﺎب ﺧﻮرد...
از ﺧﻮاب ﭘﺮﯾﺪم... ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﯿﺲ از ﻋﺮق ﺑﻮد... ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم روﺣﺶ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﻢ اﺳﺖ... ﺑﺎ دﺳﺘﺎﻧﯽ ﻟﺮزان ﻣﺤﻤﺪ را از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﮐﺮدم...
ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش زﺣﻤﺖ ﻧﺪاد ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﻨﺪ...
-اه ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺒﯽ؟ ﺑﺨﻮاب دﯾﮕﻪ!
ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ روﺣﺶ ﺗﻮي اﺗﺎﻗﻤﻮﻧﻪ ﻣﺤﻤﺪ... ﺗﺮوﺧﺪا ﺑﯿﺪار ﺷﻮ... ﮐﻼﻓﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد، دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺮا در آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪ.
-ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ... ﮐﯽ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﯿﺨﯿﺎل ﺷﯽ؟ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺑﺎ! ﺷﺎﯾﺪ اون آدم ﻗﺎﺗﻞ ﭘﺪر و ﻣﺎدرت ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺟﺰو اون ﺑﺎﻧﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ!
ﺣﻘﺶ ﺑﻮد ﻋﺰﯾﺰم ﺑﯿﺨﻮد داري ﺣﺮص ﻣﯽ ﺧﻮري.
ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﯿﺲ ﺷﺪ از اﺷﮏ... ﻣﺤﻤﺪ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ... ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر دارم ﻋﺬاب ﻣﯿﮑﺸﻢ... ﭼﻘﺪر ﻧﺎراﺣﺘﻢ... ﭼﻘﺪر از ﺧﻮدم و ﺣﺲ اﻧﺘﻘﺎﻣﯽ ﮐﻪ
داﺷﺘﻢ ﻣﺘﻨﻔﺮم... ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻪ ﺟﺎي ﻣﻦ ﻧﺒﻮد! ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﯾﮏ ﻣﺮد ﺗﻮي ﺧﻮاﺑﺶ ﻣﯿﺎن زﻣﯿﻦ و ﻫﻮا ﺗﺎب ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد! ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻪ ﺗﻮي ﻫﺮ ﻗﺪﻣﺶ روح
ﻣﺮد را در ﮐﻨﺎر ﺧﻮدش ﺣﺲ ﻧﻤﯿﮑﺮد... ﺧﻮاﺑﺶ ﮐﻪ ﺑﺮد ﺑﺎ ﺗﺮس ﺧﻮدم را از آﻏﻮﺷﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم...
ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ را ﺗﻐﯿﯿﺮ داده ﺑﻮد... ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺮگ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﺑﻮد را از زﯾﺮ ﮐﻤﺪم در آوردم... ﭘﺎورﭼﯿﻦ ﭘﺎورﭼﯿﻦ از اﺗﺎق
ﺧﻮاﺑﻤﺎن ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ... ﭼﺮاغ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ را روﺷﻦ ﮐﺮدم و ﺑﺮاي ﺑﺎر ﺷﺎﯾﺪ ﻫﺰارم ﺧﻮاﻧﺪﻣﺸﺎن...
ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭘﻮﯾﺎن را از ﻣﺮگ ﻧﺠﺎت دﻫﺪ... ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺷﺎن دﺳﺘﻮر ﻗﺘﻞ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﺻﺎدر ﺷﺪ... ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽ
ﮐﺮد رﺋﯿﺲ ﺑﺎﻧﺪ رﺿﺎ ﭘﻮﯾﺎن ﻧﯿﺴﺖ... ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺻﺎﺣﺐ ﺗﻤﺎم آن ﺗﺸﮑﯿﻼت ﯾﮏ زن اﺳﺖ... زﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺎن روزي ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮش ﻣﯿﺎن
زﻣﯿﻦ و ﻫﻮا ﺗﺎب ﻣﯽ ﺧﻮرد، رﻓﺖ... ﻓﺮار ﮐﺮد... آخ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺳﺎده ﺑﻮدم... ﭼﻘﺪر اﻟﮑﯽ ﻗﻀﺎوت ﮐﺮده ﺑﻮدم...
ﻫﻨﻮز ﺣﺮﻓﻬﺎي ﭘﻮﯾﺎن روز ﻗﺒﻞ از اﻋﺪاﻣﺶ ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ زﻧﮓ ﻣﯽ زد وﻗﺘﯽ داﺷﺖ داﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺗﻤﺎم ﻣﯿﮑﺮد... وﻗﺘﯽ داﺷﺖ ﺣﻼﻟﯿﺖ ﻣﯽ ﻃﻠﺒﯿﺪ...
ﺻﺪاﯾﺶ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ وﻗﺘﯽ داﺷﺖ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﻫﺎي آﺧﺮش را ﻣﯽ ﮔﻔﺖ...
-ﻣﯽ دوﻧﻢ اون روزي ﮐﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرت ﻣﺮدن رو ﺧﻮب ﯾﺎدﺗﻪ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدي دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﻮدن... ﻓﺮدا وﻗﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ،
آدرس ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ اون ﻣﺪارك ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه رو ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺪم... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻗﺒﻞ از ﺗﻤﻮم ﺷﺪن ﺑﺒﯿﻨﯿﺸﻮن... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﻨﻪ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ
ﮐﻪ ﻓﺮدا ﺑﺎزي ﮐﺜﯿﻔﯽ ﮐﻪ ﺷﺮوﻋﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ. ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ... ﺷﺎﯾﺪ اون ور آراﻣﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺷﺎﯾﺪ وﻗﺘﯽ
ﻣﺮدم ﻫﺮ روز ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از ﺑﻐﻀﺖ، ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از ﺗﺮﺳﺖ، ﻧﮕﺎه دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﻣﻘﺼﺮ ﻣﺮگ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ دﺳﺖ از ﺳﺮم ﺑﺮداره... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام
ﺑﮕﻢ ﺑﯽ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰم ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد... ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم اﯾﻨﻄﻮري ﺑﺸﻪ... ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﺑﮑﺸﻨﺸﻮن... ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ
آﻓﺘﺎب ﮐﻪ ﻃﻠﻮع ﮐﻨﻪ ﻫﻢ ﺗﻮ راﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﯽ ﻫﻢ ﻣﻦ... ﺗﻮ از اﯾﻦ ﺣﺲ اﻧﺘﻘﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ دﯾﺪم ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ داﺷﺖ اذﯾﺘﺖ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ از اﯾﻦ ﻋﺬاب
وﺟﺪان...
ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻓﺮﯾﺒﺎ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻮد... ﺗﻤﺎم ﺳﺎﻟﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﭼﻪ زن ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ اﺳﺖ، ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺑﺮاي ﭘﻮﯾﺎن ﺣﯿﻒ ﺑﻮده... ﭼﻘﺪر زرﻧﮓ ﺑﻮد... ﭼﻘﺪر
ﻣﺤﻮ ﺑﻮد... ﭼﻘﺪر ﻧﺒﻮد ﺗﻮي ﺗﻤﺎم ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر او اﻧﺠﺎم ﻣﯽ ﺷﺪ...
ﮐﺎش زودﺗﺮ ﺑﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ آن ﺷﺐ ﺗﺎرﯾﮏ ﺗﻮي 01 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻧﺸﻨﯿﺪم... ﮐﺎش زودﺗﺮ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺻﺪاﯾﺶ را ﻧﺸﻨﯿﺪم ﻓﺮﯾﺒﺎ
ﺑﻮد...
وﻗﺘﯽ اﻋﺪاﻣﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﺒﻮدم... ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻃﺮات ﮐﻮدﮐﯽ ام ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ... ﺗﻮي
روﻫﺎﯾﻢ ﺑﺎز ﻫﻢ روي دوش ﻋﻤﻮ رﺿﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم... او ﺗﻮي اﺗﺎق ﻣﯽ دوﯾﺪ و ﻣﻦ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻣﯽ زدم و ﻣﺎدر ﺑﯽ ﺧﻮدي ﺣﺮص ﻣﯽ ﺧﻮرد ﮐﻪ زﺷﺖ اﺳﺖ...
ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ از روي دوش ﻋﻤﻮ رﺿﺎ...
ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ از ﺳﺎﻟﻦ زﻧﺪان ﺧﺎرج ﺷﻮم ﺻﺪاي زﻧﺪاﻧﺒﺎن ﻣﺘﻮﻗﻔﻢ ﮐﺮد...
-ﺧﺎﻧﻢ ﮐﯿﺎﻧﻔﺮ؟
آﻧﻘﺪر ﻧﺎراﺣﺖ و ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺠﺎﻟﯽ ﺑﺮاي ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد!
-ﺑﻠﻪ؟
-اﯾﻦ ﮐﺎﻏﺬو رﺿﺎ ﭘﻮﯾﺎن ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻌﺪ از اﻋﺪاﻣﺶ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﺪم.
روي ﮐﺎﻏﺬ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ آدرس ﺑﻮد... آدرﺳﯽ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺶ... آدرس ﺧﺎﻧﻪ ي ﻣﺎدرﺟﻮن ِ ﺧﻮدم... آدرس زﯾﺮزﻣﯿﻦ ﺧﺎﻧﻪ ي ﻣﺎدرﺟﻮن!
و ﭼﻘﺪر ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم روزي ﮐﻪ ﺗﻮي آن زﯾﺮزﻣﯿﻦ ﺳﺮد و ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﮑﺴﺘﻢ...
ﭼﻘﺪر ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم از ﻣﺪارﮐﯽ ﮐﻪ ﭘﻮﯾﺎن ﺑﺮاي روزي ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺪر ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ از اﯾﻦ ﻟﺠﻦ زار ﺑﯿﺮون ﺑﺮوﻧﺪ ﺟﻤﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد... ﻣﺪارﮐﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ
دﺳﺖ ﭘﺪرم اﺳﺖ... ﻣﺪارﮐﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺷﮏ ﻧﮑﺮد ﭘﻮﯾﺎن، ﺷﻮﻫﺮ رﺋﯿﺲ ﺑﺎﻧﺪﺷﺎن دارد ﺟﻤﻌﺸﺎن ﻣﯿﮑﻨﺪ... ﻣﺪارﮐﯽ ﮐﻪ دﺳﺖ ﭘﻮﯾﺎن ﺑﻮد ﻧﻪ ﭘﺪرم...
دﺳﺘﯽ دور ﺷﺎﻧﻪ ام ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ. ﺳﺮم را ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اش ﺗﮑﯿﻪ دادم... ﺻﺪاﯾﺶ ﻧﻮازﺷﮕﺮ ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﻧﺸﺴﺖ...
-آروم ﺑﺎش ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ... ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺗﻮ ﻧﺒﻮد... ﭘﻮﯾﺎن اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﺠﺎت ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ رو ﻣﯿﮕﻔﺖ... ﻫﯿﭽﯽ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺗﻮ ﻧﺒﻮد ...
ﻣﯿﺎن ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﻧﺎﻟﯿﺪم:
-ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد... ﺗﻘﺼﯿﺮ اون ﺣﺲ اﻧﺘﻘﺎم ﻟﻌﻨﺘﯽ... ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اون ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺷﻨﯿﺪه ي ﺳﺎده ﻗﻨﺎﻋﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم... ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ
ﮐﺎﻣﻞ ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدم...
آﻧﻘﺪر ﺗﻮي آﻏﻮﺷﺶ ﺗﮑﺎﻧﻢ داد ﺗﺎ آرام ﺷﺪم... ﺻﺪاي اذان ﺻﺒﺢ ﮐﻪ از ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ، ﺧﻮدم را از آﻏﻮﺷﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم... ﺗﻤﺎم ﺗﻨﻢ ﮐﺮﺧﺖ و ﺑﯽ
ﺣﺲ ﺑﻮد... ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﭼﺎدرم را از دﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﮔﺮﻓﺘﻢ و روي ﺳﺠﺎده اي ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﭘﻬﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻗﺎﻣﺖ ﺑﺴﺘﻢ... اول 2 رﮐﻌﺖ ﻧﻤﺎز
ﺻﺒﺤﻢ را ﺧﻮاﻧﺪم ﺑﻌﺪ دو رﮐﻌﺖ ﻧﻤﺎز ﺑﺮاي ﻋﻤﻮ رﺿﺎ و ﺑﻌﺪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم...
ﻧﻤﺎزم ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﺳﺮم را روي ﻣﻬﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم ﺣﺮﻓﯽ را ﮐﻪ ﻫﻤﺎن ﺳﺎﻟﻬﺎي ﭘﺮ از ﻧﻔﺮت وﻗﺘﯽ از ﺧﺪا آراﻣﺶ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻮي
ﺳﺮم ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم... زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
" ﻟﺬﺗﯽ ﮐﻪ در ﺑﺨﺸﺶ ﻫﺴﺖ در اﻧﺘﻘﺎم ﻧﯿﺴﺖ... "
ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ در اﻧﺘﻘﺎم اﺻﻼ ﻟﺬت ﻧﯿﺴﺖ... ﻓﻘﻂ ﻧﻔﺮت اﺳﺖ و ﺑﺲ...
ﭘﺎﯾﺎن
